ΜΑΡΙΝΑ ΧΡΗΣΤΑΚΗ "Φραγκογιαννού"

Giorgos Kordis, Κυκλαδικό. Ψηφιακή ζωγραφική. 60χ60. Giclee Print. 2017

Σε περίμενα μου είπε, εδώ στο λαιμό της άμμου. Εδώ που μ’ άφησε ο δημιουργός μου. Εδώ, «μεταξύ θείας κι ανθρώπινης Δικαιοσύνης».

Έλα δοσ’ μου το χέρι σου. Που είναι ο δημιουργός μου; Δοσ΄ μου το χέρι σου. Εκείνος ησυχάζει… πάνε πόσα χρόνια…εκείνος έφυγε κι εμένα μ’ άφησε να τυραννιέμαι στην αιωνιότητα. Βαρύ πράγμα η αιωνιότητα. Κουράστηκα να δικάζομαι κάθε τόσο στου καθενός το νου. Εδώ στο λαιμό της άμμου. Τιμωρήθηκα. Μα η ώρα ήρθε. Ήρθε η ώρα, το λόγο θα ζητήσω από το δημιουργό μου. Πλάσμα είμαι του νου του. Του νου του πλάσμα. Από το σκοτάδι με ΄βγάλε, και μ’ άφησε εδώ. Εδώ, με τις αισθήσεις μου άμαθες, κοιτάζω και κοιτάζω. Ίσως κατά εκεί που εκείνος μ’ ήθελε να φθάσω. Εκεί, στα δομικά στοιχεία της ψυχής μου, αφού στη σύντομη ζωή μου κι εγώ η ίδια μ΄ εμένα τρόμαξα. Τρόμαξα. με την αποκάλυψη της πιο σκοτεινής μου όψης, στον «ανώφελο, μάταιο και βαρύ» βίο μου. Κι εγώ ένα ήθελα, να δεις…το είπε ένας…ένας ερμηνευτής μου, «…να διασπάσω ήθελα τη φθοροποιό κυκλικότητα της κοινωνίας». Της κοινωνίας που ζούσα. Αυτή είναι η αλήθεια. Με ξεκούρασε! Ένας. Διάβασε εμένα, με κοίταξε βαθιά πίσω από τις λέξεις. Ένας μόνο με γνώρισε. Πόσο κουράστηκα!

Μα ήρθες! Μαρίνα είπες πως σε λένε; Ήρθες! Ήξερα πως θα 'ρθεις, Ήξερα πως μια μέρα πως θα έφευγα από εδώ. Και φεύγοντας θα πάρω μόνο τούτο: «τούτο το προικιό μου» . Θα φύγω και θα ΄χω επιτέλους εγώ την επιλογή της ζωής μου. Βαρέθηκα. Τα ίδια και τα ίδια…να επαναλαμβάνονται από το πρωί ως το βράδυ… από τη ζωή ως το θάνατο. Καταδικάζω τα εγκλήματα που έκανα. Τι με κοιτάς; Δος΄ μου το χέρι σου. Πάρε με από εδώ. Κουράστηκα να με δικάζουν. Εγώ: η Φόνισσα, η Φραγκογιαννού, η κυνηγημένη… η γραία. Εγώ: ο Παπαδιαμάντης, η γειτόνισσα του. Εγώ: η δαιμονισμένη, το θηλυκό, ο Ηρώδης. Εγώ: βασίλισσα και σκλάβα της ζωής. Εγώ! ένα ακραίο νατουραλιστικό κατασκεύασμα. Εγώ! Δυο άνθρωποι που ζούνε μέσα στο δημιουργό! Το αριστούργημα, η τέχνη, εγώ… εγώ, μια παρτιτούρα …κάποιος δεν το είπε; Ποιος; Δεν θυμάμαι. Εγώ: «επιδεχόμενη κατά καιρούς ποικίλες εκτελέσεις». Εγώ. Προσπάθησα. Προσπάθησα κάθε θηλυκό να εξαλείψω, γιατί εμένα ήθελα να εξαλείψω. Κι η μοίρα του δημιουργού μου, ίδια με τη δίκια μου τη μοίρα. Προσπάθησα να παρεμβώ στη θέληση του, στη θέληση του δημιουργού μου. Να παρεμβώ. Έχω κι εγώ τη δική μου θέληση. Αρνήθηκα. Αρνήθηκα την τάξη αυτή την άδικη του κόσμου. Αυτό είναι όλο. Κι εκείνος, ο πλάστης, ο δικός μου πλάστης, με ΄βάλλε αιώνια να μένω εδώ. Εδώ, «μεταξύ ανθρώπινης και θείας δικαιοσύνης». Και τώρα, τώρα το ίδιο θα κάνω εγώ: Να παρεμβώ ανάμεσα στον πλάστη μου και μένα. Αυτό ο ίδιος μ’ έμαθε, κι αυτό ξέρω να κάνω. Βαρέθηκα τα ερωτήματα και τις απαντήσεις. Θέλω να ζήσω. Εγώ να ζήσω θέλω. Δοσ’ μου το χέρι σου. Βγάλε με από εδώ. Βγάλε με από αυτό το λαιμό της άμμου. Να ζήσω. Να βαφτιστώ, να καθαρθώ. Χαδούλα να με λένε. Τη μοίρα μου να ορίζω. Εγώ, το δημιούργημα την ανυπακοή τώρα επιλέγω. Την ανυπακοή απέναντι στο δημιουργό που με εποίησε. Χρόνια, το βλέμμα μου ακονίζω. Η ένταση στο μέσο των φρυδιών μου καλά είναι ζυγισμένη.

Ελευθερία ή καταδίκη, κουράστηκα, στου νου του καθενός να μπαίνω. Θα δραπετεύσω, από τη σελίδα κι από τη μοίρα μου. «…Να φύγω να μισέψω του ριζικού μου…»

Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη