στάχυα δεν υπήρχαν εδώ ,
θα μπορούσε να ανοίξει την κουρτίνα
να αποκαλύψει το αλφάβητο των χαδιών του.
Όσα μπορούσε να πάρει
και όσα μπορούσε να φέρει στις λέξεις
τα έκανε λευκά είδη
σεντόνια στο κρεβάτι με παραστάσεις κυμάτων.
Ερωτευμένος δεν ήξερα αν ήταν
κόκκινος μόνο από δυο σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής
ίσα να παίρνουν χρώμα τα δειλινά
κάτω από τσιμεντένιες επίπεδες ταράτσες
να βασανίζει τον βασιλικό της γλάστρας
σε αδιάφορες βεράντες,
εγωιστής, δεν βοηθούσε την ονειρική πλεύση
γνώριζε την ερωτική διάθεση ,
να πιάσω τα κουπιά,όλη η προσπάθεια στα χέρια
εγωιστής μέχρι να τον φωνάξω.
Μα δεν το έκανα ,
ζούσα με το πάθος των ιπποτών στον ανεμόμυλο
ακόμα και αν θύμωνε και έπαιρνε μαζί του
το τελευταίο σωσίβιο από το σεντόνι
ακόμα και όταν βρισκόμουν κάτω από την ιτιά την κλαίουσα.
Κι όταν κατάλαβε το φευγάτισμα μου
ανεμομελωδός έφτασε στα χείλη ζητώντας μου φιλί
φυσώντας στο ανοιχτό το παραθύρι της ψυχής.
και δεν ήξερα αν πρέπει να πάρω την απόφαση να συνεχίσω...
Φωτογραφία : Ντίνα Γεωργαντοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου