Γιώργος Σεφέρης.
Είμαστε δέντρα μόνα τους.
Τα φύλλα μας στον άνεμο
όνειρα θροϊζουν.
Από μια χαραμάδα φως
οι κορμοί μας θα ενώσουνε.
Θα δούμε την ανατολή
στο βάθος σαν χαλκογραφία.
Κρυφτό θα παίζει στα παράθυρα
μικρές φωτιές θ΄ ανάβει στις ροδιές.
Άγγιγμα του ήλιου κοφτερό σαν μαχαιριά
χρώμα χρυσό και κόκκινο όλο αίμα.
Οι λέξεις φλέβες να κυλάει μέσα τους το αίμα του.
Και στη σιωπή το δέντρο θα φωτοσυνθέτει.
Μετά το μονοπάτι έχει ένα πέρασμα.
Το δέντρο μας θα βλέπει εκεί.
Στο πορφυρό φως να λούζεται
και να συνθέτει αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου