ΗΛΙΑΣ Δ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ – ΑΡΕΤΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ “ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡ’ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ” – Πέμπτη 24 Οκτωβρίου στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός

 

“ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡ’ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ”

 

Ηλία Δ. Παπακωνσταντίνου

Σκηνοθεσία  Άννα Ψαρρά

Μουσική Αρετή Κοκκίνου

 

Μουσικοθεατρική παράσταση

Πέμπτη 24/10/2024 στις 20:30

 

Facebook event:

https://www.facebook.com/events/1060716738939828

Video spot:

https://www.youtube.com/watch?v=Uds_Bvb4mmM

 

 

 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ως πνευματική οντότητα πέρα από το χρόνο συνδιαλέγεται σε πρώτο πρόσωπο με τη σύγχρονη Ελλάδα 

μέσα από τη γραφή του Ηλία Παπακωνσταντίνου.

 

 

Το κείμενο «Διάλογος με τον κυρ’ Αλέξανδρο» είναι ποιητικό, στοχαστικό και βαθιά συγκινητικό. Είναι ένα έργο το οποίο θέλει να θίξει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας μέσα από την ματιά της σκέψης του σπουδαίου μας συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Παπαδιαμάντης ξαναέρχεται στη ζωή, στο σήμερα, κατά τον Ηλία Παπακωνσταντίνου, και ασκεί κριτική, φιλοσοφεί, προτείνει, νοσταλγεί και με μια νέα γλωσσοπλαστική, μας δείχνει τι βλέπει το βλέμμα του στην σύγχρονη πια Ελλάδα. Μας δίνει όσα φέρνει από το βαθύτερο μέρος της ψυχής του. Κι όλα αυτά για έναν καλύτερο κόσμο, για μία ποιότητα ζωής, για ένα βήμα προς την ελευθερία και την αλήθεια.

 

           

Ο διάλογος μεταξύ κυρ Αλέξανδρου και Ελλάδας δεν είναι ο μόνος που λαμβάνει χώρα στην παράσταση. Ο λόγος αλληλεπιδρά με τη μουσική καθώς δώδεκα νέα, συνολικά τραγούδια, σε μουσική της Αρετής Κοκκίνου,  σχολιάζουν τα κείμενα, που ερμηνεύουν η Αργυρώ Καπαρού, ο Βασίλης Γισδάκης και εξαμελές μουσικό σχήμα.

                  

 

 Τα κείμενα ερμηνεύονται  από τους ηθοποιούς   Άννα Ψαρρά,  Κωνσταντίνο Πασσά και  Δημήτρη Μικιό.

 

 

                               

  

*Η Αρετή Κοκκίνου, συνεχίζει την επιτυχημένη συνεργασία της με τον ποιητή μετά την πρώτη τους μουσικοποιητική δουλειά με τίτλο 

“Αήττητο Αλάτι“ (εκδόσεις Μετρονόμος 2018) αλλά και τις πολλές μουσικοποιητικές συνεργασίες τους σε σκηνές των Αθηνών και της περιφέρειας.

 

 

Συντελεστές

Κείμενο : Ηλίας Παπακωνσταντίνου

Σκηνοθεσία: Άννα Ψαρρά

Μουσική: Αρετή Κοκκίνου

Ηθοποιοί : Άννα Ψαρρά, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μικιός.

Τραγουδούν: Αργυρώ Καπαρού, Βασίλης Γισδάκης

 

Παίζουν οι μουσικοί:

Έλσα Παπέλη: βιολοντσέλο

Βασίλης Ραψανιώτης: βιολί

Φώτης Μυλωνάς: φλάουτο κλαρινέτο

Σωκράτης Γανιάρης: Κρουστά

Χάρης Μπουτσελάκης: Μπάσο

Αρετή Κοκκίνου: Κιθάρα

 

 

Πληροφορίες

«Διάλογος με τον κυρ Αλέξανδρο» μουσικοθεατρική παράσταση

Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασός

Αγ. Γεωργίου Πλ. Καρύτση 8

Ώρα : 20:30

 

Προπώληση: https://tinyurl.com/3uc3kzj5

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ TICKETSERVICES

Διακεκριμένη θέση (Σειρές 1-2): 17 ευρώ

Πλατεία (Σειρές 3-15): 16 ευρώ

Ομάδες – Σύλλογοι: 15 ευρώ

Εξώστης – ΑΜΕΑ: 12 ευρώ

ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ

Διακεκριμένη θέση (Σειρές 1-2): 20 ευρώ

Πλατεία (Σειρές 3-15): 17 ευρώ

Ομάδες – Σύλλογοι: 15 ευρώ

Εξώστης – ΑΜΕΑ: 12 ευρώ

Διάρκεια:100'

 

Εταιρεία παραγωγής 41 street cafe- The Art Concept

FIND US

https://www.facebook.com/AngelsPRmusicPromotion/ 

https://www.instagram.com/angelsprmusicpromotion 

ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΕΦΗΒΗ ΘΑΛΑΣΣΑ & ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ)

 

ΕΦΗΒΗ ΘΑΛΑΣΣΑ


Λέξη κρυμμένη στον βυθό του μυστηρίου.
Δεκάξι σπαθιά αιωρούνται πάνω από τα δεκάξι χρόνια έφηβης θάλασσας.
Ιππότες λευκοί με σημαίες και λάβαρα καλπάζουν στην αρένα
με τους ταύρους, τις θύελλες και τις λαιμητόμους του ήλιου.
Καταιγίδες κατεβαίνουν με φοβέρες κι αλαλαγμούς.
Ένα ψεύτικο σύννεφο η φωλιά της νύχτας.
Αγοράζουν απροκάλυπτα την τύχη τα τυφλά αγάλματα.
Αρμενίζουν οι άνεμοι στα βουνά των γιγάντων.
Ολομέτωπη σύγκρουση μαρτυρούν τα θολά φεγγάρια.
Μέθεξη τ’ ουρανού με τις ρίζες του απροσπέλαστου.
Φτερουγίζουν και έρχονται τα λευκά περιστέρια.
Αιωνόβιες θάλασσες τριγυρνούνε στους δρόμους.
Απερίγραπτο όνειρο τα δυο μπράτσα του χρόνου.
Επιπόλαιοι φύλακες φυλακίζουν το «άπιαστο».
Ένα αιώνιο «τίποτα» η ανάσα των νεκρών.
Ανεβαίνουν ανήμερα τα θεριά τον Γολγοθά τους.
Τα αιώνια ψεύδη τσακίζουν τα σπλάχνα τους.
Αθώοι κι ένοχοι στα λιμάνια τα τρικάταρτα.
Ψηλώνουν οι λεμονιές να φιλήσουν τον ήλιο.
Ατίθασοι χρόνοι παραβγαίνουν την Πούλια στο τρέξιμο
Αλαλαγμοί από τα στήθη των πολεμιστών δίχως πρόσωπο.
Πηγμένο αίμα του καιρού το κουράγιο.
Αλητεύουν οι μάγισσες με την κούπα το δάκρυ.
Χαραγμένα τα χώματα με της μοίρας το αδράχτι.
Ολονύκτιες ακούγονται οι δεήσεις του χρόνου.
Στερεμένα τα δάκρυα στων πηγών τον λυγμό.

Ιωάννα Αθανασιάδου


❤


ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ


Μια χαρακιά από άνεμο στο πρόσωπό τους
άφηνε τη δροσιά να κυλά αργά στην ψυχή τους.
Φυσούσε γλυκά κι ένιωθαν λυτρωτικό το φιλί της ζωής.
Ο ουρανός άρχισε να τραγουδά στις μνήμες
κι αυτές ζωντάνευαν σιγά σιγά
και βάδιζαν σαν νιες κοπέλες,
χωρίς θλίψη και χωρίς το βάρος του καιρού.
Αναστήθηκαν και οι θάλασσες
που βούλιαξαν μαζί με τ αγάλματα τα θλιμμένα,
κι άρχισαν πάλι το τραγούδι τους οι ακρογιαλιές της ψυχής.
Χάραξε και το φως στα λιβάδια της λήθης
κι ευθύς καταργήθηκε η άβυσσος.
Ξεχάστηκε και ο πόνος των ημερών
κι οι ανοίξεις ήταν πια σίγουρες για τον κόσμο.
Γαλάζια πεταλούδα οδηγούσε τους καβαλάρηδες
με τις μαχαιριές της θύελλας σε τόπους γαληνεμένους.
Αναλογίστηκαν και τα μνημεία τη δόξα και τη νίκη της ζωής,
κι έπεσε νεκρός ο θάνατος στον κάμπο με τους κεκοιμημένους.
Στεφανωμένα τα πουλιά μ’ ελπίδες φτερούγιζαν
αναγγέλλοντας χρόνους νικηφόρους.
Η πίστη περπατούσε ολόρθη στα νερά
καλώντας τους ωκεανούς στο λυτρωτικό της ταξίδι.

Ιωάννα Αθανασιαδου

Dr. Nigar Khalilova translates poem titled "A Smart Man" from English to Russian language. By Bhagirath Choudhary (India)

Bhagirath Choudhary

Dr. Nigar Khalilova
translate poem titled "A Smart Man" from English to Russian language.
By Bhagirath Choudhary India



A Smart Man

In my haughtiness
Going beyond
My civilian fairness
I hide my selfishness
Under the garb of my gentleness
So conveniently, I swindle my true humanness

Under the dark spell
Of my ignorance
I advocated
And syndicated
For essential violence

Ever Glorifying
The beast within
With my falsehood
Deceitfully, I destroyed
The human brotherhood
With my cruel acts of gender bias
I defiled my sisterhood

With my biased
Intellectual arrogance
I deliberately planted
The seeds of dissonance
I crookedly grafted
Racial divisions
Dividing man from man
And woman from man
I created upon earth
Great human pain and sufferings.

With my crooked intelligence
In the name of safe and smart banking
With my tricks and hypnotic passes
Everyday, I siphon off
The money from the masses

I am indeed a smart man
I focus only on my own gain
I care for none but only my take
I just want my sweet chocolate cake
I give a dame to anyone's blame
I just tread my smart path without regret or shame.

All rights reserved
© Bhagirath Choudhary
September 30, 2024

Translated into Russian by Nigar Khalilova

УМНЫЙ ЧЕЛОВЕК

В моем высокомерии,
Выходящем за грани
Моей гражданской справедливости,
Я скрываю свой эгоизм.
Под покровом моей нежности,
Что удобно, я обманываю
Свой истинный гуманизм.

За темным заклинанием
Моего невежества
Я защищал и распространял
Первородное насилие.
Всегда прославляя
Ложью своей
Внутри свой образ звериный,
Я разрушил обманом
Братство людей.
Своими жестокими актами
Гендерной предвзятости
Я осквернил свое милосердие.

Своей умной гордыней
С пристрастием
Я намеренно посеял
Семена диссонанса.

Я криво привил расовые различия
Человека от человека,
Женщины от мужчины.
Я создал на земле боль
И великие человеческие мучения.

С моим искаженным интеллектом
Во имя безопасного и умного банкинга,
С моими трюками и гипнотическими пасами,
Ежедневно откачивал деньги из масс.

Я, безусловно, умный человек, тот,
Кто сосредоточен на собственной выгоде,
Я забочусь только о себе,
Больше ни о ком,
Как бы мне получить мой сладкий шоколадный торт.
Мне плевать на чьи- то обвинения.
Я просто ступаю по своей дорожке
Без стыда или сожаления.

© Nigar Khalilova

Love and Light,

Bhagirath Choudhary
Founder
Global Literary Society
World Union of Humanists

Ιωσηφίνα Τσουμπή "Ένα καλοκαίρι κι ένα καλοκαιρινό φθινόπωρο"

 

Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ.

Ένα καλοκαίρι, αυτό του 2024 που έφυγε γρήγορα, όπως γρήγορα φεύγει η νιότη, η ευτυχία, η χαρά!

Πάντα πίστευα ότι το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι μία μεγάλη γιορτή!

Ήλιος, θάλασσα, γλυκιά ζέστη, χαλαρές συζητήσεις στα τραπεζάκια έξω στα διάφορα καφέ, ουζάκια στα ταβερνάκια με την κληματαριά και το βότσαλο κάτω (ή ό,τι προτιμά καθένας), φωνές και γέλια παιδιών στα πάρκα, μουσικές συναυλίες γεμάτες πάθος ή νοσταλγία ή θαυμασμό, θερινά σινεμά με αγιόκλημα και γιασεμί (που τώρα έγιναν αίθουσα 1, 2, 3 κ.λπ. τα περισσότερα)

Έχω την αίσθηση ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι αυτό τελείωσε.

Πότε οδηγηθήκαμε στην αδιάφορη πραγματικότητα;

Από πότε σκύψαμε το κεφάλι, κυρτώσαμε τους ώμους και την πλάτη, κοντύναμε, ως άνθρωποι, ως έθνος ;

Πως επιτρέψαμε να επηρεαστούμε σε τόσο επικίνδυνο βαθμό από εξωγενείς παράγοντες και να χάσουμε την ταυτότητα μας; Δεν είμαστε το παράδειγμα του ήσυχου και υπάκουου λαού, έχουμε πολλά ελαττώματα όπως όλοι οι λαοί έχουν, μα είμασταν ανοιχτόκαρδοι, γεμάτοι ζωντάνια, παθιασμένοι, φιλικοί, με δυνατή αίσθηση αλληλεγγύης, φιλόξενοι, φιλότιμοι! Πού και κυρίως πότε χάθηκαν όλα αυτά τα προτερήματα; Ναι σε πολλά είμαστε στενόμυαλοι και τα μεγαλύτερά μας ελαττώματα ήταν και είναι η ευθιξία και η διχόνοια. Διχόνοια που εκμεταλλεύτηκαν πολύ πονηρά οι δυνατότεροι! Εμείς επιτρέψαμε να μας εκμεταλλευτούν, εμείς καταφέρναμε πάντα να καταστρέφουμε ό,τι με κόπο είχαμε δημιουργήσει εμείς επιτρέψαμε να καθορίζουν τις τύχες μας διάφοροι πολιτικοί που δεν αγαπούν την Ελλάδα και περιφρονούν τους Έλληνες.. Υποταγμένοι, συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε κι αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα γιατί όλα τα κόμματα έχουν τους δικούς τους οπαδούς και ψηφοφόρους… θα μου πεις αυτούς έχουμε αυτούς ψηφίζουμε! Λυπάμαι, δεν είναι δικαιολογία αυτή, αν δεν θέλεις δεν ψηφίζεις -πράγμα αδύνατον μην ονειροβατούμε!

Και έφτασε το καλοκαίρι του 2024!

Ένα καλοκαίρι αδιάφορο, σκοτεινιασμένο, που σερνόταν για να τελειώσει και ζεστό…ζεστό!

Με Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι που δεν θα μείνουν στην ιστορία ως οι πιο πετυχημένοι!

Με νέο πόλεμο Παλαιστίνης-Ισραήλ – οι αιώνιοι αντίπαλοι! Δεν προέκυψε πρόσφατα η αντιπαλότητα τους , πάντα υπήρχε και τώρα βρέθηκε μια αφορμή για να πουληθούν όπλα και να κάνουν επίδειξη δύναμης οι Μεγάλοι ! Μα πάλι την πληρώνουν οι αδύναμοι πολίτες και κυρίως τα παιδιά, τα άμοιρα παιδιά που πεινάνε , πεθαίνουν άδικα ή μαθαίνουν από την πιο τρυφερή ηλικία να ζουν παρέα με την ορφάνια και τον όλεθρο!

Ήρθε το καλοκαίρι του 2024 με τους Έλληνες σκυμμένους όλο και πιο πολύ, να δουλεύουν…να δουλεύουν προσέχοντας να μην φύγουν από τη δουλειά νωρίτερα από άλλον συνάδελφο τους και κινδυνεύσει η θέση τους ! Και γυρίζουν κατάκοποι το βράδυ στο σπίτι για να μετρήσουν τι πληρωμές πρέπει να κάνουν …και όχι δεν τους φτάνουν τα λεφτά και μεγάλη μερίδα των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ότι ούτε αυτή τη χρονιά θα πάνε τις διακοπές που ονειρεύονται όλο το χρόνο και λένε στους λίγους που τα καταφέρνουν …” εμείς θα προτιμήσουμε να μείνουμε στην πόλη και να κάνουμε μπάνια στις κοντινές παραλίες, είναι ωραία η πόλη το καλοκαίρι που δεν έχει πολύ κόσμο ” . Σίγουρα η πόλη είναι πάντα ωραία , αλλά να αλλάξει και για λίγο παραστάσεις το μάτι βρε αδερφέ !

Έτσι , γεμίζει η χώρα με ανθρώπους που βιώνουν την ημέρα τους χωρίς πολλά χαμόγελα που ζουν σε σπίτια κλειστά , με παιδιά που αντί να παίζουν ή να διαβάζουν κάποιο βιβλίο είναι βυθισμένα σ ένα κρύο , άψυχο κινητό, που έχουν κλειστά σπίτια για να μην υπάρξει διαρροή του κλιματιστικού διότι η ζέστη αυτό το καλοκαίρι ήταν ανυπόφορη και διαρκείας – κλιματική αλλαγή σου λέει- και ποιος ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή; Σιωπή…..

Και φωτιές …φωτιές απρόσμενα ανεξέλεγκτες, για τις οποίες κάθε χρόνο είμαστε ” απόλυτα προετοιμασμένοι να τις αντιμετωπίσουμε “, αλλά όλο μας ξεφεύγει η προετοιμασία !

Και θάνατοι …θάνατοι διασήμων ή φίλων και γνωστών ΄πίκρα ! Κι αρρώστιες , ασθένειες ξαφνικές που έρχονται σαν κεραυνός !

Έρχεται τελικά το Φθινόπωρο του 2024!

Ένα Φθινόπωρο ζεστό , χωρίς βροχές που θα ανακούφιζαν τους αγρότες ή θα έδιναν μια λύση στην ξηρασία που απειλεί τη χώρα . Κυρίως έρχεται ένα Φθινόπωρο με ολέθριο άνοιγμα των σχολείων. Το χαρακτηρίζω ολέθριο γιατί νιώθω αναστατωμένη με τους άγριους ξυλοδαρμούς παιδιών σε άλλα παιδιά ! Σε παιδιά που ίσως είναι λίγο καλύτερα στα μαθήματα ή πιο όμορφα στην εμφάνιση ή πιο ικανά γενικώς. Αχ ! βρε γονείς …ασχοληθείτε λίγο παραπάνω με τα παιδιά σας , δώστε τους αγάπη , ασφάλεια , συμπόνια στα προβλήματα τους , αγκαλιάστε τα λίγο παραπάνω , μην θέλετε να τους δίνετε μόνο ρούχα , μην τα δικαιολογείτε πάντα , για να κρύψετε κάτω από το χαλί την συναισθηματική απουσία σας από κοντά τους. Αχ ! γονείς …είναι γνωστό ότι τα πάντα ξεκινουν από το σπίτι!

Και φθάνω στις διχόνοιες που μαστίζουν τους πολίτες του Ελλαδικού χώρου!

Διχόνοιες που μέρα μα την ημέρα πληθαίνουν! Δεν έχετε παρά να διαβάσετε τα σχόλια στα διάφορα sites ή να κρυφακούσετε τις συζητήσεις στις παρέες ατόμων όταν δεν είναι είναι σκυμμένοι στο κινητό!

Μαλώνουν, μαλώνουν συνέχεια , για τα πολιτικά , για τα αθλητικά-εκεί ο καυγάς γίνεται έμπρακτος με μπουνιές , κλωτσιές και άλλες ευγενικές κινήσεις!

Μαλώνουν γιά τη μοναρχία, για τα ζώα, για το πάχος ή την σωματικά αδυναμία κάποιου.

Μαλώνουν για ηθοποιούς , τραγουδιστές, για τον Νταλάρα που δεν απαντά στις ερωτήσεις δημοσιογράφων ( ; ) και καλά κάνει διότι ό,τι και να πει θα το διαστρεβλώσουν. Μαλώνουν για τη Μαρινέλλα κι αν έπρεπε να κάνει σόου στην ηλικία της! Τι λέτε μωρέ; ! Ποιός θα βάλει γράδο στο μέχρι ποια ηλικία θα δουλέψει κάποιος; Για να την υπερασπιστούν, λοιπόν, κάποιοι την χαρακτηρίζουν μεγάλη Κυρία, μεγάλη Ντίβα κι άλλοι “Κίτσα ” … Η άποψη μου είναι ότι μεγάλη Ντίβα ήταν μία, που ήταν διεθνής Ντίβα και ήταν Ελληνίδα …η Μαρία Κάλλας!

Κι έρχεται προ ημερών κάποια με καλή φωνή που την ώρα που βρίσκεται στο πάλκο και τραγουδάει, εκστομίζει μια ακατάλληλη λέξη, λίγο αργότερα δε σε στιγμή μεγάλου πάθους βγάζει την μπλούζα της την οποία πετάει στο κοινό που αλαλάζει και μένει με το σουτιέν!

Όχι αγαπητή μου, εσύ δεν είσαι κυρία, ούτε με μεγάλο, ούτε με μικρό “K”. Το λέω κι ας με κράξουν οι αντικομφορμιστές που την στηρίζουν.

Και συνεχίζει η διχόνοια, συνεχίζουν να μαλώνουν οι Έλληνες, που έχοντας σκυμμένο το κεφάλι, πιστεύουν ότι γίνονται κάποιοι αν αντιδράσουν με απρεπή σχόλια στο διαδίκτυο ή στις παρέες.

Αυτό λέγεται οργή! Εγώ τη φοβάμαι τη συσσωρευμένη οργή γιατί κάποια στιγμή θα ξεσπάσει και θα γίνει κύμα που θα πνίξει , θα γίνει καταιγίδα που θα καταστρέψει, θα γίνει χιονοστιβάδα που θα σκορπίσει το θάνατο…

Από https://iporta.gr/

Olga Levadnaya ( Russia) - Poetry

 

Olga Levadnayais a world-famous  Russian poet, Honored Worker of Culture of the  Republic of Tatarstan, laureate of republican, all-Russian, international literaryawards, member  of republican, Russian and international literary unions, author of 16 books  of poetry and prosein Russian, English, Tatar, Turkish, translated into 14 languages, author of more than 350 publications inmagazines, anthologies in Russia and abroad, participantinnumerous festivals, conferences, readings, Ambassador of Peace, member of the Assembly of the Peoples of Eurasia and Africa, honorary founding member of  the World Dayof K. Cavafy (Greece, Egypt), coordinator of the International Literary Festival inRussia "Woman in Literature" (Mexico), creator and director of the Interregional Musical and Poetic Festival "Hands hake oft  he  Republics", International "TeleMost RR, International Youth Musicaland Poetic Competition-Festival "On the Fairytale Shore  of Kazanka" based on Olga's works Levandnoy, artistic director of theKazan poetry theater  "Dialogue".

AUTUMN

MEMORIES GROW OUT

OF THE CRIES OF BIRDS

I love white-faced Kazan,

whose feet

are washed by life-giving waters,

a Kremlin kissed by snow

still fragrant with autumn foliage

and the proliferation of the squares

like passionate farewells,

and the freckled houses

under the manes of silver poplars,

and the devout luminescence

of city streetlamps,

and people

grandly carrying their past

and the cries of birds

from which grow –

our memories.

THE DIVINE BREATHING

OF MEMORIES

Today we didn’t think of anything bad.

Life seemed to be easier and longer for us…

No one shared sin with themselves,

no one spared the days that flew by.

I heard voices of the past,

the river impetuously rushed into the distance

and the heavens breathed in slowly

the clouds, cold as pieces of ice.

REVELATIONS

OF SAINT EVDOKIA

Once more Saint Evdokia

cries over the Kazan river.

Her worldly intentions

are hidden in the half-dark.

The lonely wind repeats

and the autumn warmth

like ash from poplars

finds no salvation.

COME INTO MY HEART!

There’s a rowan in my garden, but it’s a strange one,

between us is the road and Fate.

But I planted it and it did not

share with us the warmth in November.

But somehow I tamed it,

fed it with a glance and cherished it in dreams.

And suddenly it came to from its sadness

and paced quickly up to my porch.

LEAF FALL

OF A PERFECT AUTUMN

The branches rocked coldly

their weakened leaves

and knocked at the neighbours’ windows

with their hands trembling from cold.

The abandoned little court-yard

dozed on the outskirts of summer.

The autumn caretaker, lost in thought,

swept the streets before dawn.

RETURN TO WAKING

The platform dozed in the chilled blue.

A shadow wandered on slender legs.

The carriage left in the blind siding

was rocked by all the winds.

Lonely snow was hastening

to leave tracks on the soaked earth.

A man was going off somewhere urgently.

OLD FLAT

The same old flat

with a sleepy door in the hall,

with timid steps of light,

soaked in the rainy midday.

The same old flat

and the damp wallpaper

and the wind with slender arms

blows through the cracks behind the blind.

The same old flat,

in which I once lived,

in which I’ll live again,

in which I’ll never once die.

SECRET BREATH OF JOY

The restless stone

on my pathless breast

rested from excessive labour.

The sky blushed

like lips from a kiss.

The drowsy forest

fanned out an autumn peacock’s tail.

The child of my future

stirred within me.

NEWBORN HAPPINESS

I muddle the track in the new constructions

like a blind foal in the dawn forest.

Night squeezes its engagement ring

into small change.

On the fabled back of the Kazan river

the Kremlin has opened up like a pink lotus.

Newborn happiness

flows its petals down like a teardrop of joy.

Ahead there are indistinguishable silhouettes

of man and a woman –

soaked leaves

of one tree.

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ερατώ το βιβλίο του Γκυ Ντε Μωπασάν "Η δεσποινίς Κοκότα - Δώδεκα ιστορίες για την αθωότητα και την τρυφερότητα των Ζώων".

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Γκυ Ντε Μωπασάν
Η δεσποινίς Κοκότα
Δώδεκα ιστορίες για την αθωότητα και την τρυφερότητα των Ζώων
Μετάφραση: Μαρία Βέρρου, Νικολέττα Διαμαντάκου, Ευαγγελία Μουχρίτσα, Μαρτίν Σκλάβου
Επιμέλεια: Έφη Κορομηλά
Σελίδες: 192, Τιμή: 12.72 ευρώ
ISBN: 978-960-229-382-9
Εκδόσεις Ερατώ

 

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ερατώ το βιβλίο του Γκυ Ντε Μωπασάν «Η δεσποινίς Κοκότα - Δώδεκα ιστορίες για την αθωότητα και την τρυφερότητα των Ζώων».

Η εποχή μας με τις κακοδαιμονίες, τις εντάσεις, τους φόβους και τα πάθη της, έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ τη γραφή που θα αμβλύνει τον ζόφο του άκρατου ρεαλισμού της. Αυτό κάνει ο Μωπασάν, με όπλο ακριβώς, τον ρεαλισμό της πέννας του: φωτίζει με μοναδική μαεστρία μέσα στις ψυχές των ηρώων του το μικρό, αθέατο κομμάτι που τους θυμίζει ότι είναι γεννημένοι άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί από τα ζώα, μιας και στα διηγήματα αυτής εδώ της συλλογής αναπτύσσει με μοναδικό τρόπο τη διάδραση μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Μα και ότι, πολλές φορές, αυτά μεν υψώνονται σε επίπεδα ανώτερα της ζωώδους φύσης τους, οι άνθρωποι δε, κατεβαίνουν στα επίπεδα των πιο σκληρών και απάνθρωπων αισθημάτων και γίνονται πιο ζώα από τα ζώα.

Ρεαλιστής, καυστικός, σκαπανέας των παθών και των ηθών, στυλίστας της γραφής, «άρχοντας» της πεζογραφίας, αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπινος, ο Γκυ ντε Μωπασάν είναι ίσως πιο σύγχρονος παρά ποτέ, σε μια εποχή από την οποία ο 19ος αιώνας δεν θα είχε, δυστυχώς, πολλά να ζηλέψει.

 

Εκδόσεις Ερατώ
Βαλτετσίου 39, 10681 Αθήνα, Τηλ. 210 3830323
eratobooks@gmail.com

 

"Midnight Sun" Abu Zubier / Bangladesh France

Midnight Sun

Abu Zubier

The midnight sun,
Perhaps breaking free from the stern pen of a modern poet,
Rushing to witness the night,
Devastated by the poem of deprivation,
In a wounded heart, the night-blooming jasmine blooms, a lamp of hope.
But will the sun rise again?

With the blaze of dawn, through the ruins of war,
Light will come to a new day,
Where people will reclaim their rights,
A union of strength, on the sacred path of forthcoming welfare.

This sun, like a fiery womb,
Will shine brightly in the quiet tale of the night,
A beacon of deprivation, showcasing humanity’s supremacy,
Sowing the seeds of a rigorous renaissance.

The horrors of war, the darkness of emptiness,
Yet humanity will awaken with new inspiration.
The midnight sun, fleeing from poetry,
Hiding in the shadows of night,
Suddenly shedding the garments of darkness,
Will smiles in the light of revival.

Behind it lies a world-famous mural by Pablo Picasso, painted in 1958 at UNESCO.

ΓΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ "ΑΝΤΕΛΑ"

Κείνο το πράσινο φουστάνι του χαμού τι επιμένεις να φοράς Αντέλα που δε σε θρήνησε η μάνα ; Όταν λιβάδια με ασφοδελους μόνη εξερευνούσες τότε ο έρως της ζωής σε εξαπάτησε. Δε θα ρθουν προξενητάδες για σένα από μακριά και τούτη η επαρχία θάνατο αποπνέει. Τα ρούχα σου τα κεντημένα αντί για σάβανο σου γιναν φορεσιά κι όλες οι αδελφές σου με κραυγές σε αποχαιρέτησαν. Αντέλα μην ξεχνάς Αντέλα μην λυπάσαι. Μονάχα μια βραδιά ο έρωτας νικάει κι ύστερα γίνεται του τέλους προπομπός Δες τα λιβάδια ανέμελη κι απροετοίμαστη για την στιγμή του χωρισμού και του θανάτου. Μην το φοράς το πράσινο Αντέλα Μυρίζει ο θάνατος πάνω στο ρούχο σαν δηλητήριο με άρωμα απατηλό Βάλε το μαύρο φόρεμα της θλίψης Αυτό ταιριάζει σε όσους με τη μοναξιά αναμετρήθηκαν κι έχασαν. #Αντέλα: ηρωίδα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στο "Σπιτι της Μπερνάρντα Άλμπα" που στο τέλος του έργου αυτοκτόνησε.

® Γιάννα Βλάχου

Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/

Carpe "Όρια..."

 

Θέσαμε όρια στη ζωή,
μια πορεία σε δρόμους έρημους
με χαρές ψεύτικες.
Ακολουθώ το πέρασμα,
μια λωρίδα φως
που καθρεφτίζεται στη λίμνη .
Στους ξεφτισμένους τοίχους
κρέμονται οι αναμνήσεις .
Έχω διώξει τις σκιές,
με κοίταξες...
δεν μ'αναγνώρισες ποτέ.
Στη διασταύρωση των δρόμων
συνάντησα ξανά
τα αδιέξοδα.
Απ' τις ρωγμές των ψυχών
φυγαδεύτηκε το αύριο .


Carpe .

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Και στην κορφή σα φτάστε την κατάψηλη..."

    *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος,  Blog "ΙΔΕΟπολις" 

          *Αφιέρωμα στον διαχρονικό δάσκαλο επ΄ ευκαιρία της νέας σχολικής χρονιάς και της Παγκόσμιας Ημέρας Εκπαιδευτικών (5/10).

           «Όσα βουνά κι αν ανεβείτε, /   απ’ τις κορφές τους θ’ αγναντεύετε  άλλες /  κορφές / ψηλότερες, µιαν άλλη πλάση   ξελογιάστρα· /  Και στην  κορυφή σα φτάστε την  κατάψηλη, / πάλε θα καταλάβετε πως   βρίσκεστε /  σαν πρώτα κάτω απ’ όλα τ’ άστρα» (Παλαμά,  «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»).

             Κατά έναν παράξενο και απροσδιόριστο λόγο και που δύσκολα μπορείς να τον εντάξεις σε κάποιο νόμο της Ψυχολογίας την πρώτη ημέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς ο νους μου εστιάζει στην παραπάνω στροφή του ποιήματος του Παλαμά. Είναι περίεργο, παράξενο και ενδιαφέρον να αισθάνεσαι πως επιστρέφεις σε παλιά ποιητικά αναγνώσματα που κάποτε σε καθήλωναν διαβάζοντάς τα.

             Διαβάζοντας στις εφημερίδες και στα social media τα σχετικά κείμενα-μηνύματα των πολιτικών, των αυτοδιοικητικών και των υπηρεσιακών παραγόντων προς τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς επ΄ ευκαιρία της νέας σχολικής χρονιάς εύκολα το βλέμμα εστιάζει στις συνήθεις για την περίπτωση ευχές και προτροπές. Διαβάζοντας ή και ακούγοντας, λοιπόν, τις ευχές-προτροπές αυτές εύκολα  επιστρέφουν στη μνήμη μου σαν ξεθωριασμένες φωτογραφίες οι παραπάνω στίχοι του Παλαμά.

             Θεωρώ πως οι συμβουλές-προτροπές του Παλαμά μπορούν κάλλιστα να έχουν ως δέκτη όλους τους νέους  που στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς ρίχνονται στο στίβο της Γνώσης.

           Ο ποιητής με τον ποιητικό του οίστρο και με το ύφος του (προστακτικές, προτρεπτικές υποτακτικές, εικόνες…) διατυπώνει και διατυμπανίζει ως ευχή- προτροπή ή και προσταγή μία  κοσμική, διαχρονική αλλά και τόσο επίκαιρη αλήθεια: To ανικανοποίητο του ανθρώπινου πνεύματος και  το ερευνητικό στοιχείο της ανθρώπινης ψυχής-ύπαρξης.

               Με τους στίχους-προτροπές του ο ποιητής δεν μάς υπενθυμίζει μόνον την αξία και τη χαρά να κατακτούμε συνεχώς καινούριες κορυφές, δεν επιδιώκει να  μάς γεμίσει με το αίσθημα της ματαιότητας και της απογοήτευσης αλλά να μάς διδάξει και την μετριοφροσύνη μπροστά σε αυτά που κατακτήσαμε ως τώρα και σε όσα μάς μένουν ή μπορούμε ακόμη να κατακτήσουμε.

        Εμφαντικά ο ποιητής μάς προκαλεί να ξαναδοκιμάσουμε, να ξαναπροσπαθήσουμε ή να συνεχίσουμε την προσπάθεια και τον αγώνα για κάτι περισσότερο και ψηλότερο και να μην αρκούμαστε ούτε να εφησυχάζουμε στα κεκτημένα. Κι αυτό γιατί στη ζωή μας υπάρχει πάντα ένα άλλο βουνό, μία άλλη κορυφή που μάς  καλεί-προκαλεί για κατάκτηση.

             Ο αγώνας και ο στίβος της Γνώσης (πνευματικός αγώνας) δεν έχει όρια, δεν έχει τελειωμό. Το όριο της αναζήτησης και των ανθρώπινων φιλοδοξιών που θέτει ο ποιητής με το στίχο  «πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε / σαν πρώτα κάτω απ΄ όλα τα΄ άστρα» δεν είναι αποτρεπτικό της προσπάθειά μας, ούτε σημάδι-προμήνυμα της ματαιότητας και της απογοήτευσης.

             Αντίθετα με το «κάτω απ΄ όλα τ΄ άστρα» υπονοεί το άπιαστο, το απίθανο, το ατελεύτητο. Όλα αυτά εμπεριέχουν κι ένα μήνυμα ελπίδας ή και μία προτροπή να θέσουμε καινούριους και πιο υψηλούς στόχους στη Γνώση και τη Ζωή μας. Είναι λάθος να ερμηνεύουμε αυτήν την επισήμανση του ποιητή πως ο αγώνας μας είναι τελικά ατελέσφορος.  Ούτε, επίσης, θέλει να καταδείξει και να καταδικάσει την ματαιότητα και την αδηφαγία του ανθρώπου.

             Η ανάβαση νέων βουνών  και η κατάκτηση νέων κορυφών συνιστά μία εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου και όχι κατ΄ ανάγκη τεκμήριο της απληστίας και της αδηφαγίας μας. Η κατάκτηση μιας κορυφής δεν αποτελεί το τέλος της προσπάθειάς μας- όση ικανοποίηση κι αν μας παρέχει- αλλά το κίνητρο να κατακτήσουμε μιαν άλλη “ψηλότερη κορφή”.

             Ίσως ο άνθρωπος να είναι έτσι πλασμένος. Να μην αρκείται στα κεκτημένα και να στοχεύει ψηλότερα. Η αδηφαγία και η απληστία στο χώρο της Γνώσης είναι επιτρεπτές και καθαγιασμένες. Αυτή η ανάγκη, πνοή- θεϊκή για πολλούς- για κάτι ψηλότερο ίσως να είναι η έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας που δεν υπάρχει στο άλλο ζωικό βασίλειο (ακόμη και η μέλισσα γνωρίζει μόνον έναν τρόπο να δημιουργεί τις κηρήθρες…).

           Θα ήταν πολύ χρήσιμο, λοιπόν, για τους νέους, τους οδοιπόρους της Γνώσης, στην αρχή της σχολικής χρονιάς  να γνωρίζουν ή να ακούσουν το σάλπισμα του Παλαμά που συμπυκνώνει μία διαχρονική και κοσμική  “αλήθεια”:

        «Όσα βουνά κι αν ανεβείτε, /   απ’ τις κορφές τους (να) θ’ αγναντεύετε  άλλες /  κορφές / ψηλότερες, µιαν άλλη πλάση   ξελογιάστρα».

           Στο ανερμήνευτο και παράξενο παιχνίδι των μετεφηβικών μου αναμνήσεων τέτοιες μέρες (αρχή της νέας σχολικής χρονιάς) δεσπόζουσα θέση κατέχει και το γνωστό μουσικό άλμπουμ των Pink Floyd, το «The Wall» (Ο Τοίχος) και ιδιαίτερα εκείνο το άσμα που σχετίζεται με το σχολείο, τους μαθητές και τους δασκάλους, το εμβληματικό “Another Brick in the Wall” (Ακόμα ένα τούβλο στον τοίχο).                                        

                             “Δεν χρειαζόμαστε εκπαίδευση

                       Δεν χρειαζόμαστε έλεγχο στη σκέψη

                       Όχι μαύρο σαρκασμό στην τάξη

                       Δάσκαλοι, αφήστε τα παιδιά ήσυχα

                      Έ! Δάσκαλε, άσε τα παιδιά ήσυχα

        Στο κάτω κάτω είναι απλά ένα ακόμα τούβλο   στον τοίχο

     Στο κάτω κάτω είσαι απλά ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο” (“Ακόμα ένα τούβλο στον τοίχο», Pink Floyd).

           Το «The Wall” από την εποχή κυκλοφόρησε (30/11/1979) μέχρι και σήμερα παραμένει ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς δίσκους όλων των εποχών και ιδιαίτερα στο χώρο της νεολαίας. Ένας δίσκος που γρήγορα ταυτίστηκε με τον αγώνα των νέων  αλλά και όλων εκείνων που χρόνια πάσχιζαν και αγωνίζονταν για ένα άλλο, πιο φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα Εκπαίδευσης.

          Ακούγοντας και διαβάζοντας κάποιος προσεχτικά τους στίχους-κραυγή-διαμαρτυρία του τραγουδιού εύκολα αντιλαμβάνεται πως καταγγέλλεται ο λανθασμένος - αυταρχικός τρόπος εκπαίδευσης των νέων στο σχολείο.

           Σε αυτό το σχολείο ο δάσκαλος ως η απόλυτη αυθεντία καταχράται τα δικαιώματά του και την sui generis εξουσία του και περιφρονεί, υποβαθμίζει ή και καταπιέζει τους μαθητές του. Γι αυτό ακούγεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο-έστω και με κάποια υπερβολή για έμφαση-το: «Δεν θέλουμε εκπαίδευση, δε θέλουμε έλεγχο της σκέψης».

          Η επίθεση  γίνεται στον παρωχημένο τύπο δασκάλου που λειτουργεί και επιβάλλεται στην τάξη του με στρατιωτικές εντολές χάριν της περιλάλητης “πειθαρχίας”. Κι αυτό γιατί ο δάσκαλος με την συμπεριφορά του και την παιδαγωγική του και χάνοντας κάθε ίχνος ανθρωπιάς - ίσως και ασυνείδητα - καθίσταται ένα άψυχο και σκληρό αντικείμενο που εμποδίζει την επικοινωνία με τους μαθητές και με τη γνώση.

         Γίνεται, δηλαδή, ένα τούβλο στον τοίχο που επαναλαμβάνεται συνεχώς ως διαπίστωση-καταγγελία.

                 “Στο κάτω κάτω είσαι απλά ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο”.          

            To “τούβλο στον τoίχο” αποτυπώνει με ενάργεια όχι μόνον το παιδαγωγικό κλίμα στη σχολική τάξη αλλά και την εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας μας.  Όλοι υψώνουμε τον δικό μας “τοίχο”. Τοίχο με τον διπλανό μας, τοίχο με τον ξένο (αλλοδαπό), τοίχο με τον “άλλον”- τον διαφορετικό, τοίχο ακόμα και με τον εαυτό μας για να μη βλέπουμε το αληθινό μας πρόσωπο που κάποτε μας τρομάζει. Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που πολλοί χρησιμοποιούν τον “Τοίχο” ως το τελευταίο προσωπικό τους καταφύγιο. Επί ματαίω όμως…

         Στο αυτοβιογραφικό μουσικό κομμάτι «Ένα άλλο τούβλο στον τοίχο» κατακρίνεται και η ομογενοποιημένη σκέψη που επιβάλλει το κυρίαρχο μοντέλο εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης των νέων. Η ισοπέδωση των προσωπικών ιδιαιτεροτήτων και η επιβολή μιας ενιαίας ταυτότητας συνιστά το θάνατο του ανθρώπου. Η ομογενοποιημένη σκέψη επωάζει την αγελαία συνείδηση κι αυτή με τη σειρά της τον άβουλο και υποτακτικό πολίτη. Γι αυτό στο τραγούδι ακούγεται εμφαντικά το “Δεν χρειαζόμαστε έλεγχο στη σκέψη”.

