Σοφία Πόταρη "Το παράξενο ανθί "

-Έλα Λενιώ μας, κόπιασε να κάτσεις συντροφιά μας,
με το Ρηνιώ, με το Βουλιώ, με την καλή τη θειά μας
μύθια να πούμε απ’ τα παλιά κι απ΄τα λησμονημένα
για μάχες και για βασιλείς και κάστρα πατημένα.
Άϊντε Λενιώ μου όμορφο, μονάχο σου μην στέκεις,
τα βάσανα, με τους δικούς μάθε να τα ξεμπλέκεις
σώθηκε η μέρα η λαμπρή κι η νύχτα σαν θεριέψει,
φεγγάρι θά ‘βγει να μας βρει, να μας γλυκομαγέψει.
Έλα κορίτσι μου χρυσό κι ο κύρης σου αχ λιώνει
να βλέπει το καμάρι του να μαυρομαραζώνει...

-Άσε με μάνα μου να ζεις, κουβέντες δεν τις θέλω,
μένα η νύχτα μέσα μου πλέκεται μαύρο βέλο.
Κάθε που παίρνει και θαμπά ξοδιάζεται η μέρα,
ένα ποτάμι αλλόκοτο βουίζει πέρα ως πέρα
μέσα μου μπαίνει με ορμή κι αντάρα μανιασμένη,
να με βουλιάξει θέλει το, να μ’ έχει κρατημένη.
Με πλάνεψαν και με τραβούν τα κρούσταλλα νερά του
κι εκεί μακριά που χάνεται σε ρίζα μαύρου βάτου,
‘πο πέτρα κάτω και θεριό και ριζιμιό λιθάρι,
θρέφει απόσκιο και κρυφό, κατάμαυρο χορτάρι.
Κεί ‘ναι πικράνθι μοναχό, πικράνθι σταυρωμένο,
μαύρα τα πέταλα βαστά και στέκει γυαλισμένο.

Το μύρισα, μανούλα μου, το κρίνο του θανάτου,
αχ και με σέρνει αφίλητη στην πέτρα του ‘πό κάτου.

https://sofiapotari.blogspot.com/