Πέρασαν χρόνια. Στέκω στο παράθυρο και σκουπίζω την άχνα απ’ το τζάμι, σάμπως να καθαρίζω το μυαλό μου να θυμηθεί. Με δυσκολία φέρνω στο νου μου το χαμόγελό του. Έτσι ξαφνικά χάθηκε, δεν το ξαναείδα από τότε.
Για χρόνια το περίμενα στο κατώφλι της εξώπορτας, εκεί που συνήθιζε να παίζει.
Μου έλειπε πολύ εκείνο το κοριτσάκι, το γέλιο του, τα παιχνίδια του. Ακόμα μου λείπει...
Καμιά φορά, καθώς ξεπλένω το πρόσωπό μου, βλέπω στον καθρέφτη τις σταγόνες που κυλούν και θυμάμαι το κλαψούρισμά του, για το τίποτα το έπιανε το παράπονο και έμπηγε τα κλάματα...
Που να πήγε άραγε; Πόσο εύκολα χάνεις ένα παιδί! Ποτέ δε μένει εκεί που το άφησες...
Κάτι λασπωμένα βήματα μόνο υπήρχαν στο πέρασμα της αυλής, έφταναν μέχρι την αυλόπορτα και μετά έσβηναν, σημάδι άλλο κανένα.
Πού να βρίσκεται; Θαρρώ πως θα είναι παρέα με άλλα χαμένα παιδιά και θα παίζει... Το πιθανότερο. Τόση βιάση να φύγει; Δεν πρόλαβα να το χορτάσω... Άδικο, πολύ άδικο!
Μα πιο άδικο είναι που το άφησα μόνο του. Μια καλοκαιριάτικη μέρα ξύπνησα σε ένα σώμα αλλιώτικο που έσταζε αίμα. Αναζητούσε περιπέτειες και όχι παιδιάστικα παιχνίδια. Φόρεσα στηθόδεσμο, τακούνια, ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και έφυγα.
Το μικρό μου πριν φύγω το ξεγέλασα, το έστειλα να κόψει τριαντάφυλλα, να γαντζωθεί στα αγκάθια τους, να τρυπηθεί, να μπερδευτεί, να μην ξέρει ποια πληγή το έκανε να κλάψει... Το παράτησα χωρίς καμιάν εξήγηση, δίχως έναν αποχαιρετισμό κι ας λέω όταν με ρωτούν, ότι έτσι ξαφνικά μια μέρα χάθηκε μόνο του. Γιατί δεν έχω τι να πω... Δε βρίσκω τι να πω και ψέματα λέω.
Και τώρα αν θες συμπόνεσέ με, που ακόμη μπερδεμένη είμαι, που δεν έχω καταλάβει ποιες είναι οι πληγές που με πονάνε. Πάρε με αγκαλιά, πες μου πως όλα θα μερώσουν, οι πληγές θα σβήσουν, πως έναν αποχαιρετισμό χρωστώ και τίποτα άλλο. Αχ κοριτσάκι μου!
.
/>*/<
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου