ΒΑΓΙΑ ΜΠΑΛΗ "Α Ν Ε Υ Ο Υ Σ Ι Α Σ . ."

Δεν έχεις ιδέα πως είναι
να φοβάσαι τις νύχτες...όχι το σκοτάδι,
μα τα φώτα που σου τρυπάνε το μυαλό,
τα λόγια που πληγώνουν την ησυχία, με μια βαναυσότητα αχόρταγη
και ανελέητη. Δεν έχεις ιδέα πως είναι να θέλεις να κλάψεις και δάκρυα
να μην τρέχουν,
να έχουν στερέψει ως κι αυτά, μαζί με τα συναισθήματα, τα όμορφα. Τυχερέ! Μπορείς ακόμα και δακρύζεις.
Κοίτα...ακόμα μπορείς
και να γελάς...Στέρεψα, φίλε μου... στέγνωσα
κι άδειασα όπως αδειάζουν τα πηγάδια. Όποιος πέσει μέσα μου θα σκοτωθεί, δε θα τραυματιστεί απλώς.
Τίποτα δεν είναι απλό πια...και πότε άλλωστε ήταν;
Από μικρή πάντα έτρεχα...γύρω από μένα, γύρω από την σκιά μου
κι έπειτα την φοβόμουν, έτσι τεράστια, όπως υψωνόταν στους τοίχους και με ασχήμαινε. Την φοβόμουν την ασχήμια
για πολλά χρόνια.
Νόμιζα πως η ομορφιά, μας καθορίζει κι έδινα
στο έξω μου ό,τι μπορούσα για να ανθίσει.
Τότε δεν γνώριζα καθόλου το μέσα μου, το άφηνα και ρήμαζε, παράκμαζε. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα, πως αυτό που οι άλλοι έβλεπαν για άσχημο, εμένα με γοήτευε τρελά, παρανοϊκά.
Κατάλαβα, φίλε μου,
πως το άσχημο δεν υπάρχει παρά σε κολλημένα, σκουριασμένα μυαλά κι έψαξα το μέσα μου, που το αγνοούσα επιδεικτικά, για χρόνια...
Μη με ρωτήσεις αν το βρήκα.
Ένα σπόρο του φύτεψα κι ακόμα περιμένω να δω αν θα καρποφορήσει.
Προς το παρόν έχω στερέψει από λόγια. Γύρω μου προβολές άνευ ουσίας και φωνές φιλάρεσκες,
που πληγώνουν την σιωπή μου και δεν έχω, φίλε μου, άλλο δάκρυ να ρίξω...δεν έχω...

© Βάγια Μπαλή