Φιλολογικός Όμιλος Ελλάδος "Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου Σανατόριο «Σωτηρία», 1902-1930" Ποιητική Συλλογή

 

ΔEΛTIO ΤΥΠΟΥ

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

στο κατώφλι τής φυματίωσης

Σανατόριο «Σωτηρία», 1902-1930

Φιλολογικός Όμιλος Ελλάδος

ISBN: 978-618-5710-26-2

σελίδες: 30

Η ποιητική συλλογή «Άφησέ με νάρθω μαζί σου», τού Φιλο­λογικού Ομίλου Ελλάδος, αποτελεί την επεξεργα­σία ποιημάτων από το τμήμα Β’ επιπέδου τεχνοτροπίας δο­μημένου ρεαλισμού των μελών με επίκεντρο το Σα­νατόριο «Σωτηρία» της περιόδου 1902-1930. Μία συλ­λογή η οποία εμβαθύνει στα δεδομένα τής τεχνοτρο­πίας με έμφαση στη συμβολική αναπαράσταση των συμπτωμάτων ενός γεγονότος, μίας κατάστασης πραγ­μάτων, και άμεση αναφορά στην πρακτική οπτική εκ­φοράς τού λόγου βασισμένη πάντα στην αιτιακή σύν­δεση των αποτελεσμάτων. Τα μέλη τού Β επιπέδου τε­χνο­τροπίας τού δομημένου ρεαλισμού, εργάστηκαν επί έξι μήνες γύρω από τη συγκεκριμένη θεματική. Επεξερ­γά­στηκαν το αντίστοιχο αρχειακό υλικό και απομό­νωσαν τις εικόνες εκείνες που απέδιδαν, με τον πλέον καθολικό τρόπο, τα συνθετικά στοιχεία που προσέ­δωσαν ταυτότητα και περιεχόμενο στο εν λόγω ίδρυμα. Η συλλογή είναι αφιερωμένη στη μνήμη τού ποιητή, Γιάννη Ρίτσου.

Ο Φιλολογικός Όμιλος Ελλάδος συγκροτήθηκε με γνώμονα την κατασκευή μίας νέας λογοτεχνικής παράδοσης. Στόχος εξ αρχής υπήρξε η επιστημονική έρευνα και ανανέωση των οπτικών ερμηνείας τής ιστορικής εξέλιξης της εγχώριας λογοτεχνίας, από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα. Η συσσωρευμένη γνώμη τίθεται επί τάπητος στο μικροσκόπιο της αναλυτικής εξήγησης των αιτιών που οδήγησαν στη δημοσίευση και τη συγκρότηση ρευμάτων έκφρασης και σκέψης στον ελλαδικό χώρο. Για να οδηγηθούμε, ωστόσο, σε ένα ορισμένο αποτέλεσμα οφείλουμε εκ των προτέρων να ορίσουμε τη δική μας αφετηρία θέασης των πραγμάτων. Η τελευταία περιλαμβάνεται στα πλαίσια του ρεαλισμού και δη του «δομημένου ρεαλισμού», προέκταση του αντίστοιχου ρεύματος τού 18ου και 19ου αιώνα, υπό την ανανεωτική κατασκευή των σύγχρονων δεδομένων ανάγνωσης τόσο τού λόγου, όσο και τής αισθητικής αυτού. Το εγχείρημα, συνολικά, επιδιώκει, μέσα από την εκδοτική δραστηριότητα, να αναδείξει πτυχές τής πνευματικής παραγωγής, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στη βάση τής κριτικής αναδόμησης όρων και προϋποθέσεων συγκρότησης του δημόσιου χώρου. Εκδίδει ανά τρίμηνο το «Λογοτεχνικό Δελτίο», φιλολογικό όργανο ποικίλης ύλης. Έχει εκδώσει τα κάτωθι συλλογικά έργα: «Μανιφέστο/Δυο σχολές του ρεαλισμού», «Κάποτε στην Ελλάδα. Συλ­­λογικός τόμος ιστορικού διηγήματος 1900-1930», «Εποπτείες: Ανθολογία ποιήσεως», «Στιγμές: Ο ποιη­τής Τόλης Νικηφόρου 1966-2022», «Βαρδάρης. Η Θεσσαλονίκη στον 20ό αιώνα. Ποιητική συλλογή δομημένου ρεαλισμού», «Η ποίηση στο ντιβάνι. Ανθολογία. Σωτήρης Παστάκας», «Λευκές νύχτες & μελανά όνειρα. Δοκίμια ρωσικής λογοτεχνίας 19ος – 20ός αιώνας», «Άφησέ με νάρθω μαζί σου. Σανατόριο Σωτηρία, 1902-1930. Ποιητική συλλογή δομημένου ρεαλισμού, Β΄ επιπέδου τεχνοτροπίας». «Δώδεκα ώρες στον ήλιο. Μακρόνησος, 1947-1957. Ποιητική συλλογή δομημένου ρεαλισμού, Α΄ επιπέδου τεχνοτροπίας». Επίσης, εξέδωσε το πρώτο τεύχος τού ετήσιου τόμου επιθεώρησης τέχνης «Παράθυρο στην Τέχνη».

Γιάγκος Οικονομίδης "Σε 15 χώρες και 5 ηπείρους Διπλωματικές ιστορίες 2 "

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σε 15 χώρες και 5 ηπείρους

του Γιάγκου Οικονομίδη

Εκδόσεις Φίλντισι

ISBN: 978 618 5456 96 2

Σελ. 184

Διάσταση 14Χ21

Τιμή 17 ευρώ +ΦΠΑ

Με το τρίτο του αυτό βιβλίο του ο Πρέσβης - συγγραφέας Γιάγκος Οικονομίδης ολοκληρώνει την αφήγηση των διπλωματικών του περιπλανήσεων με 12 ακόμη συναρπαστικές ιστορίες.

Ξεκινώντας από το Βασίλειο της Ολλανδίας μας ταξιδεύει στους μαχαραγιάδες της Ινδίας, στο βροχερό Λονδίνο, στη συναρπαστική Βόρεια Αμερική και στην εξωτική Ταϊλάνδη, για να καταλήξουμε, όπως πάντα, στην πανέμορφη Νότια Αφρική. Εκεί, στο μοναδικό Kruger Park, άγριοι ελέφαντες δεν συγχωρούν αυτούς που εισέρχονται απρόσκλητοι στη περιοχή τους.

Με την έκδοση αυτή, αισίως, συμπλήρωσα 28 δι­πλωματικές ιστορίες (16 στο πρώτο βιβλίο και 12 σε αυτό) που νομίζω αντιπροσωπεύουν το σύ­νολο των εμπειριών που ήθελα να δημοσιεύσω και να μοιραστώ με τους φίλους μου και όποιους άλλους ενδιαφερόμενους αναγνώστες.

Σίγουρα υπάρχουν και πολλά άλλα περιστα­τικά και γεγονότα τα οποία λόγω της ιδιαιτερό­τητάς τους δεν θα μπορούσαν να συμπεριλη­φθούν, χωρίς να θιγούν ορισμένα πρόσωπα και καταστάσεις.

Απέφυγα επίσης να ανακατέψω τόσο την πολιτική αλλά και τις εξειδικευμένες διπλωμα­τικές αναλύσεις, και τούτο διότι κύριος στόχος της προσπάθειάς μου αυτής είναι να μπει ο ανα­γνώστης με εύθυμο και απλό τρόπο στη δύσκο­λη αλλά συναρπαστική, μοναδική καριέρα ενός διπλωμάτη.

Γιάγκος Οικονομίδης

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Γιάγκος Οικονομίδης γεν­νήθηκε το 1951 στο Λονδίνο. Σπούδασε Πολιτικές Επιστή­μες στην Αθήνα και στο Λον­δίνο.

Στο Υπουργείο Εξωτερικών μπήκε το 1977 και εν συνεχεία τοποθετήθηκε διαδοχικά στην Αγγλία, στη Νότιο Αφρική, στο Βέλγιο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως Πρέσβης της Ελ­λάδας έχει υπηρετήσει σε τρεις χώρες και συγκεκριμένα στη Νότιο Αφρική (2001-2005), στην Ινδία (2005-2008) και στην Ολλανδία (2010-2013).

Κυκλοφορούν τα βιβλία του:

Διπλωματικές ιστορίες, εκδό­σεις Gema

Στη χώρα του ουράνιου τόξου- Η Νότια Αφρική πριν και μετά το Απαρχάιντ, εκδόσεις Πατάκη.

επικοινωνία βιβλίου: Ζωή Τριανταφυλλίδη, zoi.masoura@hotmail.com

Εκδόσεις Φίλντισι

Ξανθίππου 123, Παπάγου, 15669 Τηλ.: 210 6540170

www.filntisi.gr info@filntisi.gr

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ "Μακροβούτι"

Ξάπλωσα να κοιμηθώ
και είδα ένα όνειρο
ξεκίνησα, λέει
με το αμαξάκι μου
και τράβηξα
για τη θάλασσα
που έχω δυό χρόνια
να τη δω
έκανα στάση
στο Λιτόχωρο
και χάζευα τον Όλυμπο
ύστερα Λεπτοκαρυά
και μετά Πλαταμώνα
αφού πήρα προμήθειες
ανέβηκα στο Κάστρο
έφαγα και ήπια
κατέβηκα στη θάλασσα
έκανα ένα μακροβούτι
κι ακόμα είμαι εκεί.

Γρηγόρης Σακαλής 

Η φωτογραφία είναι από https://www.wallpaperflare.com/

Carpe " Μετέωρος..."

Συγκλονίζουν τα αδειανά σεντόνια,
ομολογούν αποχαιρετισμούς.
Μια ταραχή στα στήθη
το ποδοβολητό της σελήνης.
Οι αμυχές των αισθημάτων
αγκύλωσαν τα χείλη.
Μεταμεσονύκτιες δονήσεις ηδονικές καταγράφονται,
η απουσία του να ποθώ απαγκιστρώθηκε.
Μετέωρος σε έναν κόσμο εφήμερο
που παραπλανά,
σφιχταγκαλιάζω ένα σώμα που σπαρταρά
και ονειρεύεται.
Στο τέλμα της νύχτας
ψυχανεμίζομαι τα αγγίγματα
στου κορμιού τ 'απόκρυφα μέρη.
Μια σκιά πάλλεται αδιάκοπα
και απλώνει τα φιλιά της
μέχρι το χάραμα. Το άκρατο πάθος ξαγρυπνά.

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από https://lovenmore.gr/

POEMS BY JUAN CARREÓN

Juan Carreón Segovia is a Mexican singer-songwriter, writer and poet with a solid 30-year career. Son of the musician Jesús Carreón Jiménez and the writer Guadalupe Segovia Roldán, a great reference of Latin American culture and humanism. At the age of 14, he found his primary way of returning to the world in music and poetry. "Luna" is his first word and the source of inspiration for his first verses. At the age of 20, he gave his first literary-musical creation workshop to a handful of adolescent members of "Sangre Nueva",

He has had a successful career in Europe with multiple tours, concerts, presentations on Spanish television and radio. He is Presidential Advisor of a Thousand Minds for Mexico International with Master Jeanette Tiburcio Márquez.

He has received several international decorations, he is President of the Literature commission of UNACCC LATINA. Honorary member of the Global Leaders Alliance.

Carreón's discography, incomplete of course, contains two cassettes: “A la intemperie” and “Diario de un Músico”, on compact disc: “En vivo desde Yucatán”, “Diario de un sueño”, “Antología”, “Sueño with doors”, “In the last drink”, “La Bruja”, “We did not come from shopping”, “Ojos con sal”, “Live from the Teatro de la República. Radiolacalle vol. Me and “Trash. Garage music. The new album contains the songs "Bailando", "You will not see me go back" (a duet with Mariela Condo), "If everything is a dream" (dedicated to J. Rondán), "Pólvora y Flores", "Alma de gorrión", “La parranda”, “Voy por ti” (duet with Edgar Oceransky), the text “La soledad” and the song “La soledad”, “Cuando cerren mis ojos” (duet with Luisa Carreón), “Abril”, “La thong” and “Give me your heart”. The “Dublín 33” studio opened its doors at the request of Sergio Félix (who together with David Filio make up the duet “Mexicanto”) for this new project. The musical direction and most of the arrangements were carried out by Beto Gómez”. He is currently preparing 3 musical productions and an international tour to return to European soil. And prepare new books.

That it's worth.

That it's worth

May congruence (mother of peace) be with you.

That the words that hurt dissolve in the mouth

like ghosts with light.

May you surrender to love with your eyes open.

May beauty save you from pain, from hate, from boredom.

Don't forget that to be happy you have to want

be.

May your vices be just pleasures again.

Don't stop doing what you like.

That you are up to your project.

Don't live with people you don't admire

don't sleep with people who don't dream.

That you do not miss a kiss that produces trembling,

the hug that makes a house in the street,

the other naked soul, enthusiasm.

May you have peace or a worthwhile war.

Juan Carreón

Que valga.

Que valga.

Que la congruencia (madre de la paz) te acompañe.

Que las palabras que hieren se disuelvan en la boca

como los fantasmas con la luz.

Que te entregues al amor con los ojos abiertos.

Que la belleza te salve del dolor, del odio, del hastío.

Que no olvides que para ser feliz hay que querer

serlo.

Que tus vicios vuelvan a ser sólo placeres.

Que no dejes de hacer lo que te gusta.

Que estés a la altura de tu proyecto.

Que no vivas con gente que no admires,

no te acuestes con personas que no sueñan.

Que no te falte un beso que produzca temblor,

el abrazo que hace casa en la calle,

la otra alma desnuda, el entusiasmo.

Que tengas paz o una guerra que valga.

🌼

When I'm happy I sing.

I sing dark memories.

I sing loves, yours, mine.

When I'm scared, I sing.

Yes, I sing like amaranth

I sing pitcher and quarry

I sing along the road

I sing in sleep and wakefulness

I sing and sing my family

I sing inside and out.

Sing my shadow that waits

get lost in the shadow and sing

when the moon rises

is looking at its sphere.

Sing my partying voice.

My fingers sing, my elbows.

I sing looking for corners

My ribs also sing

my yellow nieces

I sing anyway.

Sing my son and his grandparents

And all my dead sing

when their graves break

to sing to the heavens

I sing delivered and with jealousy

I sing alone, sick I sing.

I sing in childbirth and cemetery

I sing if love embraces me

sing my laughter and my race

I sing, from song to song.

Cuando estoy contento canto.

Canto recuerdos sombríos.

Canto amores, tuyos, míos.

Cuando tengo miedo, canto.

Si como amaranto canto

Canto cántaro y cantera

canto por la carretera

canto en el sueño y vigilia

Canto y canta mi familia

canto por dentro y por fuera.

Canta mi sombra que espera

perderse en la sombra y canta

cuando la luna levanta

está mirada a su esfera.

Canta mi voz parrandera.

Cantan mis dedos, mis codos.

Canto buscando recodos

Cantan también mis costillas

mis sobrinas amarillas.

Canto de todos los modos.

Canta mi hijo y sus abuelos

Y todos mis muertos cantan

cuando sus tumbas quebrantan

para cantar a los cielos.

Canto entregado y con celos

canto solo, enfermo canto.

Canto en parto y camposanto

canto si el amor me abraza

canta mi risa y mi raza

canto soy, de canto a canto.

Carpe "Ακαμψία..."

Στα χρόνια της μελαγχολίας
τα ένστικτα δυσκολεύουν τη ζωή.
Σε σχοινί τεντωμένο διασχίζουν
τις αδιέξοδες ώρες οι συλλογισμοί.
Ξεθωριάζουν στην αναμονή
τα πολύχρωμα συναισθήματα.
Σκύβω και χαϊδεύω τις ουλές,
περιμένω αδρανής.
Εξαναγκάζομαι σε μια συγκατάβαση
μ' έναν ορίζοντα θαμπό.
Στον άδειο κόρφο σου
κυλά μια ιερή σιγή.
Τα σώματα ξαπλωμένα
στην αιώρα του κήπου
εκμυστηρεύονται τα πάθη τους.
Ανεπαίσθητα ο μονότονος λυγμός
της θλίψης σβήνει.
Με παρασύρει το κοίταγμά σου
σε τόπους αλαργινούς.
Ξάγρυπνος καταπιάνομαι
με το χαμόγελό σου.
Στην αιώρα, στα γυμνά σώματα
οι καμπύλες διακρίνονται ακαθόριστα.
Η ακαμψία της μελαγχολίας 

έχει πια αποτραπεί.

Carpe.

H φωτογραφία είναι από https://pixabay.com/

Δώρα Μαστροκώστα «Όσο ποτέ!»

 

Περνάω το χέρι μου ανάμεσα από τα μαλλιά μου. Είναι τρεις το πρωί. Κάνω κινήσεις αμήχανες, νευρικές. Απλά τις κάνω. Ίσως γιατί δεν αντέχω να σκέφτομαι. Ίσως, δεν ξέρω. Ό,τι κι αν κάνω όμως, οι φωνές μέσα μου δεν σταματάνε. Εγώ, εγώ που είχα πάντα τον έλεγχο. Σκατά έλεγχο έχω τώρα. Πώς θα τις κάνω να σωπάσουν μια τέτοια ώρα; Και γιατί, γιατί δεν σταματάνε; Δεν έχω κάνει τίποτα κακό κι όμως νιώθω μπερδεμένος.

Το σπίτι μου. Τριανταπέντε τετραγωνικά. Ένας καναπές κρεβάτι, ένα γραφείο, μια καρέκλα γραφείου και μια καρέκλα σκηνοθέτη. Αυτή είναι όλη κι όλη μου η περιουσία για αυτή την αρχή στη ζωή μου. Μια νέα αρχή, από το μηδέν, που προσπαθήσα και τα κατάφερα μόνος μου. Μόνος μου, στα είκοσι εννέα μου. Και ναι, είμαι περήφανος γι' αυτό. Για όλα αυτά.

Στην καρέκλα σκηνοθέτη κάθομαι. Κάθομαι και τρώω τις σάρκες μου. Εγώ, εγώ ο εύζωνας, να μην ξέρω τί να κάνω από ’δω και πέρα. Να μην ξέρω πώς να προχωρήσω. Να προχωρήσω ή να πάψω; Τί θέλω και τί πρέπει; Αν είναι δυνατόν! Μία απάντηση γαμώτο! Κοντεύω να τρελαθώ. Ξανά το χέρι στα μαλλιά μου. Δίχως να το καταλάβω μου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός, πιο πολύ ξεφύσημα παρά στεναγμός. Μετανιώνω αμέσως γιατί ξέρω, πως ακούστηκα. Ακούστηκα και ίσως ξυπνήσει. Και δεν θέλω.

Στον καναπέ κρεβάτι απέναντι μου, ούτε στο ένα μέτρο, κοιμάται εκείνη. Την βλέπω να αναπνέει γαλήνια, με ένα χαμόγελο στα χείλη, γυμνή, σκεπασμένη μόνο με τα σεντόνια μου. Η ανάσα μου κόβεται. Δαγκώνω το χέρι μου. Θεέ μου, ας μην ξυπνήσει! Όχι τώρα. Όχι ακόμη. Ευτυχώς δε με άκουσε. Ευτυχώς! Ανασαίνω με ανακούφιση. Είπα στον εαυτό μου, ψηλέ, δε θα ερωτευτείς. Δεν είσαι τώρα για τέτοια, έχουμε στόχους, έχουμε δουλειές. Πώς την πάτησα ο μαλάκας τώρα;

Τίποτα δεν προμήνυε όλες αυτές μου τις σκέψεις δύο ώρες πριν.

Ήρθε σαν ήλιος μέσα στο σπίτι. Με μάτια που μου έλεγαν όλα όσα περίμενα από άλλες να ακούσω. Ξέρω πως όσα λέει τα εννοεί. Όσα αισθάνεται τα εισπράττω. Ψέμματα δεν είναι. Είναι όλη της μια γλύκα, μια φλόγα, μια γαλήνη στην καθημερινότητα μου, στο τώρα μου, στο σήμερα. Για αύριο δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω και δε θέλω.

Με το που έκλεισα την πόρτα του διαμερίσματος και γύρισα την πλάτη μου, με πήρε αγκαλιά. Γελάω στη θύμηση της σκηνής. Μου φαίνεται τόσο αστείο. Με πήρε αγκαλιά, όσο μπορούσε το 1.58 της να πάρει το 1.93 μου. Τόσο γλυκό αστείο! Έπιασα τα χέρια της, γύρισα, έσκυψα και την σήκωσα αγκαλιά μου. Εκείνη τύλιξε τα πόδια της γύρω μου. Μου χαμογέλασε κι εγώ κάπου εκεί, χάθηκα. Έλιωσα. Εγώ, το 1.93, ο εύζωνας, ο τέλος πάντων, άντρας. Μου χάιδεψε το πρόσωπο με τέτοια τρυφερότητα σαν να ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπε, ενώ εγώ ένιωθα πως ήταν η πρώτη. Με κοιτούσε στα μάτια, σαν να με διαπερνούσε, να έμπαινε μέσα μου. Σαν να διάβαζε τα μυστικά μου, τους πόνους μου, τη ζωή μου ως τώρα. Δεν άντεξα, τη φίλησα. Κι εκείνη ανταποκρίθηκε.

Πόσο το περίμενα αυτό το φιλί. Εδώ. Έτσι. Σαν λύτρωση ακούστηκε ένας αναστεναγμός της. Ήξερα γιατί. Δε σταμάτησα. Έπλεξε τα χέρια της στα μαλλιά μου. Με έσφιξε περισσότερο. Χώθηκα στο λαιμό της. Μύρισα με δύναμη το άρωμά της. «Σε θέλω» της ψιθύρισα. Με κοίταξε ξανα στα μάτια. «Είμαι εδώ, δική σου» μου απάντησε. «Φτάνει να με αφήσεις κάτω. Αρχίζω κι έχω υψοφοβία.» Γέλασα..

Την άφησα κάτω. Κάθισε στον καναπέ κι εγώ γονάτισα μπροστά της. Έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο μου, με κοίταξε και με φίλησε. Θυμάμαι να της βγάζω τα ρούχα, να την νιώθω να ντρέπεται μα να με θέλει. Το έβλεπα, το ένιωθα. Τα τεράστια χέρια μου δεν άφησαν σημείο του κορμιού της, που δεν άγγιξαν. Ήταν στα χέρια μου τόσο μικρή, τόσο ευάλωτη. Κι όμως, τόσο παθιασμένη. Καμμία ποτέ μου δεν την ένιωσα τόσο στη στιγμή, όσο εκείνη. Δε θα περιγράψω πώς ένιωσα μέσα της. Θα πω αυτό το κλισέ που λέμε όλοι μας. Δεν ήθελα να τελειώσει. Ναι! Παραδέχομαι. Είχα καιρό να νιώσω έτσι. Μα εκείνο που με σόκαρε ήταν άλλο. Δύο πράγματα που δεν περίμενα.

Το πρώτο ήταν πως σε όλη τη διάρκεια που κάναμε έρωτα, γιατί ναι, έρωτας ήταν και το γούσταρα όσο δεν πάει, εκείνη έτρεμε. Έτρεμε ολόκληρη στα χέρια μου, στο άγγιγμα μου, στα φιλιά μου, στα πάντα μου, εκείνη έτρεμε. Αιφνιδιάστηκα και ρώτησα αν ήθελε να σταματήσω. «Μην τολμήσεις!» ήταν η απάντηση. Μέχρι τέλους, ένιωθα το κορμί της να τρέμει και να συσπάται στα πάντα μου. Καμμιά ποτέ, δεν το έχει ζήσει πλάι μου αυτό. Μόνο εκείνη.

Το δεύτερο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ένα ακόμη πράγμα.

Είχε βγάλει τη βέρα της.

Δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό. Μήπως ήταν η απάντηση στην ερώτηση που της έκανα κάποτε «ρεπό από τη ζωή σου, πότε θα πάρεις;»

Μείναμε ξαπλωμένοι. Την κρατούσα αγκαλιά ενώ είχε το κεφάλι της στο στηθός μου. «Σ’ ευχαριστώ» ψιθύρισε.

—Για ποιο πράγμα;

—Για όλο αυτό που έγινε, που ένιωσα.

—Μη λες χαζά. Δικό μας δημιούργημα ήταν. Και ήταν υπέροχο.

—Ναι, ήταν.

Δεν τόλμησα να τη ρωτήσω τίποτα άλλο. Δεν ήθελα να χαλάσω τίποτα από τη στιγμή. Όμως με έτρωγαν τόσα πράγματα μέσα μου. Έτσι σηκώθηκα με πρόσχημα πως θέλω να πάω στο μπάνιο. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Έφτιαξα στο μυαλό μου διακριτικά τί θα τη ρωτήσω. Μέχρι να επιστρέψω εκείνη είχε κοιμηθεί.

Έμεινα όρθιος να την κοιτάζω χαμογελώντας. Πόσο όμορφο θέαμα, πόσο υπέροχη εικόνα. Την σκέπασα. «Λίγο μόνο να κλείσω τα μάτια μου» μουρμούρισε. Δεν απάντησα.

Κάθισα στην καρέκλα που είμαι τώρα. Με τις φωνές στο κεφάλι μου να μάχονται με αυτές στην καρδιά μου. Ήξερα πως δεν έπρεπε να μπλέξω. Το ήξερα. Όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου, έβαλα τα πρέπει μου στην άκρη. Είπα θέλω. Χωρίς γιατί. Ίσως υπάρχει ένα γιατί. Γιατί αξίζει. Αξίζει, να το ζήσω, να το ζήσουμε κι όπου βγει. Πρόσπαθησε να με απωθήσει. Προσπάθησε να μου δείξει πως θα είναι δύσκολα. Δε με νοιάζει. Πόσο μάλλον τώρα. Δε βάζω όριο. Δε βάζω ταμπέλα. Ξέρω πως με θέλει και δεν είναι μόνο σαρκικό. Ξέρω πως, τη γυναίκα αυτή, τη θέλω στη ζωή μου. Μπορεί λιγότερο από όσο με θέλει εκείνη στη δική της. Όμως τη θέλω, Και για να τη θέλω, τη χρειάζομαι.

Μου δίνει πολλά, δίχως να περιμένει τίποτα από εμένα. Την βλέπω πως βασανίζεται, πως δε θέλει να με πληγώσει. Κι αν τελικά, την πληγώσω εγώ; Αν το αύριο, δεν είναι όπως τώρα; Αν κουραστώ να τη μοιράζομαι; Αν δεν αντέξω άλλο; Αν τρελαθώ και γίνω πιεστικός γιατί θα τη θέλω μόνο δική μου; Αν δεν αντέξω να μην την έχω, όταν την χρειάζομαι; «Χαλάλι σου» μου είπε. Όμως εγώ δεν είμαι έτσι. Τσογλάνι, δεν ήμουν ποτέ. Θεέ μου, τι να κάνω; Τι πρέπει να κάνω; Σχεδόν τρελαμένος, κρατάω το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου. Δεν έχω καταλάβει πως έχει ξυπνήσει κι έχει σηκωθεί. Στέκεται μπροστά μου, τυλιγμένη με το σεντόνι μου. Γονατίζει.

—Γιώργο μου; Τί είναι μάτια μου;

Η φωνή της ανήσυχη, φοβισμένη.

Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω απευθείας τα μάτια της. Αυτά τα μάτια της τα σκούρα καστανά που με μάγεψαν. Την κοιτάζω και νιώθω τους παλμούς μου να ανεβαίνουν συνεχώς. Δεν χρείαζομαι τίποτα άλλο πια. Ξέρω την απάντηση. Τώρα ξέρω. Ξέρω τί θέλω να κάνω.

«Θέλω και θα μείνω» της λέω.

Κι όντως, θέλω, ρε γαμώτο.

Θέλω όσο τίποτα.

Όσο ποτέ!

Δώρα Μαστροκώστα

Φωτογραφία :Σοφία Δ. Νινιού 

Βάσω Μέκιου «Να μου φέρεις λευκά κρίνα»

Ξέρω.
Τα δάκρυα τ’ ουρανού δεν ήταν για μένα.
Έπεσαν αλλού.
Mέσα από σύννεφαλευκά
άκουσα τη φωνή σου, γυιε μου
«Μάνα, έρχομαι!» είπες
«Ετοίμασέ μου τ’ αγαπημένο μου φαγητό!
Ετοίμασέ μου ζεστά σκεπάσματα!
Κάνει κρύο εδώ...»
—Όλα έτοιμα είναι!
Σε περιμένει η καρδιά μου. Ορθάνοιχτη είναι.
Σε περιμένει η ασπρούλα σου. Ανήσυχη είναι απόψε.
Κάνει ζέστη εδώ.
Ώρα πολλή δε πέρασε,γυιε μου,
κι η φωνή σου ταξίδεψε πάλι σε σύννεφα.
Σκοτεινά σύννεφα αυτή τη φορά.
«Μάνα, κοιμήσου!» είπες.
«Θ’ αργήσω...»

Η φωνή σου σώπασε.
Η ασπρούλα φωνάζει. Είναι πιο ανήσυχη.
Η τηλεόραση παίζει,
αλλά
σε δευτερόλεπτο της ώρας αλλάζει εικόνα.
Το σκληρό της γυαλί κοκκίνισε.
Φλόγες πανύψηλες βγάζει απ’ τα σωθικά της.
—Αλίμονο, της ζωής μου ανθέ!
Βαγόνια στο χώμα ανάποδα τον ουρανό κοιτάνε.
Ξύλα, αλουμίνια, σίδερα κροταλίζουν στις άκρες τους.
Σάρκες, ναι, σάρκες παντού.

Πολύ βαρύτ’ ουρανούτο φορτίο.
Δεν αντέχουν οι μύες του.
Σπάνε.
Στης γης τα χέριατ’ αφήνει.
Κι εκείνητόσο αχόρταγη από αίμα!
Αίμα ζεστό.
Ανοίγει το στόμα της τ’αδηφάγο
και καταπίνει
τη δίψα της την αιώνια να σβήσει.
Κραυγές.
Φρίκη.
Χάνομαι.
Δεν μπορεί. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.

—Μη με τρομάζεις,ελπίδα της ζωής μου!ε
Δεν είσαι εσύ εκεί.
Έφυγες από το δεύτερο βαγόνι.
Ήταν άβολη η θέση.
Έπιασες το κορίτσι από το χέρι
Φύγατε. Ναι! Φύγατε.
Σώθηκες. Ναι! Σώθηκες.
Σωθήκατε κι οι δύο.
Δε θέλω τη στάχτη σου, γυιε μου.
Δε θέλω να γίνεις γη,
μα να χτίζεις πάνω σ’ αυτή.
Να περπατάς χέρι-χέρι με την αγάπη.
Κι όταν καλά ανθίσετε,
σ’ εκκλησά κι ολοστόλιστο να πάτε!
Ρίζες βαθιές να βγάλετε·
ρίζες γερές,ανθεκτικές
σαν το κυπαρίσσι μας.
Ο δυνατός αέρας σα χάδι πάνω σας!
Να στέκεστε αλύγιστοι!
Ν’ αντέχετε σαντα κυπαρίσσια!
Ξέρω. Σώθηκες.
Είπες,«Θα πάω στο τελευταίο βαγόνι».
Θα σε περιμένω.
Δε με πειράζει που θ’ αργήσεις.
Να μου φέρεις κρίνα!Λευκά κρίνα!

Βάσω Μέκιου


Φωτογραφία: Βάσω Μέκιου
Επεξεργασία φωτογραφίας: Σοφία Δ. Νινιού

Κωνσταντίνος Ντζούνης "2500 χρόνια μετά "

Θερμοπύλες 480 π.χ.

Ω ξειν', αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι!


Ελλάδα 2023 μ.Χ.

Ω ξειν’, αγγέλλειν Ευρωπαίοις ευδαιμονίοις, ότι τήδε πεπεινάκαμεν τοις κείνων χρήμασι χρωστόμενοι!!!


Κωνσταντίνος Ντζούνης

Η φωτογραφία είναι από https://xania.gr/

Γρηγορία Πελεκούδα " Ατιτλο"

Η σιγανή φωνή της μνήμης
μοιάζει με φυσαλίδα που σκάει.
Το πιο πικρό γέλιο της λήθης
κρεμάστηκε στα βλέφαρα
μ΄έχει σκεπάσει με τα πιο
αδύνατα που λιώνουν
και διαλύονται εύκολα
σε σκόνη φτερά
και είμαι αυτός που ξέρει
πως άδικα παλεύει
όταν στου καθρέφτη
την αντανάκλαση κοιτάζει
τα μάταια,
είμαι ο κάποιος, είμαι ο αντίλαλος
της λήθης γιατί δεν πάλεψα
να σε κερδίσω,
χρόνος ανύπαρκτος είπαν τα ρολόγια
και σιώπησαν εκεί που η νύχτα σκούζει
κι αφουγκράζεται περάσματα,
μόνο αερικά σαλεύουν και φαντάσματα.
Γρηγορία Πελεκούδα

Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/

ΧΡΥΣΑΥΓΗ ΤΟΥΜΠΑ "Ο πατέρας μου"

Ο πατέρας μου χλωμός μέσα στο βαθύ βιολετί του θανάτου πήγαινε προς τη δύση μοναχικός, πελώριος και παντέρημος. Πήγαινε σκυφτός, με ένα τσιγάρο στο στόμα κι ήταν κάτισχνος, ένα παιδί που επιστρέφει από το σχολείο, με σηκωμένο το γιακά, αν και ήταν καλοκαίρι κι ένα καπέλο τσακισμένο από το βάρος της βροχής. Μου φάνηκε πως έγερνε από την δεξιά πλευρά παρόλο που ήταν χωρίς αποσκευές. Σιωπηλή, τρομακτική φιγούρα που σχεδόν δεν διακρινόταν από την ίδια της τη σκιά. Μου γέλασε, σαν το μοναδικό σημάδι στοργής στον κόσμο, κάπως σαν ν' ανθίζουν οι μενεξέδες μέσα στην παγωνιά. Σταμάτησε λίγο να ξελαχανιάσει, κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καθώς οι κόρες των ματιών του προσαρμόζονταν στο λυκόφως, διάβασα μέσα τους ονόματα πολλά που συνωστίζονταν να βγουν, λες κι ένιωθαν πιεστική την ανάγκη να ξαναζήσουν, να ανασάνουν λίγο καθαρό αέρα Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τον καθαρό αέρα. Τον ρουφούσε μαζί με το θειάφι και τον χαλκό κάθε μέρα.

Πίνακας : A Heavy Burden by Arthur Hacker

Από   https://fineartamerica.com/

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Μετανάστες: Αναζητώντας τον "Παράδεισο" στη νέα Πατρίδα"

 “Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. / Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. / Ήταν ένα δικαίωμα” (Ελύτης, ”Μυρίσαι το Άριστον, Ο μικρός Ναυτίλος”)*.

       Με έναν καταχρηστικό τρόπο, ανοίκειο και ασυνήθη αλλά πάντα με ένδυμα - όχημα τις παρεκκλίσεις που μάς προσφέρει - επιτρέπει το παραδοσιακό και τόσο επίκαιρο, το “Ποιητική Αδεία”, θα μπορούσαμε να βρούμε αναλογίες ανάμεσα στα σημαινόμενα του «Παράδεισου» του Ελύτη και στον «Παράδεισο» της νέας Πατρίδας που ονειρεύεται κι αναζητά ο Μετανάστης, ο Πρόσφυγας και ο κάθε διωγμένος.

 

         Ιστορικά ο άνθρωπος ήταν ταυτισμένος με μία Πατρίδα με την οποία τον συνέδεε ένας πρωτόγονος, ιερός και συνάμα μυστηριακός δεσμός. Δεν είναι τυχαίο πως ο άπατρις και ο ανέστιος στην αρχαία Ελλάδα, όπως και στις μέρες μας συνιστά μία οδυνηρή περίπτωση. Είναι ο άνθρωπος που χωρίς ρίζες, ο άρριζος, περιπλανιέται, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε απελπισμένα και κατατρεγμένος, αναζητώντας τη νέα Πατρίδα.

         Έτσι δίπλα στις συχνές περιπτώσεις του «αναζητώντας τη Χαμένη Πατρίδα» ή το «νοσταλγώντας τη χαμένη πατρίδα» ή το «Επιστροφή στην Πατρίδα» προστίθενται κι άλλες περιπτώσεις με αναφορά την Πατρίδα ως άμεσο και επιτακτικό αίτημα. Οι εκάστοτε ιστορικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές συνθήκες επιβάλλουν και το ανάλογο αίτημα με τις πολλαπλές του διαφοροποιήσεις.

                               

                      Ο  “Παράδεισος” της νέας Πατρίδας των Μεταναστών

     Ακολουθώντας, έστω και αυθαίρετα τα σημαινόμενα του Ελύτη για τον «Παράδεισό» του και τα δικαιώματα που έχει πάνω σε αυτόν, ατιμωρητί θα τολμήσουμε μία άλλη, «ποιητική αδεία», ταύτιση του Παραδείσου με τον «Παράδεισο» της «Νέας Πατρίδας», όπως τουλάχιστον εκφράζεται στις μέρες μας με τις περιπλανήσεις και μετακινήσεις των Μεταναστών και των Προσφύγων.

       Το να αναγνωρίζεις σε κάποιον την εσωτερική του ανάγκη για μία Νέα Πατρίδα και αυτός να την φαντασιάζεται  ως το δικό του Παράδεισο είναι μία θεμιτή και ηθική στάση με ανθρώπινο στοιχείο στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας επιλογής εκείνων των στοιχείων που θα συμβάλουν καταλυτικά στην αυτοπραγμάτωση του σύγχρονου Παγκόσμιου ανθρώπου ή του μετα-Ανθρώπου.

           

         Ωστόσο, εκείνο που  δυσκολεύει το επόμενο νοηματικό μας βήμα είναι η αποδοχή του «Παραδείσου της Νέας Πατρίδας» ως αναμφισβήτητου οικουμενικού δικαιώματος ανεξάρτητα από εθνικότητα, καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα ή πολιτισμό. Κι αυτό γιατί ο κόσμος μας ακόμη είναι ριζωμένος στην παραδοσιακή σχέση του με την Πατρώα Γη, πάνω στην οποία έχει νομικά και πολιτιστικά ή και ιστορικά δικαιώματα και τα οποία δεν είναι διατεθειμένος να τα παραχωρήσει ή να τα μοιραστεί με κανέναν άλλο.

                                       Οι Τίτλοι Ιδιοκτησίας της Γης

           Η συντριπτική πλειοψηφία των γηγενών πολιτών – όχι κατ’ ανάγκην εθνικιστών – νιώθει πως κατέχει και τίτλους ιδιοκτησίας της Πατρίδας του. Το αίσθημα της ατομικής ιδιοκτησίας έχει ιστορικά επηρεάσει βαθύτατα και άλλες συμπεριφορές του ανθρώπου και όχι μόνον τις οικονομικές του, όπως διατείνονται οι θεωρητικοί του κλασικού μαρξισμού. Η Πατρίδα για τους περισσότερους είναι το “άθροισμα” της Ιστορίας τους, του μόχθους τους, των αγώνων τους, των παθών τους, της ασφάλειάς τους, του πολιτισμού τους. 

         Πώς να τα μοιραστεί όλα αυτά και πώς να συμβιβαστεί με την ιδέα και  κάποιοι άλλοι έχουν ίσα δικαιώματα σε αυτά τα χώματα; Πολύ περισσότερο αδυνατεί να κατανοήσει και να συγχωρήσει την απαίτηση κάποιων «ακάλεστων» και άγνωστων να θεμελιώσουν κι αυτοί  δικαιώματα του Παραδείσου τους στην δική τους Πατρίδα, την Πατρώα Γη.

        Βέβαια η άποψη  πως «όπου γη και πατρίς» μπορεί να ακούγεται κάπως εύηχα και να έχει ηθικό στήριγμα στο δικαίωμα κάθε ανθρώπινου πλάσματος να επιλέγει τον τόπο που θα κατοικήσει. Εξάλλου η επιλογή του τόπου κατοικίας και ζωής σε όλο τον πλανήτη χωρίς τεχνητά σύνορα είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Άρα και το δικαίωμα της μετανάστευσης είναι κι αυτό αποδεκτό και κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει την είσοδο μεταναστών στη χώρα μας.

        Εξάλλου η Γη αναγνωρίζει τον άνθρωπο μόνον ως ένοικο και όχι ως ιδιοκτήτη. Ωστόσο η παραδοσιακή αντίληψη στηρίζει ηθικά και εκείνους που ισχυρίζονται πως μόνον το κράτος, και μόνον αυτό , έχει το δικαίωμα αν, πόσους και ποιους θα δεχτεί. Από εδώ απορρέει και το δικαίωμα της απαγόρευσης εισόδου των μεταναστών σε μία άλλη χώρα χωρίς την συγκατάθεσή  της.

         

        Δυστυχώς το δίκαιο και το εσφαλμένο των δύο παραπάνω αντιτιθέμενων απόψεων δεν μπορεί να το υποδείξει η επιστήμη, γιατί βρίσκεται έξω από τις δυνατότητές της. Κι αυτό γιατί το ηθικό στήριγμα που έχουν και οι δύο απόψεις συνιστούν «ηθικές αξιολογήσεις» και σε τέτοιες αξιολογήσεις το δίκαιο είναι δυσδιάκριτο και μη αποδείξιμο με τους κανόνες της λογικής.

                                           Το σαράκι της Ξενοφοβίας

       Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που η ξενοφοβία και ό,τι απορρέει από αυτήν δεν υποχωρεί και οδηγεί στα τεχνητά σύνορα - τείχη που για πολλούς συνιστούν το όνειδος του πολιτισμού μας. Το όραμα ενός κόσμου χωρίς σύνορα είναι πολύ αχνό ακόμα και μακρινό. Ποια κυβέρνηση θα επέτρεπε την ελεύθερη είσοδο των μεταναστών στη χώρα της και δεν θα μετρούσε τις ώρες από την πτώση της;

        Ας είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί απέναντι σε κάποια πραγματικότητα και ας μην ακολουθούμε την τακτική της στρουθοκαμήλου.

       “Αν  θες να πεις την αλήθεια, άφησε την κομψότητα στον ράφτη” (παλιά παροιμία).  

      Ας μην κακίζουμε, λοιπόν, τους ηγέτες μας και τις κυβερνήσεις μας για τους φράχτες, τα τείχη και τις κάθε είδους απαγορεύσεις στην ελεύθερη είσοδο μεταναστών στις χώρες μας. Όλοι αυτοί είναι οι εντολοδόχοι μας και κατά βάθος τις δικές μας φοβίες και επιταγές - ανομολόγητες βέβαια, αλλά υπαρκτές – υπηρετούν και εκπληρώνουν.

              

        Τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών δεν πείθουν, αφού οι κοινωνίες μας είναι γαντζωμένες γερά στην έννοια του κράτους και του έθνους και όχι στην ιδεατή προοπτική ενός ασύνορου κόσμου. Εξάλλου την δυσπιστία των γηγενών καλλιεργούν και τρέφουν κάποιες χώρες και ηγέτες που εργαλειοποιούν  τους μετανάστες για ανομολόγητους εθνικούς και άλλους σκοπούς.

                            Μία Πατρίδα Οικουμενική και Πανανθρώπινη

        Το όραμα του διεθνισμού, όπως αυτό εκφράστηκε ως ιδέα και αίτημα από την αριστερά, για μια “Πατρίδα Οικουμενική και Πανανθρώπινη” φαίνεται πως ξεχάστηκε στα αζήτητα της ιστορίας. Ακόμη και οι ίδιοι οι Μετανάστες και οι Πρόσφυγες στις νέες του; Πατρίδες την παλιά τους πατρίδα αναπολούν, χωρίς αυτό να είναι κάτι μεμπτό.

      Αν όλα τα παραπάνω συνιστούν μία σκληρή πραγματικότητα θα πρέπει να αποδεχτούμε και κάποιες πικρές αλήθειες που απορρέουν από αυτήν. Κι αυτό όχι να περιχαρακωθούμε στην στενή αντίληψη για την έννοια της Πατρίδας και να κρύβουμε τις ανασφάλειές μας, αλλά να βρούμε τρόπους να κατανοούμε την απελπισία των κατατρεγμένων ανθρώπων και να μην τους θεωρούμε εξ αντικειμένου εχθρούς μας ή να τους χαρακτηρίζουμε με λέξεις που προσβάλλουν όχι μόνον την αισθητική της γλώσσας μας αλλά και την Ηθική, τον Ανθρωπισμό μας και τον Πολιτισμό μας.

     Τα πλωτά νεκροταφεία δεν θα εξαφανιστούν όσο  οι απελπισμένοι άνθρωποι εξακολουθούν να διεκδικούν το δικαίωμα του δικού τους Παραδείσου  σε μία ξένη ΓΗ και όσο κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας θα επενδύουν οικονομικά ή και εθνικά πάνω σε αυτή τους την απελπισία και στο δικαίωμα για μία νέα αφετηρία ζωής σε μία άλλη χώρα.

        

         Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, αυτοί της γης οι κολασμένοι, που θα επιμένουν με τρικυμίες, καταιγίδες, και στερήσεις να δραπετεύουν από την καταπίεση, τον θάνατο και τους βομβαρδισμούς. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα  είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για μία νέα ζωή διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή τους.

       “…δεν σύραμε για δόξα σε ηπείρους άγνωστες / δεν αφήσαμε την πατρίδα μας για πλούτη / απλά φύγαμε για έναν κόσμο / που είπαν πως είναι θαυμαστός / κι ανθρώπινος πέρα από κάθε φαντασία / αυτό ονειρευόμασταν”(Ηλίας Κοντανδριόπουλος, Διαδίκτυo).

                                                        Το Χρέος μας

        Η Παγκόσμια Πατρίδα ως αίτημα και προοπτική μπορεί να συγκινεί πολλούς και να αποτελεί θεμελιακό στοιχείο της Ιδεολογίας τους και του νέου Ανθρωπισμού της εποχής μας, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας ξεστρατίζει και να αμελούμε τα απλά και καθημερινά που μπορούμε ως ανθρωπότητα να εξασφαλίσουμε για όλο τον πληθυσμό της Γης. Κι αυτά δεν είναι πολλά.

      Ειρήνη, ασφάλεια και το δικαίωμα στη υλική επιβίωση που για πολλούς δεν θεωρείται ακόμη δεδομένη. Οι μεγάλες αλλαγές στον κόσμο και τα μεγαλεπήβολα οράματα μπορούν να περιμένουν, αφού ο άνθρωπος εδώ και εκατομμύρια χρόνια έχει γαλουχηθεί στην ιδέα και την πραγματικότητα του οικείου και του ατομικού πλούτου.

      Τα οράματα και οι ουτοπίες χρειάζονται υπερβάσεις που μόνον μέσα από έναν συγκλονισμό των ατομικών και εθνικών συνειδήσεων μπορούν να επιτευχθούν. Αλλιώς θα εκφράζουμε, εκ του ασφαλούς και υποκριτικά, την συμπάθειά μας στα θύματα του επόμενου ναυαγίου κάποιων δυστυχισμένων που θα επιμένουν να αναζητούν τον Παράδεισό τους σε μία νέα Πατρίδα.

                

            Ως παγκόσμια κοινότητα και ως άτομα πρέπει να διαπαιδαγωγηθούμε στην ιδέα πως στον κόσμο αυτόν δεν ζούμε μόνοι μας, ούτε ζούμε μόνον για τον εαυτό μας. Ο Herman Melville το είχε επισημάνει από παλιά:

       “Δεν μπορούμε να ζούμε μόνο για τον εαυτό μας. Χίλια νήματα μάς συνδέουν με τους συνανθρώπους μας και κατά μήκος αυτών των νημάτων οι πράξεις μας διαβιβάζονται ως αίτια και επιστρέφουν ως αποτελέσματα”.

        Οι σύγχρονες Δαναΐδες περιπλανώνται και αναζητούν το δικό τους καταφύγιο στον δυτικό κόσμο. Τουλάχιστον ας δείξουμε την κατανόησή μας ως απόγονοι του Ξένιου Διός. Κι αυτό γιατί όταν υποφέρει ένας άνθρωπος, τότε αυτός και το πρόσωπό του βρίσκονται πίσω από την ταυτότητα του κάθε ανθρώπου, όπου γης.

          “Χαίρε, ξείνε, παρ’ άμμι φιλήσεαι” (Χαίρε ξένε, σ’ εμάς θα βρεις φιλοξενία, Ομήρου Οδύσσεια, Ραψ. α, 1.123).

 

        Θα είναι ένα ακόμη όνειδος για τη διεθνή κοινότητα, αν στο επόμενο ναυάγιο των μεταναστών μετράμε πάλι νεκρούς και διασωθέντες. Η αριθμητική δεν λύνει όλα τα προβλήματα.

       “καταλήξαμε: / νεκροί / αγνοούμενοι / διασωθέντες / μονάδες / που προστίθεται σε στατιστικές / ναι… Άνθρωποι! Όμως ποτέ δεν άκουσα…” (Ηλίας Κοντανδριόπουλος).

          Οι ανθρώπινες τραγωδίες των πνιγμένων μεταναστών είναι και τα κοινωνικά ναυάγιά μας. Είναι ακόμη και μία κηλίδα ανεξίτηλη στον παγκόσμιο πολιτισμό μας που επαίρεται για τις Αξίες του, την Ηθική του συνείδηση και την  Ενσυναίσθηση. Οι λέξεις – κέλυφος δεν είναι ικανές πάντοτε να κρύψουν την ασχήμια μας.

         «Μια σταλιά θάλασσα…/ Λες και με τα κορμιά θέλουν να την / μπαζώσουν…/ Να κάνουν ένα μονοπάτι ελπίδας στο όνειρο, / Έτσι κι αλλιώς πίσω τους τον θάνατο άφησαν…/ αψηφώντας αν θα τον ξαναβρούνε μπροστά τους». (Χρήστος Κοντός, Δημοσιογράφος, energospolitis).

     Το αίτημα για ζωή των απελπισμένων μεταναστών, αν δεν μπορούμε να το ικανοποιήσουμε στο βαθμό που αυτοί θα ήθελαν, τουλάχιστον ας μην το χλευάζουμε με ανοίκειους χαρακτηρισμούς που κατακλύζουν το διαδίκτυο από γνωστές πηγές ξενοφοβίας και ατελέσφορης εθνικοφροσύνης που έχει ως σημαία της την φυλετική μας καθαρότητα.

       “…γιατί  ό,τι εμείς ονειρευτήκαμε / Ζωή, Ζωή, Ζωή!- / μια θάλασσα το έχει πια σκεπάσει”.

                                                    Ε π ι μ ύ θ ι ο ν

          Οι Έλληνες έχουν πολλούς λόγους να είναι περισσότερο ευαίσθητοι σε θέματα μετακίνησης, μετανάστευσης και προσφυγιάς για ιστορικούς και όχι μόνον λόγους (αποικισμοί, ξεριζωμοί…). Η γαλλική εφημερίδα Liberation έγραψε σχετικά με το ανθρώπινο χρέος μας απέναντι στην απελπισμένη προσπάθεια των μεταναστών για μία νέα Πατρίδα:

         “ Πώς μπορούμε να αποφασίζουμε να μη διασώζουμε ανθρώπους που βρίσκονται παρατημένοι μεσοπέλαγα, πιστεύοντας ότι αυτό θα τους αποτρέψει από κάθε απόπειρα διέλευσης; Πώς μπορούμε να ζούμε ξέροντας ότι στερούμε από τον «Άλλο», τον ξένο, μία καλύτερη ζωή, όταν οι ίδιοι είμαστε απόγονοι μεταναστών, όταν και οι πρόγονοί μας έδωσαν τις ίδιες μάχες;”.

       Συνταγές και προτάσεις για έναν καλύτερο κόσμο, ανθρώπινο και ειρηνικό, διατυπώθηκαν ιστορικά πολλές, αλλά όλες στάθηκαν στην εφαρμογή ατελέσφορες. Ας αρκεστούμε στο ελάχιστο κι ας αποδεχτούμε τη βασική αλήθεια των λόγων του Λέοναρντ  Πελτιέ:

       “Δεν ξέρω πώς να σώσω τον κόσμο. Δεν έχω τις απαντήσεις ή την απάντηση. Δεν κρατώ μυστική γνώση για το πώς να διορθώσω τα λάθη των περασμένων και τωρινών γενεών. Ξέρω μόνο ότι χωρίς συμπόνια και σεβασμό για όλους τους κατοίκους της Γης, κανείς μας δεν θα επιβιώσει – ούτε θα το αξίζουμε”.

 

            Σημειώσεις     

         *Να που ένας στίχος με σημείο αναφοράς το φαντασιακό μπορεί να διευκολύνει την κατανόηση της σκληρής πραγματικότητας, του Μεταναστευτικού.

         **Απορία Ψάλτου… Βηξ: Αλήθεια πώς τα καταφέραμε πάλι ως λαός, χώρα και πολιτικό σύστημα ένα θέμα, το Μεταναστευτικό, Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό να το μετατρέψουμε σε εσωτερικό θέμα και σε πεδίο άγονων πολιτικών διενέξεων και κομματικών αντεγκλήσεων; Άλλοι αυτό το είπαν αυτομαστίγωση και άλλοι εθνική ευαισθησία. Αλήθεια πιστεύει κανείς πως μπορεί να αποκομίσει κομματικά οφέλη ενόψει εκλογών κατηγορώντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση και το Ελληνικό Λιμενικό για αβελτηρία; 

          *** ”Αχ Πατρίδα μου καημένη / ποια κατάρα σε βαραίνει” που λέει και το τραγούδι (στίχοι Φώντας Λάδης).

          ***ΠΗΓΗ: Blog “ΙΔΕΟπολις” Ηλία Γιαννακόπουλου

 

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

Συνέντευξη με τον Γιώργο Κόκκινο: «Κάθε στίχος που έχει γραφεί αποτελεί μια αρμονική παρακαταθήκη στο χωροχρόνο»

Συνέντευξη στο Μιχάλη Δραμιτινό

-Αρχικά πες μας λίγα λόγια για σένα, με τι ασχολείσαι, τι σε γεμίζει και τι σε φοβίζει;

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος, από το σήμερα. Με φοβίζουν αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς να συμμετέχω εγώ ή χωρίς να ερωτηθώ εγώ για το παρόν και το μέλλον των παιδιών. Οι συγγραφείς έχουμε μάθει να υψώνουμε τη φωνή μας μέσα από την πένα μας για να σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα της επικαιρότητας. Δυστυχώς για όλους μας, σήμερα είμαστε στο χώρο της τέχνης ο τελευταίος τροχός της άμαξας, πρώτον γιατί δεν ευδοκιμεί ο κατάλληλος χώρος για ποιητές στην καθημερινή μας συνύπαρξη με τους άλλους και δεύτερον, γιατί ο συγγραφέας κατά έναν περίεργο τρόπο δεν προσμετράται ως καλλιτέχνης.

Ο συγγραφέας και πολύ περισσότερο ο ποιητής στις μέρες μας, φαντάζει αλλοπαρμένος ανάμεσα στους υπολοίπους γιατί λόγω της υπερευαισθησίας του και της ιδιοσυγκρασίας του χαρακτήρος του, αποτυπώνει στη μορφή της τέχνης που εκφράζει, τις πληροφορίες που λαμβάνει από το περιβάλλον, δομημένες μέσα από ένα καθαρά βιωματικό πρίσμα, μέσα από τα προσωπικά του βιώματα, στους χαρακτήρες του έργου που πλάθει. Έχει θα λέγαμε έναν ιδιαίτερο και περίπλοκο ψυχισμό που τον παρακινεί να εκφραστεί. Γι’ αυτό και η ενασχόληση με τις τέχνες αποτελεί μια θεραπευτική δραστηριότητα που αποφορτίζει από ψυχικά τραύματα και αντιμετωπίζει ψυχικές παθήσεις. Γιατί οι τέχνες δίνουν καταφύγιο στο δημιουργό να επαναπροσδιορίσει τον ψυχικό του κόσμο μέσα από τη δημιουργία, είτε μέσα από την ανάγνωση. Η συγγραφή είναι αδιαμφισβήτητα επάγγελμα που δεν μπορεί να σου προσφέρει τα προς το ζην για τις εργατοώρες που έχεις ξοδέψει γράφοντας στίχους ή κείμενα, αλλά τουλάχιστον σου προσφέρει τον διαμοιρασμό της δουλειάς σου με άλλους και ίσως την καθιέρωση μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο. Εάν είσαι έμπειρος επαγγελματίας, αυτά που θα παρουσιάσεις γνωρίζεις προκαταβολικά σε ποιους απευθύνονται (το target group) καθώς και εάν μπορούν να σταθούν από λογοτεχνικής άποψης ή ως τραγούδια (εάν γράφεις στίχους).

Κινούμενος στο χώρο της λογοτεχνίας εδώ και αρκετά χρόνια, έχω αποθέσει την πένα μου προσωρινά. Είμαι καλλιτεχνικά ενεργός, πάντα εδώ για να προσφέρω μέσα από τη συνεργασία με άλλους, αλλά συγγραφικά ανενεργός για την ώρα.

-Τι σημαίνει για σένα η ποίηση;

Κάθε στίχος που έχει γραφεί από μόνος του διαθέτει μια ποιητική δομή, μια αρμονική παρακαταθήκη στο χωροχρόνο. Κάθε στίχος είναι από μόνος του κι ένα καινούργιο ποίημα, έμμετρο ή άμετρο. Λυρική ποίηση ή ελεύθερου στίχου.

Από εκεί και πέρα, αν προορίζεται για τραγούδι, το αναλαμβάνει ένας συνθέτης που θα το διαμορφώσει κατάλληλα ώστε να προκύψει το στιχούργημα. Ο μουσικός επιλέγει τί θα χρησιμοποιήσει ως κουπλέ και τί ως ρεφρέν, για να μπορεί να υπάρξει αρμονικά ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια. Σίγουρα πρέπει να είναι απλό και προσιτό στους πολλούς, γιατί αγγίζει μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Από την άλλη πλευρά, το αμιγώς ποιητικό έργο έχει μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης. Όπως έχω ξαναπεί κάπου, η ποιητική είναι μια διεργασία σκέψης πέρα από την ανθρώπινη υπόσταση, μέσα από την οποία προκύπτουν αφύσικες προεκτάσεις. Είναι μια εσωτερική διεργασία έκφρασης, που βρίσκει πρακτική εφαρμογή σε όλες τις μορφές τέχνης. Αρκεί να το θέλουμε, γιατί δυστυχώς στις μέρες μας απομακρυνόμαστε από αυτή την πρακτική. Βάλτε παραπάνω ποίηση στη ζωή σας.

-Σε παλαιότερη συνέντευξή μας είχες αναφέρει «Δεν πάσχουμε λοιπόν από συγγραφείς, αλλά από πρωτότυπες ιδέες». Ποια είναι η άποψή σου στη σημερινή εποχή;

Όπως γνωρίζουμε, η επιστήμη της Ψυχολογίας και η Φιλοσοφία είναι άμεσα συνυφασμένες με την τέχνη της συγγραφής, γιατί ως συγγραφέας η βασική δραστηριότητά σου είναι να αποτυπώσεις τον εσωτερικό σου κόσμο, στην εποχή που ζεις, επάνω στο χαρτί. Αυτό παραδίδουμε στις επόμενες γενεές. Με τη διαδικασία αυτή παράγεται ένα κείμενο που μένει να κριθεί για την ποιότητά του από συναδέλφους ή φιλολόγους ή κριτικούς λογοτεχνίας για την λογοτεχνική του αξία. Αν αυτό το κείμενο καταφέρνει να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, πιο ευαισθητοποιημένους, τότε έχει πετύχει το σκοπό για τον οποίο γράφτηκε. Δηλαδή είναι ένα λογοτέχνημα, άρα κομψοτέχνημα. Φυσικά θα πρέπει να συμβαδίζει και με τη θεωρία της Λογοτεχνίας. Η δουλειά μας εμάς, είναι να γράφουμε κι έπειτα έρχεται η επιστήμη και αξιολογεί το αποτέλεσμα της τέχνης μας. Συγγραφείς έχουμε πολλούς. Μας λείπουν ακόμα οι πρωτότυπες ιδέες.

-Τι μήνυμα θες να περάσεις μέσα από την πρώτη σου ποιητική συλλογή με τίτλο «Απάνθισμα 2006 – 2021»;

Το Απάνθισμα 2006-2021, από τις εκδόσεις Γράφημα, αξιολογήθηκε και παρουσιάστηκε διαδικτυακά τον Μάιο του ’22 από ομάδα φιλολόγων, από τις κυρίες Νόπη Ταχματζίδου και Σπυριδούλα Σαμούρη και τους κυρίους Πανταζή Μητελούδη και Στέλιο Καράκαρη. Είναι αυτό που πρεσβεύει ο τίτλος του, δηλαδή επίλεκτα ποιητικά κείμενα από το σύνολο της πορείας μου στο χώρο της λογοτεχνίας. Εμφανίστηκα στα γράμματα το 2006 μέσα από έντυπες δημοσιεύσεις σε περιοδικά λογοτεχνίας της εποχής με πρωτόλεια ποιήματά μου, στην Πνευματική Ζωή, τη Νέα Σκέψη, τη Νέα Αριάδνη και τις Συμπαντικές Διαδρομές, αλλά και κάποιες ανθολογίες που βγήκαν σε βιβλίο. Με την προσωπική εξάσκηση βελτίωσα τη γραφή μου με τον καιρό. Αρχικά έγραφα εύπεπτους στίχους που προορίζονταν για τραγούδια (υπάρχει άφθονο υλικό για όποιον θέλει να ασχοληθεί σήμερα) και στην πορεία το γύρισα σε πιο εκλεπτυσμένα ποιητικά κείμενα που υπάρχουν στα ηλεκτρονικά μου βιβλία, στις σελίδες διάθεσης ελεύθερων ψηφιακών βιβλίων. Μέρος από αυτά περιέχει το Απάνθισμα. Όπως αναφέρεται στο εσώφυλλο του βιβλίου, αφιερώνεται στους νεότερους αναγνώστες ως μια παρακαταθήκη ιδεών. Είναι συγκεντρωμένα τα πιο δημοφιλή γραπτά μου, μέσα από τα οποία συστήθηκα στον κόσμο. Πρόσφατα ένα από τα τελευταία γραπτά μου μπήκε και στην ανθολογία ”Ο χρόνος που περνά και χάνεται” από τις εκδόσεις Παρέμβαση.

”Απάνθισμα 2006-2021”

Εκδότης: Γράφημα

Σελίδες: 70

ISBN: 978-618-549-473-5

Ημερ/νία κυκλοφορίας: 31 Iανουαρίου 2022

-Υπάρχει κάποιο έργο σου που ξεχωρίζεις σε σχέση με τα υπόλοιπα;

Το ζητούμενο δεν είναι να τα ξεχωρίζω εγώ, αλλά όσοι τα έχουν διαβάσει. Σαφώς έχω κάποια αγαπημένα μου και κάποια λιγότερο, αλλά πάντα με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων.

-Πώς βλέπεις τη σημερινή κοινωνία; Τι έχει αλλάξει;

Έχουμε δέσει ένα σχοινί στο λαιμό με μια πέτρα και οδεύουμε κατευθείαν στον πάτο. Προς Θεού, υπάρχει πάντα μια τελευταία ρανίδα ελπίδας.

-Ετοιμάζεις κάτι καινούριο αυτή την περίοδο;

Από καλλιτεχνικής πλευράς είμαι πάντα εδώ ενεργός για οποιαδήποτε συνεργασία. Χαίρομαι όταν μπορώ να μοιραστώ τη γεύση της δημιουργίας με τους συναδέλφους. Ταυτόχρονα βρίσκομαι σε συνεννόηση με κάποιους φορείς για την παροχή μαθημάτων δημιουργικής γραφής σε ανθρώπους που το χρειάζονται, ώστε να βελτιωθούν στη γραφή αλλά και να καταπολεμήσουν τα ψυχικά τους τραύματα μέσω της γραφής. Σίγουρα μπορώ να βοηθήσω και είναι κάτι που το θέλω πραγματικά.

-Γιώργο σε ευχαριστώ για τη συζήτησή μας!

Αναδημοσίευση από https://yourearticles.com/