Ζαν Ζακ Ρουσσώ ( 28 Ιουνίου 1712 - 2 Ιουλίου 1778)

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau, 28 Ιουνίου 1712 - 2 Ιουλίου 1778) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας και συνθέτης του 18ου αιώνα. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, και την ιδεολογία του εθνικισμού.

Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από την Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Γενεύη. Η μητέρα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα,πέθανε εννιά μέρες μετά την γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος έμεινε ορφανός.

Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα σε ένα δικαστικό γραφείο, και το 1725 έγινε μαθητευόμενος ενός χαράκτη.

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει την γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν που τον στέλνει στην βαρώνη Μαντάμ ντε Βαράνς, πρόσφατα προσηλυτισμένη στον καθολικισμό. Αυτή με την σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό.

Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι της βαρώνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του. Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρώνη γίνεται και ερωμένη του. Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le verger de Madame la baronne de Warens. 

Το 1742 βρίσκεται στο Παρίσι όπου γράφει ως το 1743 δύο δοκίμια σχετικά με την μουσική και αναπτύσσει σχέσεις με τον Διαφωτιστή Ντενί Ντιντερό. 

Το 1745 γνωρίζει μία υπηρέτρια πανδοχείου, με την οποία θα αποκτήσει πέντε παιδιά. 

Το 1749 γράφει για την Εγκυκλοπαίδεια όλα τα άρθρα που αφορούσαν την μουσική. 

Το 1750 συμμετέχει σε έναν διαγωνισμό της Ακαδημίας της Ντιζόν (Académie de Dijon), και η διατριβή του Διατριβή σχετικά με τις τέχνες και τις επιστήμες, στην οποία υποστηρίζει ότι η πρόοδος συνεπάγεται διαφθορά και εκφυλισμό, κερδίζει το πρώτο βραβείο. 

Το 1755, σε έναν άλλον διαγωνισμό της ίδιας Ακαδημίας, απαντάει με το πρώτο μεγάλο έργο του Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Το έργο αυτό όμως προκάλεσε έντονες αντιδράσεις κατά του Ρουσσώ. 

Έργα

*Le Devin du Village (Ο μάγος του χωριού, όπερα, 1752) 

*Discours sur l'origine et les fondements de l'inégalité parmi les hommes (Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων, 1754) 

*Julie ou la Nouvelle Héloïse (Ιουλία ή Η νέα Ελοΐζα, 1761) 

*Du contrat social ou principes du droit politique (Περί του κοινωνικού συμβολαίου ή αρχές του πολιτικού δικαίου, 1762) 

*Émile ou De l'éducation (Αιμίλιος, ή Περί Αγωγής, 1762) 

*Les Confessions (Εξομολογήσεις, 1770/1782) 

*Rêveries du promeneur solitaire (Εξομολογήσεις του μοναχικού οδοιπόρου, 1782) 

Έργα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ στα Νέα Ελληνικά

*Αιμίλιος ή Περί αγωγής. α) Μετάφρ. Στέλλα Βουρδουμπά. «Δαρεμά», Αθ. χ.χ. β) Μετάφρ. Γιάννης Σπανός, Επιμ. Πολυτίμη Γκέκα. 2 τόμοι, «Πλέθρον», Αθ. 2001-2. 

*Η κοινωνική ανισότητα. Μετάφρ.-Σχόλια Στάθης Πρωταίος. «Δαρεμάς», Αθ. 1963. 

*Πραγματεία περί της καταγωγής και των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους. Μετάφρ. Μέλπω Αλεξίου-Καναγκίνη – Κώστας Σκορδύλης. «Σύγχρονη Εποχή», Αθ. 1992 (2η έκδοση, 1999). 

*Οι εξομολογήσεις. Μετάφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, 2 τόμοι. «Ιδεόγραμμα», Αθ. 1997. 

*Επιστολή στον Ντ’ Αλαμπέρ. Περί των θεαμάτων. Μετάφρ.-Σημειώσεις Γιώργος Μητρόπουλος, Επιμ. Γιώργος Μανιάτης. «Στάχυ», Αθ. 2001. ε 

*Γράμματα από το βουνό. Μετάφρ. Κατερίνα Κέη, Εισαγωγή-Επιμ. Αλέξανδρος Χρύσης. «Στάχυ», Αθ. 2002. 

*Λόγος περί πολιτικής οικονομίας. Μετάφρ. Κατερίνα Γεωργοπούλου. "Σαββάλας", Αθ. 2004. 

*Σχέδιο Συντάγματος για την Κορσική. Στοχασμοί διακυβέρνησης της Πολωνίας και της σχεδιαζόμενης μεταρρύθμισής της. Μετάφρ. Κατερίνα Κέη. Εισαγωγή-Επιμ. Αλέξανδρος Χρύσης. "Πολύτροπον", Αθ. 2006. 

*Δοκίμιο περί καταγωγής των γλωσσών. Όπου γίνεται λόγος περί μελωδίας και μουσικής μιμήσεως. Μετάφρ. Κωστής Παπαγιώργης. "Καστανιώτης", Αθ. 1998. 

*Οι ονειροπολήσεις του μοναχικού οδοιπόρου. Μετάφρ. Νίκος Σημηριώτης. «Ζαχαρόπουλος», Αθ. 1989. 

*Αιμίλιος και Σοφία. «Ροές», Αθ. 2010 

*Το κοινωνικό συμβόλαιο ή Αρχές πολιτικού δικαίου. α) Μετάφρ. Βασιλική Γρηγοροπούλου - Αλβέρτος Σταϊνχάουερ. "Πόλις", 3η έκδοση, Αθ. 2005. β) “DeAgostini Hellas”, Αθ. 2004. γ) Μετάφρ. Φώντας Κονδύλης. «Δαμιανός», Αθ. χ.χ. δ) Μετάφρ. Δ. Π. Κωστελένος. «Δαμιανός», Αθ. χ.χ. 

*Λόγος περί επιστημών και τεχνών, μτφρ. Τάσος Μπέτζελος, εκδ. Νήσος, Αθήνα, 2012

https://el.wikipedia.org/

Αποφθέγματα 

-Ευτυχία δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις.

-Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος αλλά παντού είναι στις αλυσίδες. Και εκείνος που πιστεύει ότι είναι κύριος άλλων είναι ο ίδιος περισσότερο σκλάβος από αυτούς.

-Δεν είναι ικανός κανείς για υψηλές σκέψεις, όταν πρέπει να σκέπτεται πώς θα βγάλει το ψωμί του.

- Είναι αφύσικο για μια πλειοψηφία να κυβερνά, επειδή μια πλειοψηφία σπάνια μπορεί να είναι οργανωμένη και ενωμένη για κοινή δράση, ενώ μια μειοψηφία μπορεί.

- Ευτυχία δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις.

- Η θέλησή μας είναι πάντα για το καλό μας, αλλά δεν βλέπουμε πάντα ποιο είναι αυτό.

- Η ευγνωμοσύνη είναι ένα καθήκον που πρέπει κανείς να εκπληρώσει, αλλά που κανένας δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί...

- Χρόνος: η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας

- Όλες οι δυστυχίες μου προέρχονται από το γεγονός ότι είχα υπερβολικά καλή γνώμη για τους άλλους.

- Αφαίρεσε από τον φιλόσοφο το δικαίωμα να ακούγεται η φωνή του, και η δίψα του για γνώση εξαφανίζεται.

- Όταν ο λαός δεν θα ‘χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.

- Αν και η μετριοφροσύνη είναι φυσιολογική για έναν ενήλικο, δεν είναι φυσιολογική για ένα παιδί. Η μετριοφροσύνη αρχίζει με τη γνώση του Κακού.

- Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός. 

https://www.thetoc.gr/

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΑΙΜΙΛΙΟΣ ή ΠΕΡΙ ΑΓΩΓΗΣ»

 Αν είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος γεννιέται καλός και γίνεται μοχθηρός μόνο μέσα από την κακή επιρροή της κοινωνίας στην οποία ζει, η μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης μπορεί να γίνει το κατάλληλο όργανο για να δημιουργηθεί μια καινούρια και καλύτερη ανθρωπότητα. Ο δάσκαλος, πράγματι, δεν πρέπει να διδάσκει κανέναν με άμεσο τρόπο αλλά να περιορίζεται, να διευκολύνει την άφθονη αυθόρμητη ανάπτυξη του μαθητή. Όλες οι αντιλήψεις γεννιούνται από τη σχέση με το περιβάλλον. Επομένως η εκπαίδευση είναι εκείνη που διαμορφώνει τα μυαλά. Ο μαθητής, στον οποίο αντιπαραθέτονται τα διαφορετικά μαθήματα τους, δεν είναι σωστά εκπαιδευόμενος και δεν πρόκειται ποτέ να έρθει σε αρμονία με τον εαυτό του: εκείνος, αντίθετα, στον οποίο αυτές οι διδασκαλίες συμπίπτουν και έχουν τους ίδιους σκοπούς, είναι ο μόνος που προχωρά προς τον σκοπό του και ζει λογικά με τον εαυτό του. Μόνον αυτός είναι σωστά εκπαιδευόμενος. Γεννιόμαστε αδύναμοι και έχουμε ανάγκη από δυνάμεις, γεννιόμαστε απροετοίμαστοι για τα πάντα και έχουμε ανάγκη από βοήθεια, γεννιόμαστε ανόητοι και έχουμε ανάγκη από κρίσεις. Όλα αυτά που δεν έχουμε από την γέννηση και τα οποία έχουμε ανάγκη όταν μεγαλώνουμε, μας τα παρέχει η εκπαίδευση. Αυτήν την εκπαίδευση την παίρνουμε είτε από την φύση, είτε από τους ανθρώπους, είτε από τα πράγματα. Η εσωτερική ανάπτυξη των ιδιοτήτων μας και των οργάνων μας είναι η εκπαίδευση της φύσης, ο τρόπος που διδασκόμαστε να χρησιμοποιούμε αυτήν την εκπαίδευση των ανθρώπων. Η απόκτηση της εμπειρίας μας στα αντικείμενα που μας συγκινούν είναι η εκπαίδευση των πραγμάτων. Ο καθένας από εμάς, επομένως, εκπαιδεύεται από τριών ειδών δασκάλους.

