γεννήθηκε η ανάγκη
η αμέγαρτος ανάγκη.
Δίχως πρέπει, γιατί
πόνους κι οδύνες
κυοφορήθηκε ο κόσμος.
Έτσι απλά.
Η ύλη λαχτάρησε το σπέρμα
κι άνοιξε διάπλατα να βιαστεί
μες τη σιωπή.
Στη μήτρα
πολύ μετά από το μετά
μες τις κραυγές ο πόνος.
Όχι ο έρωτας, ο πόνος.
Ό,τι τον ανασκάπτει
ηδονικό φαντάζει.
Κι ο έρωτας σκιά
στην πιο αέρινη μορφή
ενθύμηση βυθού.
Κι εμείς θνητοί
Ζαγρείς, Ορφείς και Προμηθείς.
Αναζητάμε τα δόντια
για να υπάρξει η σάρκα
καταβυθισμένοι
καταβυθισμένοι
μα πάντα θεοί.
Αράπη Σ. Ελένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου