Ετικέτες
- Άρθρα
- Βιβλιοπαρουσίαση
- Γλυπτική
- Διαθεματικότητα
- Εκδηλώσεις
- Επιστήμη
- Ζωγραφική
- Θέατρο
- Ιστορία
- Κινηματογράφος
- Κοινωνία
- Λαογραφία
- Λογοτεχνία
- Μνήμες
- Μουσική
- Μυθολογία
- Παιδεία
- Περιβάλλον
- Σαν Σήμερα
- Σύγχρονη Λογοτεχνία
- Ταξιδιωτικές Εντυπώσεις
- Τέχνη
- Τεχνολογία
- Τηλεόραση
- Υγεία
- Φιλοσοφία
- Φωτογραφία
- Ψυχολογία
Κυριακή 30 Ιουλίου 2023
ΕΛΕΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ "ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΝΕΡΑΙΔΕΣ η επιστροφή"
Κωνσταντίνος Μπασούρης "Στ' Αναπλιού τ' αγνάντι"
ένας ολάκερος κόσμος ξεπροβάλλει,
πίσω απ' τις φυλλωσιές
κι από τις γλάστρες
με τα πλούσια τ' άνθη, τα πολύχρωμα.
Σαν τα μάτια σου ανοίγεις
με τις πρώτες αχτίδες της χαραυγής,
μ' ένα απαλό, δροσερό αεράκι
να χαϊδεύει τις ολάνθιστες βουκαμβίλιες
κάτω απ' την αίθρα
και τους πρώτους χτύπους του ρολογιού
ψηλά πάνω στο βράχο,
ακοίμητος φρουρός και παρατηρητής
πάνω απ' τις κεραμοσκεπές,
τα σκαλοπάτια και τα στενά δρομάκια.
Αναρίθμητοι διαβάτες περιδιαβαίνουν,
έρχονται και φεύγουν.
Κάπου εκεί θα 'μαι κι εγώ,
μες στ' Αναπλιού τ' αγνάντι,
εκεί που ο μύθος συναντά την ιστορία
και τ' αλμυρό νερό της θάλασσας
σμίγει με τα βράχια
και σμιλεύει ο κατάλευκος αφρός
κάθε σπιθαμή τους.
Ο χρόνος, το διάβα του
και τα φανερά σημάδια του,
ώσπου ο ήλιος να κρυφτεί
πίσω απ' τα ψηλά βουνά,
ν' αποχαιρετώ τη μέρα
στης Καραθώνας τ' ακρογιάλι.
Ναύπλιο, 24/07/2023
ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΛΙΑΝΟΥ "Διάλογος με την ψυχή "
Πώς γεννιούνται οι άνθρωποι;;
Από έναν μεγάλο έρωτα..
Πώς ερωτεύονται οι άνθρωποι;
Με τα μάτια
Με την καρδιά
Πώς βλέπουμε τον έρωτα;
Ο έρωτας είναι φώς, ενέργεια
Δεν τον βλέπουμε....
Τον νιώθουμε
Σπίθες
Πεταλούδες
Ερωτευόμαστε άνθρωπους...
Ερωτευόμαστε από τις πράξεις τους που κάνουν για έμας...
Μπορεί ένας φίλος να γίνει ο έρωτας μας;
Μπορεί..
Γιατί οι άνθρωποι θέλουμε να έχουμε ασφάλεια και οικειότητα
Οι άνθρωποι που γνωρίζουν τη δύναμη της φιλίας....
Μπορούν να ερωτευτούν βαθιά
Ερωτεύονται όλοι οι άνθρωποι;
Μα φύσικα...
Αλλά δεν προχωρούν σε σχέσεις
Φοβούνται...
Μα τι φοβούνται;;;
Την αγάπη
Την αγάπη;;;;
Μα είναι τόσο ωραία η αγάπη
Είναι..
Αλλά οι άνθρωποι φοβούνται!!
Η
Κρατούν τις παλιές αναμνήσεις...
Από μια όμορφη σχέση, που ίσως τελείωσε άδοξα ....
Ο εγκέφαλος κάνει περίεργα παιχνίδια
Η καρδιά όμως προχωράει
Το ήξερες ότι ο εγκέφαλος περνάει το 80% της ζωής του στο να συγκεντρώνει αναμνήσεις και να ζει με αυτές;
Η μάλλον να θέλει να τις ζήσει ξανά...
Αλήθεια;
Από επιστημονικής πλευράς,, φυσικά
Ίσως, για αυτό όλοι να θέλουν να γυρίσουν πίσω;
Όχι όλοι...
Αυτοί που έχουν καρδιά ρισκάρουν και προχωρούν.....
Εύα Πετρόπουλου Λιανου
ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Ένα εκκλησάκι οικόσημο της Δονούσας"
*Ταξιδιωτικές Εντυπώσεις II
“Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε” (Ελύτης).
Η ομορφιά ενός νησιού δεν βρίσκεται μόνον στις παραλίες με τα διάφανα νερά και την ψιλή άμμο. Δεν βρίσκεται μόνο στα στενά δρομάκια με το αχνό φως και τα πολλά μαγαζάκια της χώρας. Δεν βρίσκεται μόνο στο ηλιοβασίλεμα που ο ήλιος φαίνεται άλλοτε να πνίγεται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας κι άλλοτε να κρύβεται στις κορυφές κάποιων λόφων. Δεν βρίσκεται μόνο στις ψαροταβέρνες δίπλα στο κύμα με τα λαχταριστά θαλασσινά εδέσματα και στα ταβερνάκια με τα τοπικά φαγητά.
Δεν βρίσκεται μόνο στα λιμάνια με τα ψαροκάϊκα και τους ψαράδες να καθαρίζουν τα δίχτυα τους μετά την νυχτερινή σοδειά, που άλλοτε είναι πλούσια κι άλλοτε φτωχή. Δεν βρίσκεται μόνο στην εικόνα που το πλοίο της γραμμής μπαίνει στο λιμάνι μεγαλοπρεπώς και δένει σκορπίζοντας χαρά και ελπίδα τόσο γι αυτούς που έρχονται όσο και γι αυτούς που φεύγουν. Δεν βρίσκεται μόνο στα τοπικά πανηγύρια και χορούς, που όλοι (ντόπιοι και τουρίστες) παραδίνονται αμαχητί στους ήχους των τοπικών μουσικών οργάνων και μελωδικών φωνών.
Δεν βρίσκεται μόνο στις πρώτες πρωινές ακτίνες του ήλιου πάνω στο άσπρο χρώμα των σπιτιών του νησιού, αλλά και στα μαγικά χρώματα που σκεπάζουν το νησί όταν οι ακτίνες του ήλιου πνίγονται στη θάλασσα κι αφήνουν την εξουσία τους στη θεά της νύχτας που έχει την συνήθεια να κρύβει τις ασχήμιες των οικισμών και να δημιουργεί σε όλους ένα μυστηριακό κλίμα που όλοι θέλουν να ζήσουν κι ας γνωρίζουν πως είναι μία πλάνη.
Δεν βρίσκεται μόνο στην πολυχρωμία των ανθρώπων που κάθε χρόνο το καλοκαίρι κατακλύζουν τα νησιά. Ντόπιοι και τουρίστες συμβιώνουν αδιαφορώντας για τις διαφορές τους (γλωσσικές, εθνικές, θρησκευτικές, χρώματος…) και επιδεικνύοντας μία μνημειώδη ανεκτικότητα απέναντι στη διαφορετικότητα και δοξάζοντας ταυτόχρονα τη θεά της Ειρήνης, γιατί χωρίς αυτήν τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν εφικτό.
Δεν βρίσκεται μόνο στην σκιά κάποιων λίγων δέντρων στις παραλίες που αχρηστεύουν τις κακόγουστες ομπρέλες και ξαπλώστρες των λουομένων που θα ξόδευαν πολλά για λίγο ίσκιο και προφύλαξη από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. Δεν βρίσκεται μόνο στα μικρά καΐκια που σαν τσαμπί από σταφύλια-τουρίστες εκτελούν πολλά δρομολόγια κάνοντας τον γύρο των νησιών. Δεν βρίσκεται μόνο στο οδοιπορικό κάποιων τουριστών που πεζή αναζητούν τις κρυφές και δύσβατες ομορφιές του τοπίου των νησιών.
Δεν βρίσκεται μόνο σε εκείνους τους ανθρώπους που σε ξενοδοχεία και καταλύματα μάς υπηρετούν αγόγγυστα τις μέρες των διακοπών μας και υπομένοντας κάθε παραξενιά μας. Και οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξένοι, οικονομικοί μετανάστες, που επέλεξαν τη χώρα μας για τον «άρτον τον επιούσιον» λύνοντας ταυτόχρονα και το πρόβλημα της έλλειψης εργατικών χεριών στη βαριά βιομηχανία μας, τον Τουρισμό. Είναι αυτοί που δεν «λιάζονται στην Ομόνοια» και εργάζονται σε δουλειές που οι ντόπιοι «Ελληνάρες» απαξιούν να εργαστούν την ίδια στιγμή που διαμαρτύρονται για την ανεργία στην Ελλάδα. Ο απόλυτος παραλογισμός.
Η Ομορφιά σ’ ένα Εξωκκλήσι
Η «Αγία Σοφία» της Δονούσας
H ομορφιά ενός νησιού μπορεί να βρίσκεται και σε ένα ξωκκλήσι που διεκδικεί τον τίτλο του οικόσημου αυτού του νησιού. Όχι τόσο γιατί ένα ξωκκλήσι από τη φύση του συνιστά το απόλυτο σύμβολο της θρησκευτικής πίστης των ανθρώπων ενός νησιού, αλλά γιατί με την αισθητική του και τον τόπο που είναι χτισμένο αναγκάζει τον επισκέπτη να δει την αρμονία ανάμεσα στα ανθρώπινα δημιουργήματα και στην φυσική πραγματικότητα.
Το εξωκκλήσι της Αγίας Σοφίας στη Δ ο ν ο ύ σ α, λιτό και απέριττο, δεσπόζει στο χώρο που είναι χτισμένο με μία εκπληκτική θέα στο Αιγαίο. Το λευκό αυτό ξωκκλήσι με το μπλε του τρούλο σε βοηθά να βρεις τον τρόπο να υπερβείς τα γήινα και να επικοινωνήσεις με το θείο, όποια μορφή κι αν δώσεις σε αυτό. Κάπου νιώθεις πως το μπλε του τρούλου προσπαθεί να ενώσει το μπλε του ουρανού με αυτό της θάλασσας.
Το βλέμμα του επισκέπτη το σαγηνεύει η απεραντοσύνη της θάλασσας με την Αμοργό να προβάλλει στο βάθος, ενώ στην πίσω πλευρά σε συντροφεύει η παρουσία της Νάξου. Το ξηρό τοπίο με τους λίγους θάμνους προδιαθέτει τον απαιτητικό επισκέπτη να προβληματιστεί αλλά και να διδαχτεί για τη δύσκολη ζωή των μόνιμων κατοίκων. Τα πολλά ξωκκλήσια είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας αυτών των δυσκολιών όχι μόνο από το φυσικό περιβάλλον αλλά και από το ανθρωπογενές (πειρατές…).
Tα εξωκκλήσια, τα μικρά αυτά εκκλησάκια, εκτός του ήταν σημεία θρησκευτικής αναφοράς ήταν ταυτόχρονα και σημεία παρηγοριάς και ελπίδας για τον άνθρωπο της υπαίθρου και τον καραβοτσακισμένο ναυτικό. Ήταν το αποκούμπι του πονεμένου και του κουρασμένου ανθρώπου. Ήταν ένα καταφύγιο από τα χτυπήματα της μοίρας και της ζωής.
Σημαντικό στοιχείο από το παραπάνω εξωκκλήσι της Αγίας Σοφίας δίπλα στον οικισμό Μερσήνι είναι η πέτρινη στήλη που αναγράφεται η ημερομηνία ανέγερσης του ναού (1948) με την απαραίτητη αναφορά στα ονόματα των δωρητών. Το ξωκκλήσι αυτό φαίνεται πως οικοδομήθηκε από χειρώνακτες με την δική τους αισθητική και παιδεία, όπως μαρτυρά και η ορθογραφία των ονομάτων. Αρχιτέκτων ήταν η πίστη, η ευλάβεια και το μεράκι
Βλέποντας και ξαναβλέποντας το συγκεκριμένο εξωκκλήσι και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας που δένει αρμονικά με το μπλε του τρούλου και το άσπρο χρώμα του υπόλοιπου κτίσματος εύκολα οδηγείσαι στην εξομολογητική αναφορά του Ελύτη:
“Ελπίζοντας στην επίτευξη μιας / απελευθέρωσης απ’ όλα τα δεσμά / και μιας δικαιοσύνης που θα ταυτιζόταν / με το απόλυτο φως, είμαι / ένας ειδωλολάτρης που, / αθέλητα, καταλήγει στη χριστιανική / αγιότητα”.
Να, λοιπόν, που ένα ξωκκλήσι με την ομορφιά του, το λευκό και μπλε του χρώμα και με την μοναδική του θέα είναι ικανό να σε πείσει να ξαναεπισκεφτείς το νησί (Δονούσα) των δονήσεων και το χώρο όπου σύμφωνα με τη μυθολογία ο Διόνυσος έκρυψε την Αριάδνη, για να μην τη βρει ο Θησέας.
Και προσοχή μην νομίσει κάποιος πως οι διακοπές στη Δονούσα είναι μόνο για τους εναλλακτικούς…
*ΠΗΓΗ : Blog “ΙΔΕΟπολις” Ηλία Γιαννακόπουλου
https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/
Σάββατο 29 Ιουλίου 2023
Κωνσταντίνος Λίχνος "Μετανεωτερικότητα και Ρεαλισμός" Φιλοσοφικό δοκίμιο
Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023
Carpe "Κοντανασαίνω..."
Ένας μυς είναι η καρδιά,
γυμνάζεται με το συναίσθημα.
Ένα μούδιασμα γκρίζαρε
μια ολάκερη μέρα.
Τα μάτια στέγνωσαν ν 'αγναντεύουν τα ερείπια.
Στα τοιχώματα της καρδιάς
γράφονται συνθήματα.
Τα μάτια θωπεύουν τη σελήνη,
μια ταραχή ανέβηκε στα στήθη.
Κοντανασαίνοντας
με συγκλόνισε μια χαρά απόκοσμη.
Αναρριχώμαι στα αδιέξοδα χρόνων.
Φιλώ τις αμυχές,
το αίμα εκτινάσσεται πνίγει τα εφήμερα,
το αίμα γίνεται μελάνι
που ζωγραφίζει τα ασύλητα τοπία
του εσωτερικού σου κόσμου.
Ένας μυς είναι η καρδιά,
όπου γυμνώνεται
χωρίς ντροπή και φόβο,
βαδίζει προς την πλήρη έκσταση.
Carpe.
Πέμπτη 27 Ιουλίου 2023
Poems By James Tian / China
Passing by like a cloud,
Silently,
Better than missing by someone,
Not poor but poor,
Not rich but rich.
Disappear like a wind,
Quietly,
Better than dreaming by some hearts,
Has dirt but no dirt,
Has grace but no grace.
Piece is a piece,
Game is a game.
Without explanation,
Or words to describe a description,
Suffered as a cow,
It’s the only cheese.
Flowing and flowing,
Scream and scream.
Time’s a wider guest,
To mean yourself a good slave.
James Tian
..........
Assassin
There’s an assassin of freedom,
In this space,
You can't see it,
I can't see either,
But our feeling won’t tell the lie.
There’s an assassin of kindness,
In this dream,
You can’t admit it,
I can’t admit either,
But we can feel the most,
Every frozen night.
It’s invisible and traceless,
But the most terrifying,
And often lead to,
The unfounded wildfires.
It’s silent and colorless,
But the most powerful,
To see the homeless people,
Their shouts and teardrops,
It’s the poisonous tie!
Assassin! Assassin! Assassin!
The Tragedy we embrace tight.
Assassin! Assassin! Assassin!
The trouble we should satirize.
Assassin! Assassin! Assassin!
Its name seems to be not so light.
Assassin! Assassin! Assassin!
When you break your conscience,
You can see its wider rights.
James Tian
Τετάρτη 26 Ιουλίου 2023
Eva Petropoulou Lianou Poetry---Chinese translation of A Precious Man
Τρίτη 25 Ιουλίου 2023
Γρηγορία Πελεκούδα "Η ποίηση μου"
Στον κόσμο των συναισθημάτων
αγάπη σε αιώνια αναζήτηση.
Μια μυσταγωγία ποίησης
ανορθώνει όλες μου τις αισθήσεις
αναπλάθοντας λέξεις
από την πύλη της σκέψης
βγαίνουν στους ορίζοντες
τα χαράματα σαν γλάροι
ατενίζοντας τα πλοία της γραμμής.
Μαζί τους ταυτίζομαι μέσα στα όνειρα
όλων,
ελεύθερα πριν τη πτώση μας
τους παλμούς της καρδιάς
η ηχώ στα φτερά τους κρατά
προσδοκίες στιγμών.
Τιτιβίζοντας μου κράζουν
Θα σου φέρουμε μια θάλασσα
ν΄ανακαλύψεις το κάτι περισσότερο
κι αν δεν μπορέσουμε να σ΄αγγίξουμε
άσε την αύρα των λόγων να σε τυλίξει
με οπτασίες φυγής απ΄την πραγματικότητα.
Σε λίγο η πανσέληνος θα χαθεί
σε λίγο ο ήλιος θα βγει
βάλε τα φτερά που άφησε ο άγγελος
πίσω του,
ίσως αυτά να είναι η μόνη
αθανασία μας γιατί η ποίηση εικονίζει
την πραγματικότητα ζωής.
Γρηγορία Πελεκούδα
ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ "Μιλήματα του Νερού, 3 Ποιήματα"
Λίμνη με τα απύθμενα
τα κύματά σου τα γαλήνια
νανούρισέ μου μια χαρά
στα νούφαρα, τα κρίνα.
Λίμνη στα ηλιοκαμένα σου
τα λεία τα κοχύλια
έχω κρυμμένα μυστικά
σαν τα φαρμάκια μύρια.
Λίμνη θα ’ρθω τ’ απόβραδο
να σμίξω στις σκιές σου
με δέντρα και φυλλώματα
κλωνάρια απ’ τις ιτιές σου.
Κάποια της σκέψης όνειρα
εκεί θα σεργιανίσω
κάποιο καημό της ζήσης μου
έχω να σου μιλήσω.
Στ’ ακύμαντά σου τα νερά
τη δροσερή αγκαλιά σου
μη μου λικνίσεις μια χαρά
το δάκρυ μη μου σβήσεις.
Στ’ ανήλια σου κι απρόσιτα
και σκοτεινά ερέβη
μη και μου κρύψεις τον καημό
να μη μου περισσεύει.
6 Ιουλίου 2003
Μιλήματα του νερού
Την αγάπη μου έπνιξα θάλασσα
σ᾽ αμμουδιές, σε βαθιά ακρογιάλια
Τα όνειρά μου τα έπνιξα θάλασσα
κουρασμένη η καρδιά μου για άλλα
Μυστικά σου ψιθύρισα θάλασσα
και οι γλάροι τα πήραν μακριά μου
Στον αφρό την πικρία ελίκνισα
ανεμώνες νερού τα όνειρά μου
Στα βαθιά, τα ανήλια τα πλάτη σου
την χαρά μου τα φύκια την κρύψαν
Η αλμύρα σου λες κι᾽ αποστείρωσε
την πληγή που ᾽ χε μείνει στα στήθια
Την αγάπη μου κοίμισα θάλασσα
με τραγούδια πουλιών και με ρείκια
Την αφάπη μου σου ᾽ δωσα θάλασσα
τις ελπἰδες, την θλίψη, την πίκρα
Oregon Coast, 1997
ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
Τα κύματα με κοίταζαν
για χρόνια και για μήνες
Της ερημιάς μου σύντροφοι
μ’ απάλαιναν τις πίκρες
Τις νύχτες τις βαθιές, τις σκοτεινές
τις άναστρες, τις μαύρες
Τα κύματα τα άκουγα
να σκούνε πονεμένα
λες πως κι αυτά εκλαίγανε
για την πικρή εμένα
Με φόβιζες νερό μουντό
και σκοτεινό τα βράδια
Με φόβιζε το βάθος σου
η απύθμενη αγκαλιά σου
Της θάλασσας την ομορφιά
σε σένα ζήταγα να βρω
Της λίμνης συ γλυφό νερό
πικρά σ’ αλμύρισα εγώ
Βρέξε με τη δρόσο σου
και λίκνισέ με στον ρυθμό σου
Θα ´θελα να ‘μουν νούφαρο
ν’ αποκοιμιέμαι στον αφρό σου
Σε κοίταζα μες στην αχνή τη χαραυγή,
να ζωγραφίζεις στα γαλήνια σου νερά
του κόσμου την Ανατολή
Σε κοίταζα το δείλι,
να σκοτεινιάζεις, να μουνταίνεις...
Στα βάθη σου τα σκοτεινά
τα μυστικά μου τα πικρά να παίρνεις
Το άκουγα το κύμα σου
στο περιγιάλι δίπλα μου να σκάζει
Και να μετρά τι ώρες, τις στιγμές
τις άδειες και μοναχικές και φοβερές
της θύελλας, της συμφοράς
και της απόγνωσης, της ερημιάς
Τους μήνες του χειμώνα
πάγωνες γλυφό νερό
Kάμπος γινόσουν κρύσταλλο
και σε ‘θαβε το χιόνι
Και τα’ άκουγα τα κύματα
μουγκρίζανε θαμμένα
λες πως κι αυτά τα έκαιγε
η έννοια τους για μένα
Κομμάτι της ζωής μου
έγινες γλυφό νερό
Τα ξωτικά της ζήσης μου
τα ‘πνιξες στον βυθό σου
Σεργιάνισες με τον αφρό σου
τον αναστεναγμό μου
Νούφαρο καν’ εκεί στο κύμα σου
και τον καημό μου
Από το Βιβλίο Της Ζωής και της Αγάπης, Ποίηση 1995 -2001
Ελευθερουδάκης, 2022
Δευτέρα 24 Ιουλίου 2023
ΓΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ "ΚΥΝΙΚΑ ΚΑΥΜΑΤΑ"
Ο αγύρτης Ιούλιος εκλιπαρεί μια συγκατάβαση. Όχι, δε θα επιστρέψουμε στη θάλασσα των περασμένων χρόνων' Θρυμματισμένα τα όνειρα, χάθηκαν σε αβέβαιους προορισμούς, ταξιδεψαν ανυποψίαστα, πνίγηκαν στην υδάτινη σιωπή. Στην ανατολή του Σείριου. κυνικά καύματα συντρόφευσαν τα τραύματα του θερινού οράματος μεταβάλλοντας την πληγή σε οδύνη. Στα όρη ας στραφεί η ψυχή, στης μοναξιάς τη μυστική αποδοχή, στης ακινησίας την αμυδρή συγκατάβαση. Ταιριάζουν άλλες πορείες στην καρδιά, αλλιώτικα καλοκαίρια στους αφανείς. Ας γίνει θερινός προορισμός εκεί που θα σβηστεί της λάγνας ματαιοδοξίας η απαίτηση, εκεί που με τρόπο ονειρικό θα αναγνωρίσει η ποίηση τον τόπο της, εκεί που οι λέξεις θα γευτούν μιαν ήπια αυτοτέλεια. Κι όταν τα καύματα γίνουν μελτέμια τότε η θάλασσα ας ξαναγίνει προορισμός, σε μια γιορτή της εξωστρέφειας. ® Γιάννα Βλάχου
ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Μια ζωή Επιμηθείς…"
“Οι συνετοί προσπαθούν να αποτρέψουν τα δυσάρεστα γεγονότα, ενώ οι γενναίοι τα αντιμετωπίζουν όταν αυτά συμβούν”.
Οι εικόνες από την φλεγόμενη Ελλάδα μόνο απογοήτευση σκορπούν. Για μία άλλη φορά η Φωτιά φαίνεται να μην υπακούει στον προγραμματισμό του Υπουργείου Πολιτικής Προστασίας και επιτελεί το καταστρεπτικό της έργο. Οι ειδικοί μάς διαβεβαιώνουν πως προέχει η προστασία της ανθρώπινης ζωής κι αυτό θα προβάλουν ως μέγιστο επίτευγμα, όταν θα έλθει η ώρα του απολογισμού.
Θα χυθούν πολλά δάκρυα για την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα καμένα δέντρα, τις πληγές του τουρισμού μας και για τον πόνο των ανθρώπων που είδαν τα σπίτια τους να καίγονται και τη ζωή τους να γυρίζει ανάποδα. Μετά θα ακολουθήσουν οι υποσχέσεις για οικονομική στήριξη των πληγέντων και οι διαβεβαιώσεις πως το κράτος θα είναι πάντα αρωγός σε κάθε πολίτη που επλήγη από τις πυρκαγιές.
Το περιβάλλον μπορεί να περιμένει αφού δεν έχει φωνή και κυρίως δεν έχει δικαίωμα ψήφου. Εξάλλου οι Έλληνες ως απόγονοι του Επίκουρου θα ξεπεράσουν κι αυτό το κακό που τους βρήκε ακολουθώντας την προτροπή του.
Φοβάμαι, όμως, πως αυτή τη φορά ο Επίκουρος αστόχησε αφού το καλό ούτε «εύκολα αποκτιέται», ούτε «το κακό εύκολα υποφέρεται». Έτσι για άλλη μία φορά θα ερίζουμε σε φιλοσοφικό επίπεδο, αν το δίκαιο βρίσκεται στον Ηράκλειτο που θεώρησε το Πυρ ως την απόλυτη κοσμοποιό δύναμη ή στον Θαλή που πρέσβευε πως το Ύδωρ είναι αυτό που δεσπόζει ως πρωταρχικό στοιχείο στο σύμπαν. Εξάλλου το βλέπουμε καθημερινά στις μέρες του καύσωνα και στις προσπάθειες των πυροσβεστών. Όλοι στο νερό προσβλέπουν.
Εν τω μεταξύ και αφού η φιλοσοφική διάθεση πλεονάζει ο Προμηθέας θα μάς οικτίρει, αφού για ακόμη μία φορά η συμπεριφορά μας ως κράτος, πολιτικό σύστημα και πολίτες ομοιωθήκαμε με την συμπεριφορά του αδελφού του Επιμηθέα. Φαίνεται πως η πρόβλεψη δεν βρίσκεται στο γονιδιακό υπόστρωμα των Ελλήνων, ούτε στις προτεραιότητες του κράτους μας.
Μάς αρέσει να τρέχουμε για τον περιορισμό των καταστροφών και όχι για την αποτελεσματική πρόβλεψη και ανάσχεση του κακού που έρχεται στη χώρα μας κάθε καλοκαίρι. Η προνοητικότητα δεν είναι στο αξιακό μας σύστημα και γι αυτό κάθε χρόνο εγκαλούμε εκ του ασφαλούς την κλιματική αλλαγή ως τον απόλυτο πρόξενο των καταστροφών. Ως πότε, όμως…
«Δεν έχει νόημα να αφήνεις έναν ζωντανό δράκο έξω από τους υπολογισμούς σου, εφ’ όσον ζεις δίπλα του” (J.R.R.Tolkien).
Σε λίγο η Ελλάδα θα είναι ακατοίκητη, αφού το πράσινο θα λιγοστεύει, το νερό θα σπανίζει και τα air conditions δεν θα μπορούν να μάς προφυλάξουν. Στη χώρα μας συντελείται μία οικολογική αυτοχειρία και κανείς δεν επισημαίνει πως αυτή συνιστά και μία εθνική αυτοκτονία.
Δεν χρειαζόμαστε τους ειδικούς να μάς το πουν. Ούτε τους πολιτικούς για να μάς το υπενθυμίζουν. Και από τους δύο περιμένουμε προτάσεις για αποτελεσματική αντιμετώπιση των κινδύνων που απορρέουν από την κλιματική αλλαγή. Οι συζητήσεις και τα παρηγορητικά λόγια εκ των υστέρων μάλλον για ασυγχώρητη υποκρισία μοιάζουν.
Οι τυμπανοκρουσίες για το επιτελικό κράτος ηχούν κακόφωνα, όταν αδυνατούμε να προφυλάξουμε ένα νησί από την πυρκαγιά ή να την σβήσουμε με τη θάλασσα ολόγυρά της. Το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας δεν ιδρύθηκε για να καταγράφει τις καταστροφές και να προγραμματίζει τις αποζημιώσεις. Ιδρύθηκε κατά κύριο λόγο να προλαμβάνει τις καταστροφές από όπου κι αν αυτές προέρχονται.
Κάποιοι διακωμωδώντας την κατάσταση προτείνουν τη μετονομασία του σε
«Υπουργείο Φυσικών Καταστροφών». Κάποιοι άλλοι –πιο ρηξικέλευθοι και δηκτικοί - προτείνουν προσευχές και λιτανείες στη θεά Δήμητρα και στην Περσεφόνη για τη σωτηρία μας, αφού η Τεχνολογία και η Τεχνητή Νοημοσύνη αδυνατούν προς το παρόν να διακονήσουν την πρόληψη των πυρκαγιών.
Άλλοι ζητούν την αρωγή του Δία και του Ποσειδώνα και το Φως του Απόλλωνα μήπως και βρούμε ως λαός το αντίδοτο σε όλα αυτά που μάς πληγώνουν. Θυσίες δεν μπορούμε να κάνουμε, γιατί και τα ζώα υποφέρουν από τις καταστροφές και μάς είναι χρήσιμα ακόμη για την επιβίωσή μας. Κάποιοι πιο ρεαλιστές υπενθυμίζουν σε όλους, πως πλέον είμαστε μόνοι μας, αφού οι θεοί προ πολλού μάς εγκατέλειψαν.
Χάθηκε, λοιπόν, ο σεβασμός στους θεούς ή ρημάξανε τα θεία.
“Έρρει τα Θεία”
☆Υ σ τ ε ρ ό γ ρ α φ ο ν: Ανεξάρτητα από τον παράγοντα της κλιματική αλλαγής και της κρατικής αβελτηρίας ή αναποτελεσματικότητας οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις βαραίνουν όλους μας - όπως συμβαίνει σε κάθα δημοκρατία- για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος στη χώρα μας. Ο καθένας δικαιούται και υποχρεούται να πράξεις ό,τι του αναλογεί, όπως μάς διδάσκει και η παρακάτω ιστορία:
Carpe "Αύρα..."
Κραδαίνω τα συναισθήματα,
στα τόσα χρόνια περιμάζεψα τα θαύματα.
Στη γραμμή της ζωής
οι πόθοι ένα συνονθύλευμα περιορισμών.
Ο ήλιος του μεσημεριού
κάλυψε τα σώματα.
Κλείνω τα μάτια
οι βίαιες σκηνές επανέρχονται.
Αναπολώ την ανάσα
του απλωμένου γιασεμιού πάνω σου.
Η ψυχή έβαλε ως πρόταγμα
την υπέρβαση.
Τα μάτια παραμονεύουν
το φως στη μορφή σου.
Μια νηνεμία στοίχειωσε
τα κενά σεντόνια.
Τις τελευταίες νύχτες
τα πάθη συσσωρεύονται
στους παλμούς της καρδιάς.
Η αύρα σου διέλυσε το σκοτάδι
και το κενό σήμερα.
Carpe
Η φωτογραφία είναι από https://www.alphafreepress.gr/
Σάββατο 22 Ιουλίου 2023
Γρηγόρης Σακαλής "Δροσιά"
Έχει μια κάψα σήμερα
40 βαθμοί Κελσίου
χαρά του διαόλου
η πόλη ανυπόφορη
καίνε τα τσιμέντα
λυγίζουν τα σίδερα
παίρνω το δρόμο
για το βουνό
πάω στο άλσος
για να δροσιστώ
φτάνω επιτέλους
κάθομαι δίπλα στο ποτάμι
αχ, τι δροσιά
τρέχει το νερό
κάνει διακλαδώσεις
ξαπλώνω στο χορτάρι
κι ονειρεύομαι
πως ήμουν νέος
σηκώνομαι
παίρνω το μπλοκάκι μου
και γράφω
για μια καυτή μέρα
που πήγα στο άλσος
για να δροσιστώ.
Παρασκευή 21 Ιουλίου 2023
ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΙΑΝΟΥ "Nature"
Nature
Πέμπτη 20 Ιουλίου 2023
Αλεξάνδρα Τσιώμου " Ατιτλο"
αναβλύζουσα
ως παγά λαλέουσα
μνήμη ρέουσα
αναδύεται
σ΄ ακτή της Αφροδίτης
αιματόεσσα
Κωνσταντίνος Μπασούρης " Μέμνησο"
Στον δρόμο αυτό που περπατάς,
αγαπητέ διαβάτη,
συνάντησες πολλούς,
βίωσες πολλά.
Όπου κι αν έχεις φτάσει,
αυτό που είσαι
σμιλεύτηκε σπιθαμή προς σπιθαμή
από τα εύκολα
κι από τα δύσκολα,
από τους κάλπικους
κι από τους γνήσιους.
Όφελος έχεις να προσπερνάς,
μα μην ξεχνάς,
τα εμπόδια που ορθώθηκαν
κάποιες στιγμές μπροστά σου,
σαν βαρίδι ν' αφαιρείς τα αρνητικά,
τα θετικά μαζί σου να κρατάς,
αποσκευή που δεν βαραίνει,
να πορευθείς βοηθά
με βήμα σίγουρο και σταθερό,
χαράζοντας τη δική σου πορεία
στην κατεύθυνση που οφείλεις,
μονάχα προς τα εμπρός.