          Στην κινηματογραφική απόδοση του μουσικού άλμπουμ και ιδιαίτερα του μουσικού κομματιού «Ένα τούβλο στον Τοίχο» η διαδικασία της ομογενοποιημένης σκέψης αποδόθηκε θαυμάσια με τον κοινό βηματισμό των νέων και με την κρεατομηχανή που μετέτρεπε την διαφορετικότητα των μαθητών σε μία άμορφη μάζα κρέατος- κιμά.

           Ωστόσο ως άτομα, ως κοινωνία και πολιτισμός  χρειαζόμαστε ένα σχολείο που  να ευνοεί και να καλλιεργεί την διαφορετικότητα και όχι να την ενοχοποιεί. Επιβάλλεται να απαλλαγούμε από το αίσθημα δυσφορίας και εχθρότητας προς εκείνον που σκέπτεται διαφορετικά από εμάς και διατυπώνει μία σκέψη-θέση αντίθετη από την “καθεστηκυία” .

       “Αυτό που το πλήθος απεχθάνεται περισσότερο είναι εκείνος που σκέφτεται διαφορετικά. Δεν είναι τόσο η ίδια η άποψη, αλλά το θράσος του να θέλει να σκέφτεται μόνος του, κάτι που οι άλλοι δεν ξέρουν πώς να το κάνουν” .

          Αν όλα τα παραπάνω αποτελούσαν μία θλιβερή πραγματικότητα στο σχολικό χώρο την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου (30/11/1979) μπορεί κανείς να καταλάβει καλύτερα την κραυγή-οργή του στίχου που αποδίδει θαυμάσια η παιδική χορωδία και μας συγκινεί ακόμη:

                               “Έ! Δάσκαλε, άσε τα παιδιά ήσυχα”

            Φυσικά από τότε πολλά άλλαξαν στην παιδαγωγική και στο χώρο του σχολείου και θα ήταν άδικο να κατηγορούμε συλλήβδην την εκπαίδευση και το δάσκαλο. Κανείς σήμερα δεν θα ήθελε να νιώθει αυτό που καταγγέλλεται στο  τραγούδι:

             “Στο κάτω κάτω είναι απλά ένα ακόμα τούβλο   στον τοίχο

              Στο κάτω κάτω είσαι απλά ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο”

             Ωστόσο θα ήταν ασυγχώρητη εθελοτυφλία και επιλεκτική χρήση των αναμνήσεών μου αν δεν γινόταν μία σύντομη αναφορά στο έργο και στο ρόλο του δασκάλου, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στο μουσικό έργο του Γιάννη Μαρκόπουλο «Θεσσαλικός Κύκλος» και ιδιαίτερα στο τραγούδι «Το δάσκαλο, το δάσκαλο»: 

               «Το δάσκαλο το δάσκαλο αυτόν τον σαρδανάπαλο
                            να μου τον φέρετε στο στρώμα
                            που λέει στους χουσμεκιάρηδες
                           που λέει στους μεσιακάρηδες
                            ότι δικό τους  είν’ το χώμα.

               Το δάσκαλο το δάσκαλο αυτόν τον σαρδανάπαλο
                          να σταματήσει πια να δασκαλεύει
                          με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς
                          πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει
                          θα ζει και θα πεθαίνει σα ραγιάς».

              Το παραπάνω τραγούδι συνιστά έναν διαχρονικό ύμνο στο δάσκαλο-κοινωνικό αγωνιστή που με τη δράση του άλλαξε όχι μόνον τις συνειδήσεις των αγροτών-κολίγων αλλά και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

 

            

        

      Μπορεί το τραγούδι να “φωτογραφίζει” και να υμνεί τους κοινωνικούς αγώνες του Μαρίνου Αντύπα στον Θεσσαλικό κάμπο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί κι ένα δοξαστικό στο διαχρονικό πρότυπο του δασκάλου-παιδαγωγού. Ενός δασκάλου που όλοι ευχόμασταν να έχουμε στα παιδικά μας χρόνια, αφού πάνω σε αυτά χτίζεται η μετέπειτα ζωή του ανθρώπου.

          Και ήταν πολλοί αυτοί οι δάσκαλοι και είναι άδικο να ισοπεδώνουμε με εύκολες και ισοπεδωτικές κριτικές το διαχρονικό τους έργο τόσο στο επίπεδο της παιδαγωγικής και της μάθησης όσο και στο επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής ωρίμανσής μας (με την ευρύτερη έννοια του όρου).

           Κατά το χρόνο γραφής αυτού του κειμένου στριφογυρίζει βασανιστικά στη μνήμη μου και με πιέζει να γράψω κάτι η εικόνα  του Δάσκαλού μου (με Δ κεφαλαίο) των παιδικών μου χρόνων (έκτη δημοτικού, του σχολικού έτους 1964-65 στην Πιαλεία Τρικάλων), του Γεωργίου Κούγκουλου. Δεν νομίζω να υπάρχει μαθητής του που να μην τον θυμάται. Η εικόνα του επανέρχεται τακτικά στην μνήμη μου κι ας διάγω τα 70 μου χρόνια.

            Ας είναι το κείμενο αυτό, σήμερα Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, ένα Μνημόσυνο στον παλιό μου αλλά καθόλου ξεχασμένο ΔΑΣΚΑΛΟ μου.

         Θέλω να ελπίζω πως με την επί 33 χρόνια παρουσία μου στη Μέση Εκπαίδευση να τον δικαίωσα.       

         Εξάλλου όλοι μπορούμε και πρέπει σε κάθε τομέα- ανεξαρτήτου επαγγέλματος - να λειτουργούμε ως Δ ά σ κ α λ ο ι.

                   Ίσως έτσι Άνθρωποι και Κοινωνία να γίνουμε καλύτεροι….          

        

            Εν τω μεταξύ εμείς και πριν οι δάσκαλοι αντικατασταθούν από τον αλγόριθμο της Τεχνητής Νοημοσύνης ας έχουμε υπόψη τον παιάνα-προτροπή του Παλαμά προς τον Δάσκαλο.

                            “Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!”

                                Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
                   Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
           Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
                      Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
                Κι αν λίγη δύναμη μές στο κορμί σου μένει,
             Μην κουρασθείς.  Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
                       Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
               Ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.
             Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
                       Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
              Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
                Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι

Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/