ΜΙΤΣΗ ΚΑΡΑ "ΑΤΙΤΛΟ"

Σύνθεση - Μίτση Καρά

...Ήταν κάποτε μια ευχή, που αναδύθηκε μαζί με τα νερά των λιμνών στους ουρανούς για να σχηματίσει σύγνεφα και να γίνει καταιγίδα. Και σαν ήρθε ο χειμώνας, πλημμύρισε ο κήπος μου και μούσκευα τα παντελόνια μου στα νερά της. Σα δεν είχα άλλα στεγνά ρούχα, έφτιαχνα τραγούδια και μουλιάζοντας ένα πανί, το στάλαζα στο μέτωπό μου, να σχηματίσει χαρακιές η λάσπη. Καταμετρώντας τη σπορά, βρήκα μια άγονη γη και ένα γόνιμο μέτωπο. Άφησα τα κλαριά να μεγαλώσουν και φώναξα τα πουλιά να φτιάξουν φωλιές στις φυλλωσιές στους. Μ’ ένα δασωμένο κούτελο άνοιξα τα στήθια μου και αντιτάχθηκα εμπρός στους ανθρώπινους κυματισμούς που γαργαλούσαν τις όχθες του κορμιού μου. Πάνω σε λευκό άλογο, κρατώντας την πλούσια χαίτη του, διέσχιζα τα χέρια των πελάων και άφηνα να με διασχίζουν τοπία χρωματισμοί και αέρηδες, ενώ τα μαλλιά μου, αμολητά και ξέμπλεκα, όργωναν ξοπίσω έμπνοους σχηματισμούς, ν’ αργολαξεύσουν τη θαλασσινή ομίχλη στο διάβα τους. Πίδακες ανάδευαν τα νερά τους, μέσα απ’ τα βάθεια των ωκεανών, καθώς και της καρδιάς μου. Με τα ρούχα από καιρό αφημένα στη στρώση μιας αλαφρής αμμουδιάς, εισπνέοντας τον ωκεανό από κάθε πόρο του σώματός μου, γυμνή, ανακάλυπτα τον εαυτό μου, μες την αναμεμειγμένη μυρωδιά της αλμύρας με την ελευθερία. Γλύφοντας το πάνω μου χείλος, κατάπινα κι αναγνώριζα τη γευστικότητα της ουσίας μου. Στέριωσα τα κλαριά του μετώπου μου στη γης και ανεβαίνοντας στο υψηλότερο, πήδησα και αφέθηκα να βουλιάξω μέσα σε μια πρωτόγνωρη και εξαγνιστική, ένωση του φωτός με τη θάλασσα. Αναδύθηκα διάφανη και ελεύθερη, με τον καθάριο αέρα να εμφυσάει ζωή στη ψυχή μου. Δε θέλω ν’ αφήσω τον ωκεανό και να βάλω ρούχα για θα βαρύνει το βήμα μου.... " Δήμητρα Κ