https://www.hallofpeople.com/

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ» 

Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, κι ωστόσο παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος. Κι όποιος πιστεύει πως είναι κύριος των άλλων, δεν είναι λιγότερο δούλος. Πώς συνέβη αυτή η μεταβολή; Δεν γνωρίζω. Τι είναι αυτό που την καθιστά νόμιμη; Πιστεύω πως μπορώ σε αυτό να απαντήσω. Αν δεν λογάριαζα παρά μόνο την ισχύ και τα αποτελέσματα της, θα έλεγα: όσο ένα λαός υπακούει και δεν αντιδρά, καλώς πράττει. Αλλά μόλις βρει την δύναμη να αποτινάξει το ζυγό και το πραγματοποιεί, τότε ακόμη καλύτερα πράττει. Διότι ανακτώντας την ελευθερία του με τη χρήση του ίδιου δικαιώματος με το οποίο του την αφαίρεσαν, είτε ο λαός είχε το δικαίωμα να την ανακτήσει, είτε όσοι του την αφαίρεσαν, δεν είχαν το δικαίωμα να του την αφαιρέσουν. 

Ο σφετεριστής της εξουσίας είναι αφέντης μόνο για όσο διάστημα είναι ισχυρότερος και μόλις γίνει δυνατό να εκδιωχθεί δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τη βία. Η εξέγερση είναι το ίδιο νόμιμη. Η βία και μόνο τον στήριζε, η βία και μόνο τον ανατρέπει. 

Ο πρώτος άνθρωπος, που έχοντας περιφράξει ένα κομμάτι γης σκέφτηκε να πει «αυτό είναι δικό μου» και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Από πόσα εγκλήματα, πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που, ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνανθρώπους του: «Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσατε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν»! 

Οι πλούσιοι από τη δική τους πλευρά, ευθύς μόλις γνώρισαν την ευχαρίστηση της κυριαρχίας, περιφρόνησαν αμέσως όλους τους άλλους και χρησιμοποιώντας τους παλιούς δούλους για να υποτάξουν νέους, δεν σκέφτηκαν παρά να κατακτήσουν και να υποδουλώσουν τους γείτονές τους, ίδιοι με τους πεινασμένους λύκους, που έχοντας δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα, αποφεύγουν κάθε άλλη τροφή και δεν θέλουν παρά να καταβροχθίζουν ανθρώπους. Ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός ώστε να μείνει για πάντα κυρίαρχος, αν δεν μετατρέψει τη ισχύ του σε δίκαιο και την υπακοή σε καθήκον. 

Ο Αριστοτέλης είχε αναφέρει πως οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου από την φύση τους ίσοι, ότι άλλοι γεννιούνται για να γίνουν δούλοι και άλλοι αφέντες. Ο Αριστοτέλης είχε δίκιο ωστόσο είχε εκλάβει το αποτέλεσμα ως αίτιο. Όποιος έχει γεννηθεί στη σκλαβιά, γεννιέται για την σκλαβιά, αναμφισβήτητα. Οι σκλάβοι χάνουν τα πάντα μες στις αλυσίδες τους, ακόμη και την επιθυμία να τις αποτινάξουν. Αγαπούν την υποδούλωσή τους όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα λάτρευαν την κτηνωδία τους. Αν λοιπόν υπάρχουν φύσει δούλοι, είναι γιατί υπήρξαν δούλοι παρά φύσιν. Ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους, η δειλία τους διαιώνισε. Όπως πριν από την ανέγερση ενός μεγάλου οικοδομήματος ο αρχιτέκτονας παρατηρεί και δοκιμάζει το έδαφος για να δει να μπορεί να αντέξει το βάρος, ο σοφός νομοθέτης δεν συντάσσει νόμους αυτόματα καλούς αλλά πρώτα πρέπει να εξετάσει αν ο λαός για τον οποίο προορίζονται μπορεί να τους δεχτεί. Γι αυτό τον λόγο ο Πλάτωνας αρνήθηκε να δώσει νόμους στου Αρκάδες και τους Κυρηναίους, επειδή γνώριζε πως οι λαοί αυτοί ήταν πλούσιοι και δεν μπορούσαν να δεχτούν την ισονομία. Γι’ αυτό και έβλεπε κανείς στην Κρήτη, καλούν νόμους και κακούς ανθρώπους, γιατί ο Μίνωας πειθάρχησε έναν λαό γεμάτο πάθη. 

Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει. Δεν υπάρχει θέμα να συμβληθούν με το λαό, πρέπει να τον υπακούουν.

https://www.hallofpeople.com/

Τα βιβλία είναι από https://www.ianos.gr/