Carpe "Η υπόσχεση δόθηκε..."

 

Η αναμονή κατέκλυσε τα μέσα μου .
Σε είδα ξανά μ' ένα τσιγάρο
στα κόκκινα χείλη.
Στα οπτικά μας πεδία
κλεφτές ματιές .
Αμήχανος αντικριζω το βλέμμα σου,
ο ήχος της σιωπής καιροφυλαχτεί.
Η φυσική συστολή με εμπόδισε
να παραδοθώ σε αναζητήσεις συναισθηματικές.
Πίσω απ'τα λιτά μαλλιά
κρύφτηκαν βλέμματα φευγαλέα
συλλογισμοί ανασταλτικοί.
Η προσποίηση της αδιαφορίας
παρεισφρέει στις εκφράσεις των προσώπων .
Κράτησα την ανάσα ασυναίσθητα,
η πολύωρη αναμονή προκάλεσε αναταράξεις .
Να αγαπάς μια γυναίκα
σε όλες τις αποχρώσεις των συγκινήσεων...
η υπόσχεση δόθηκε .

Carpe .

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Το δικαίωμα στην "Ισότητα" προϋποθέτει και την "Ομοιότητα";"

 #Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

    *Το δικαίωμα στη διαφορετικότητa: Κάποιες σκέψεις σε ένα παλιό σκίτσο*

   &Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Ανθρώπoυ (10 Δεκεμβρίου)

       “Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί, και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα τους” (Maya Angeloy, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια, 1928-2014)

          

        Η αταξική κοινωνία αποτελεί όραμα αλλά και τον ανώτατο στόχο κάποιων ιδεολογιών και ιδιαίτερα πολιτικών.

           Οι θεωρητικοί αυτού του οράματος πρεσβεύουν πως σε μια τέτοια κοινωνία θα αρθούν όλα τα εμπόδια για μία κοινωνία ισότητας. Δηλαδή, θα υποχωρήσουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που γεννούν την εκμετάλλευση και τρέφουν την ανισότητα (ατομική ιδιοκτησία).

          Η Ισότητα, βέβαια, των ανθρώπων βρίσκει έκφραση και δικαίωση μέσα σε κοινωνίες όπου κυριαρχεί η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία και φυσικά η ελευθερία.

           Σε ένα τέτοιο πλαίσιο καταχρηστικά και λανθασμένα για πολλούς η Ομοιότητα των ανθρώπων θεωρείται ως προϋπόθεση της Ισότητας. Η Ισότητα των ανθρώπων δεν προαπαιτεί και την Ομοιότητά τους.

           Μπορούμε, δηλαδή, σε μία κοινωνία να πραγματώσουμε την Ισότητα ως κοινωνικό και πολιτικό  ζητούμενο διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν την Ταυτότητά μας. Ο σεβασμός της Ετερότητας και η ανοχή στη Διαφορετικότητας δεν ακυρώνουν την Ισότητα. 

      «Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες» (Steven Covey)

          Κι αυτό γιατί η Ομοιότητα αναιρεί την ιδιαιτερότητα και την ιδιοπροσωπία των ανθρώπων και προλειαίνει το έδαφος για την Ομοιομορφία και τη Μαζοποίηση. Η απώλεια των ιδιαίτερων στοιχείων της Ταυτότητάς μας οδηγεί στη λογική της Αγέλης-Μάζας όπου ακυρώνεται η Ελευθερία και φυσικά η διεκδίκηση της Ισότητας.

        “Η ισοπέδωση είναι το βαρβαρικό υποκατάστατο της τάξης” (Nicolas Gomez Davila)

          Ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι η Ισότητα μέσα σε ομοιογενοποιημένα-ομοιόμορφα όντα, αλλά η Ισότητα ανάμεσα σε διαφορετικά άτομα.

            Επιπρόσθετα η Ισότητα χαρακτηρίζεται από ένα διαφορετικό εννοιολογικό φορτίο από ό,τι η Ομοιότητα. Η Ισότητα, δηλαδή, συνιστά ένα κοινωνικό ζητούμενο-φαινόμενο και σχετίζεται με τη θέση των ατόμων-πολιτών απέναντι σε έναν τρίτο-εξωγενή παράγοντα, όπως: Εξουσία, Νόμοι, Δικαιοσύνη, Εργασία, Πολιτικά δικαιώματα…

      “Η δίψα για ισότητα συνήθως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αποδεκτή μορφή της επιθυμίας να έχεις κατωτέρους, αλλά όχι ανωτέρους” (Λε Μπον)

       Στην πραγμάτωση της Ισότητας δεν αποτελεί πρόβλημα η ανομοιότητα-ανομοιομορφία των ανθρώπων. Αντίθετα, η Ισότητα, προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικότητας σε όλες τις εκδοχές της (γλωσσικής, κοινωνικής, θρησκευτικής, πολιτιστικής, φυλετικής…). Κι αυτό γιατί όπως τόνισε και ο Ευριπίδης:

       “Διάφοροι δε φύσεις βροτών, διάφοροι δε τρόποι” ( Οι χαρακτήρες των ανθρώπων είναι διαφορετικοί και ο καθένας συμπεριφέρεται διαφορετικά, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»)

             Η Ομοιότητα, ως έννοια και περιεχόμενο (εκτός της σωματικής), συνιστά το σύνολο εκείνων των στοιχείων που άτομα με διαφορετικό γονιδιακό εξοπλισμό αναγκάζονται-συνειδητά ή ασυνείδητα-να υιοθετήσουν κοινά γνωρίσματα (πρότυπα, αξίες, συμπεριφορές, σύμβολα, ιδανικά, πεποιθήσεις) μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα στο όνομα της κοινωνικής ευρυθμίας και της κοινωνικής αποδοχής.

           Συμπερασματικά η Ισότητα ως κοινωνικό και πολιτικό αίτημα αποσυνδέεται από την υποχρέωση-ανάγκη για Ομοιότητα. Αναιρείται η ίδια η Ισότητα ως κοινωνικός-πολιτικός και ηθικός στόχος όταν προϋποθέτει την Ομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων-πολιτών.

             Κι αυτό γιατί η Ισότητα ομοιόμορφων ατόμων παραπέμπει σε αυταρχικές κοινωνίες όπου “κατασκευάζονται” ομοιόμορφοι πολίτες που δεν λειτουργούν ως αυτόβουλα και αυτεξούσια όντα αλλά ως καθοδηγούμενα-ετεροκίνητα και προγραμματισμένα γρανάζια ενός απρόσωπου και ανώνυμου κεντρικού σχεδιασμού-εξουσίας.

      “Όπως η βιομηχανική μαζική παραγωγή χρειάζεται την τυποποίηση των εξαρτημάτων, έτσι και η κοινωνική διαδικασία χρειάζεται την τυποποίηση των ανθρώπων. Και αυτή η τυποποίηση ονομάζεται ισότητα” (Έριχ Φρομ).    

            Η κατασκευασμένη Ισότητα των ομοιόμορφων ατόμων παραπέμπει στην κοινωνία του  Όργουελ, όπου η Σκέψη θεωρείται περιττή και αδίκημα.

         “Η διαφορετικότητα ίσως είναι το πιο δύσκολο πράγμα σε μία κοινωνία, αλλά μπορεί να είναι και το πιο επικίνδυνο αν δεν υπάρχει” (William Sloane Coffin, Αμερικανός ιεροκήρυκας και ακτιβιστής).

              Αίτημα, λοιπόν, διαχρονικό είναι η Ισότητα μέσα από την αν-Ομοιότητα για να δικαιωθεί το εμφαντικό:

                                    «Όλοι ίσοι και διαφορετικοί»

                Η θέση-κάλεσμα του Μάο Τσε Τουνγκ παραμένει πάντα επίκαιρη και διδακτική, υπονοώντας πως τα διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα μπορούν να συνυπάρχουν και να αντιμάχονται:

                          “Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”

          *Ο Λένιν συζητά με έναν ταξιδώτη για την Ισότητα και την Ομοιότητα

 Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

Review By Williamsji Maveli( India) For the poem I miss the hug EVA Petropoulou Lianou

Review

This is a poem of “Yearning for Simplicity and Human Connection”

-Author Williamsji Maveli (INDIA)

Eva Petropoulou's poem, "I Miss the Hug," is a poem of high reflection on the complexities of modern life and a longing for simpler times. The poem delves into the profound impact of human connection, emphasizing the power of physical touch, emotional intimacy, and the beauty of nature.

The poem evokes a sense of nostalgia for the past, where simple pleasures like hugs, kisses, and walks on the beach brought joy and contentment.

The use of vivid imagery, such as "a hug that...you forget the weaknesses of your existence" and "your stomach make those noise like is full of butterflies," creates a strong emotional response in the reader.

The poet contrasts the idyllic past with the harsh realities of the present, where people are driven by ambition, competition, and material gain.

The line "Now, they all want your friend, your position, your talent, your contact, your potential, your life almost but no one... Nobody want to get in your shoes" highlights the superficiality of modern relationships and the pressure to succeed.

The poem celebrates the beauty and restorative power of nature, particularly the beach and the ocean.

The imagery of "the waves," "the perfume of the salt," "the sunshine," and "the sunset" evokes a sense of peace and tranquility.

The poet misses the "generosity of people" and the "kindness of grandparents," highlighting the loss of genuine human interaction in the modern world.

Overall, "I Miss the Hug" is a heartfelt and thought-provoking poem that resonates with readers who yearn for a simpler, more authentic life. By exploring themes of nostalgia, human connection, and the power of nature, the poet invites us to reflect on our own lives and to appreciate the simple joys that often go unnoticed.-Author Williamsji Maveli (INDIA)

EVA Petropoulou Lianou

I miss the hug

A hug that they give you and you forget the weaknesses of your existence.

I miss a kiss

The kiss that someone give you and your stomach make those noise like is full of butterflies

I miss the smile

That childish smile that you have

U are smiling and all nature become

Pink

I miss the walk to the beach

The waves

The perfume of the salt

I miss the sunshine and the sunset

All the simple things that I had

I miss the generosity of people

I miss the kindness of grandparents

I miss the relaxing moments of drinking a coffee

Now, they all want your friend, your position, your talent, your contact, your potential, your life almost but no one...

Nobody want to get in your shoes

They are too tight!!!!

©®Eva Petropoulou Eva Lianou Petropoulou

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το νέο βιβλίο για παιδιά του βραβευμένου συγγραφέα Μάκη Τσίτα "Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;"

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Μάκης Τσίτας

Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;

Εικονογράφηση: Γιώτα Κοκκόση

Σελίδες: 36, Διαστάσεις: 20 x 27, Σκληρόδετη έκδοση

Τιμή: 13.30 €, ISBN: 978-618-03-4120-1

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το νέο βιβλίο για παιδιά του βραβευμένου συγγραφέα (Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014) Μάκη Τσίτα με τίτλο «Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;».

Πρόκειται για μια πρωτότυπη, τρυφερή ιστορία, με χιούμορ, φαντασία και έντονο το στοιχείο της ανατροπής.

 

Η μαμά του Χάρη δεν μπορεί να κοιμηθεί, γι’ αυτό και του ζητάει να τη βοηθήσει. Ξαπλώνει κι εκείνος αρχίζει να της λέει την ιστορία με το αγόρι και τον σκύλο του. Ξαφνικά, η μαμά θυμάται πως ξέχασε να σημειώσει τα αυριανά ψώνια κι ύστερα πως δεν έβαλε το φαγητό στο ψυγείο και ύστερα πως δεν έπλυνε τα πιάτα. Ο Χάρης, όμως, δεν την αφήνει να σηκωθεί κι επιμένει πως πρέπει να κλείσει τα μάτια της για να την πάρει ο ύπνος…

Η ωραία, ταιριαστή και πολύχρωμη εικονογράφηση είναι της Γιώτας Κοκκόση.

Για παιδιά από 4 ετών και πάνω.

 

Για παραγγελίες: metaixmio.gr/el/products/giati-den-koimasai-mama

 

Έγραψαν για το βιβλίο:

«Όσο διαβάζω τα βιβλία του Μάκη Τσίτα τόσο καταλαβαίνω πόσο καλά γνωρίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό και την παιδική πραγματικότητα και ανάγκη για απαντήσεις. Βέβαια δεν τις δίνει ποτέ έτοιμες, ποτέ με διδακτισμό… Ο συγγραφέας του “Μάρτυς μου ο Θεός”, βραβευμένος και πολυγραφότατος, εγκύπτει με πάθος στην θεατρική συγγραφή, στην στιχουργική και στην συγγραφή βιβλίων για παιδιά, χαρίζοντάς μας μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες σύγχρονου παιδικού “παραμυθιού”. Ξέρει καλά πώς να γράφει βιβλία για παιδιά που αποκαλύπτουν την αλήθεια και στους μεγάλους. Βιβλία πολλαπλών επιπέδων και πολλών βαθύτερων αναγνώσεων». (Ελένη Λιντζαροπούλου, Fractal)

 

«Άλλο ένα τρυφερό απόκτημα για τους μικρούς αναγνώστες από τον αγαπημένο τους συγγραφέα Μάκη Τσίτα, που παρουσιάζει και εξυμνεί τη μητρική αγάπη, που είναι μία από τις πιο ισχυρές και αφοσιωμένες μορφές αγάπης, που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Το βιβλίο παράλληλα με την όμορφη εικονογράφηση της Γιώτας Κοκκόση, μιλάει για τη σχέση μητέρας παιδιού και ο συγγραφέας σε μια έκφραση άπλετης ευγνωμοσύνης το έχει αφιερώσει στη μνήμη της αγαπημένης του μητέρας». (Δημήτρης Βαρβαρήγος, Culturebook)

 

«Το σημαντικό στην υπόθεση είναι ότι, προβάλλεται μια μητέρα που καλλιεργεί στο παιδί της την έννοια της συμμετοχής στη συναισθηματική και κοινωνική ατμόσφαιρα της οικογένειας, καλλιεργώντας του την ενσυναίσθηση με έναν τρυφερό και απόλυτα δημιουργικό τρόπο». (Γιάννης Παπαδάτος, Περί Ου)

 

«Ένα παραμύθι-φόρος τιμής σε όλες τις μαμάδες του κόσμου». 

(Λεύκη Σαραντινού, Literature)

 

«Η περίπτωση του Μάκη Τσίτα είναι αυτή ακριβώς: δεν αρκείται σε μια απλοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας, ώστε να “παραπλανήσει” την παιδική αθωότητα, αλλά απομυθοποιεί τις “ευκολίες” των παραμυθιών δείχνοντας τις αληθινές διαστάσεις του κόσμου μας, προκαλώντας τον γόνιμο προβληματισμό του παιδιού για τον κόσμο στον οποίο σταδιακά εισχωρεί. Στην ουσία προσφέρει την άλλη όψη των πραγμάτων, ακόμη κι αν συγκρούονται οι εικόνες του με ό,τι ο ενήλικος κόσμος έμαθε να θεωρεί σταθερό και αναλλοίωτο. Με τα παιδικά του βιβλία (χαρισματικός πεζογράφος έτσι κι αλλιώς), αποδομεί τις ισχύουσες αντιλήψεις, φθάνοντας στον πυρήνα τους και τις παρουσιάζει πρόσφορες στην παιδική αντίληψη». (Διώνη Δημητριάδου, Fractal)

«Είναι μια τρυφερή ιστορία που μιλάει στις καρδιές τόσο των παιδιών όσο και των γονιών τους. Ο Μάκης Τσίτας καταφέρνει να φέρει στο προσκήνιο μια καθημερινή ανησυχία με χιούμορ και ευαισθησία, υπενθυμίζοντας στους αναγνώστες πως η φροντίδα και η ενσυναίσθηση δεν έχουν ηλικία. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προάγει τον οικογενειακό δεσμό και την κατανόηση, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί ένα ασφαλές πλαίσιο για τα παιδιά να εκφράσουν την αγάπη και την υποστήριξή τους προς τους γονείς τους».

(Αλεξία Βλάρα, Open Mind)

 

«Κατέχει άριστα τα εκφραστικά του μέσα και αξιοποιεί την ελληνική γλώσσα στην άπλετη διαχρονική πλαστική μουσικότητά της. Ο Μάκης Τσίτας έχει επιτύχει να φιλοτεχνήσει μία ιδιόλεκτο απλή, καθημερινή, ευπρόσιτη, δίχως νεολογισμούς και διανοουμενίστικες ακροβασίες, αλλά με την ευθυβολία του κατασταλαγμένου κοινωνουμένου νοήματος…

Υποδειγματικό, αξιοσημείωτο, πολύτιμο βιβλίο για κάθε μαθητή». (Κωνσταντίνος Μπούρας, Περί Ου)

 

«Ένα βιβλίο που σου αφήνει μια γλυκιά γεύση και είναι μια διακριτική υπόμνηση στα παιδιά που δυσκολεύονται να κοιμηθούν… Ας το διαβάσουν κι οι μπαμπάδες όμως!».

(Κώστας Στοφόρος, Literature)

 

«Ο Μάκης Τσίτας με διαφορετικό κάθε φορά υφολογικό τρόπο, με ανεπιτήδευτο λόγο και με τη συνδρομή ταλαντούχων εικονογράφων προσφέρει στο μικρό παιδί τύπους παππούδων ή γονιών που όχι μόνο θυμίζουν τους δικούς του, αλλά πολλές φορές «υπονομεύοντάς» τους μέσα από το χιούμορ και την ανταλλαγή ρόλων τούς προσδίδει νέα δυναμική. Άλλοτε πάλι η τρυφερή και ανιδιοτελής αυτή σχέση συμβάλλει στην κατανόηση, στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που γεννιέται ανάμεσα στο παιδί και στον ενήλικα». (Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Bookpress)

 

«Ο Μάκης Τσίτας είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς που κατέχουν καλά την τέχνη του λόγου, με αποτέλεσμα έργα που ικανοποιούν μικρούς και μεγάλους…

Με μία πηγαία αθωότητα και ανιδιοτελή αγάπη τόσο από τη μεριά των γονιών προς το παιδί τους όσο και από το παιδί προς τα πρόσωπα των γονιών, ο συγγραφέας μιλάει γι' αυτόν τον μοναδικό κι άρρηκτο δεσμό που έχουμε την τύχη να ζήσουμε! Κι όλα αυτά με έναν λόγο γλυκό και κατανοητό, που μας προσφέρει μία εύληπτη και ψυχαγωγική ιστορία… Αναζητήστε το!». (Κυριακή Γανίτη, dominicamat.gr)

 

Βιογραφικό:

Ο Μάκης Τσίτας γεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά και σπούδασε δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη. Ζει στην Αθήνα και διευθύνει το ενημερωτικό site για το βιβλίο και τον πολιτισμό Diastixo.gr. Έργα του ανέβηκαν στο θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από σημαντικούς σκηνοθέτες και στίχοι του μελοποιήθηκαν από σημαντικούς συνθέτες. Διηγήματα και βιβλία του για παιδιά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Για το μυθιστόρημά του «Μάρτυς μου ο Θεός», το οποίο κυκλοφορεί σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες, έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 και τιμήθηκε από τους Δήμους Αθηναίων, Πέλλας, Έδεσσας, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Έδεσσας και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

Έχει εκδώσει 5 βιβλία για ενήλικες και 32 βιβλία για παιδιά, τα 4 από τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο: «Η καμηλοπάρδαλη Χαραλαμπία» (Κρατικό Βραβείο Εικονογράφησης Κύπρου 2021), «Έρχεται ο γίγαντας» (Βραβείο του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2023), «Ο σύμβουλος του βασιλιά» (Βραβείο περιοδικού Χάρτης 2024), «Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;».

Περισσότερες πληροφορίες: makistsitas.com.

 

 

 

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Ιπποκράτους 118, Τ.Κ. 114 72 Αθήνα, 211 3003500

metaixmio.gr, web@metaixmio.gr

 

Suna Hezer Şiirleri Poetry

Did I Want You to Say Goodbye

Did I Want You to Say Goodbye

Did I want you to say goodbye

You were the one who took me and went away

What was your rush when you left me

I don't know what you found in another heart You are the reason why I shed tears

You are the reason why I bow my head

You are the reason why I suffer I don't know what you found in another heart

While you live in my heart,

I won't give up on you

Don't hide yourself from me

While I am ready to give my life from yesterday I don't know what you found in another heart Turkey If You Need to Love

If You Need to Caress and Love

My Heart It is Enough to Find Words to Take My Heart

If I Need to Reciprocate

Your Love It is Enough to Be a Life in My Life No Matter How Far You Are from Me The Ties of My Heart Can't Be Broken from You While Your Name Falls from My Tongue to My Heart It is Enough to Be a Life in My Life I Start the Day Again Every Morning Springs and Summers Inside Me my dreams I will write songs and words in your name It is enough for you to be a life in my soul Turkey Suna Hezer Life is Like a Rose Life is like a rose, it will fade leaf by leaf What will the tears that you shed matter Your absence is so hard that my mind will remain with you If you say come and enter my heart, will the apocalypse break out There is something that does not change in the flow of life Aren't you aware, my heart is passionate about you, my lover Every season of love is open to catch fire How will this heart do without you if you are not there When my eyes are in a conversation with you My words would open the sails to the horizons I watch as they are erased in the curvy waves Look, there is no other worshiper in my heart but you Türkiye

Suna Hezer

Suna Hezer: Born in 1956 in the İskenderun district of Hatay, Suna Hezer completed her primary, secondary and high school education there. In 1997, she published her poetry book "Don't Let Me Go". After a while, she realized her idea of ​​becoming a songwriter. After years of work, the poems she wrote attracted attention and were composed by many valuable composers in the field of "Turkish Classical Music" and many of my poems that passed the inspection of TRT were performed by artists on Ankara TRT radio. In addition, my poems were published in many anthologies, magazines and newspapers.

ΠΕΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑΣ "ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ"

 

Ενθουσιασμός
μια τελεία σε χρώμα ώχρας
που τίκτει πολλά
θαυμαστικά
και στην ζωή μετακινείται
προσπαθώντας να φιλήσει
τα χείλη μιας παθιασμένης πένας..
Ενθουσιασμός μια πινελιά αισιοδοξίας
στην γκρίζα παλέτα
ενός καμβά μιας
ψυχής εν τρικυμία..
Μπογιά κατακόκκινη
χυμένη μελάνη
στο κορμί ενός θαυμαστικού
και μια καρδιά να
κραυγάζει
δίχως ψεύτικους
χαρταετούς χαράς
να διεισδύουν
στα …ενδιαιτήματα των συναισθημάτων της!

ΠΕΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑΣ

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Τα “Παντρολογήματα” της ΧΥΤΡΑΣ στα Τρίκαλα…"

     *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος , Blog "ΙΔΕΟπολις"    

 *Ο Γκόγκολ στα Τρίκαλα και η “Xύτρα” στη Θεατρική Σκηνή

  **O Φόβος του Γαμπρού μπροστά στην προοπτική του Γάμου...

         Μα πώς γίνεται  μία πόλη, κατά τεκμήριο “έξυπνη”, να φιλοξενεί μέσα σε λίγο χρόνο δύο διαφορετικές μορφές Ψυχαγωγίας (με τη ριζική έννοια του όρου: Αγωγή Ψυχής); Πώς  μπορούν οι κάτοικοι αυτής της Πόλης να διανύουν με ευκολία τη διαδρομή από το “Μπουρ…τα Ξωτικά” στον Γκόγκολ;

        Πώς αιτιολογείται και πώς δικαιολογείται μία θεατρική ομάδα ερασιτεχνών (Σκηνοθέτης, Σκηνογράφος, Ηθοποιοί…) να επιμένουν χρόνια τώρα να προκαλούν τους επαγγελματίες του χώρου με παραστάσεις υψηλού επιπέδου; Πώς ερμηνεύεται η απουσία τους από την ειδησεογραφική επικαιρότητα της πόλης, όταν κάποιοι άλλοι (πρόσωπα και γεγονότα) τη μονοπωλούν, ως μη όφειλαν και δια ασήμαντον αφορμήν;

         Τελικά, φαίνεται πως και σε αυτήν την πόλη την ιστορία την γράφουν οι «Παρέες». Γιατί τι άλλο είναι η “Θεατρική  Ομάδα”, «Χύτρα», παρά μία παρέα ανθρώπων, λίγο αλλοπαρμένων, που επιμένουν, χρόνια τώρα, με τον “ερασιτεχνισμό” τους να διδάσκουν την αξία της συντροφικότητας, της συνεργασίας, της ποιοτικής ψυχαγωγίας  και την θεραπευτική ιδιότητα του Γέλιου.

       Ο Γκόγκολ στα Τρίκαλα,(μετά τα “απαγορευμένα” του δημοφιλούς διασκεδαστή που προκάλεσε την αισθητική της Γλώσσας και την ηθική των “Ξωτικών”;) Ναι σε αυτήν την πόλη, όλα είναι δυνατά, αφού οι κάτοικοι και η παιδεία τους μπορούν και συνθέτουν άλλοτε δημιουργικά και άλλοτε λίγο άτεχνα διαφορετικές μορφές ψυχαγωγίας. Εξάλλου σε μία κοινωνία, κι αυτός είναι ο πλούτος της, δεν έχουν όλοι τον ίδιο βηματισμό.

        Το θεατρικό έργο του Γκόγκολ, «Παντρολογήματα», που σκηνοθέτησε η ακάματη Ελένη (Νίτσα) Παπουτσή, γνωστή στο τρικαλινό φιλοθεάμον κοινό, σκόρπισε άφθονο γέλιο στους τρικαλινούς και συνάμα τους δίδαξε πως ακόμη και ο Γάμος είναι κι αυτός μία τέχνη και δεν αρκεί μόνον η θέληση για την  “εις γάμον κοινωνίαν”.

         Χρειάζεται, δηλαδή, και ο Γάμος τον  “Ειδικό” του, την παραδοσιακή Προξενήτρα (Φέκλα). Κι αυτό γιατί στο έργο του Γκόγκολ δεν ισχύει το παραδοσιακό “σαν θέλει η νύφη και γαμπρός, τύφλα να ‘χει ο πεθερός”.

        Στο έργο η  νύφη (Αγάφια) ήταν πλούσια και καλής οικογένειας. Γι αυτό και οι γαμπροί (Ζεβάκιν, Ανούτσκιν, Σφουγκάτος) ήταν πολλοί και αποφασισμένοι να κερδίσουν την καρδιά της νύφης. Μόνο ένας γαμπρός ήταν λίγο δύσκολος (Ποτκαλιόσιν), όχι τόσο στις αισθητικές επιλογές  και στις προτιμήσεις του, αλλά στο να αποφασίσει να παντρευτεί. Ήταν λίγο άβουλος και αναποφάσιστος, αλλά πάντα καλών προθέσεων και με καλή θέση στο δημόσιο.

            Σε αυτές τις περιπτώσεις των ανδρών που φοβούνται το Γάμο δεν αρκούν οι υπηρεσίες της Προξενήτρας, αλλά χρειάζεται και η συνδρομή ενός καλού φίλου, όπως του Κατσακαριώφ. Αυτός παραμέρισε την αδέξια παραδοσιακή προξενήτρα (Φέκλα) και έπεισε το φίλο του (Ποτκαλιόσιν) να παντρευτεί την ευειδή νύφη, την Αγάφια.

            Βέβαια όλη αυτή η διαδικασία επί σκηνής προκαλούσε άφθονο γέλιο, αφού οι μνηστήρες-γαμπροί ήταν πολλοί (4) και η νύφη δυσκολευόταν να επιλέξει τον καλύτερο.

            Εδώ είναι που η σκηνοθέτης (Ελένη Παπουτσή) έπλεξε με τέτοιον τρόπο την υπόθεση ώστε να αναδεικνύεται τόσο η εσωτερική αγωνία και σύγκρουση των υποψήφιων γαμπρών όσο και τα κοινωνικά στερεότυπα της εποχής εκείνης όχι μόνο γύρω από το γάμο αλλά και για πολλά άλλα ζητήματα (πλούτος, κοινωνική θέση, σχέσεις δύο φύλων…).

          Στο έργο άφθονο γέλιο προκαλεί η αντιμαχία των τριών γαμπρών μπροστά στη νύφη που από την πλευρά της αδυνατεί να επιλέξει με καθαρό νου τον «καταλληλότερο». Κι αυτό γιατί ο καθένας προβάλλει την «πραμάτεια»- προσόντα  του με έναν τρόπο που προκαλεί περισσότερο το γέλιο παρά το θαυμασμό.

            Άλλος προβάλλει την αρρενωπότητά του (Σφουγκάτος) που κατατρομάζει την «άβγαλτη» νύφη. Άλλος την αγάπη του για τα Γαλλικά, ως ένδειξη λεπτότητας και αρχοντιάς (Ανούτσκιν) και ο τρίτος τις εμπειρίες του από τα θαλασσινά ταξίδια (Ζεβάκιν) (αυτός μάλλον για λύπηση ήταν).

              Στην αντιμαχία αυτή των τριών μνηστήρων-γαμπρών ο Γκόγκολ καταγράφει τη νέα οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του (αρχές 19ου αιώνα).

             “O Γκόγκολ σατιρίζει την καινούρια τάξη των μικροαστών που μόλις είχε αρχίσει να διαμορφώνεται ύστερα από τις μεταρρυθμίσεις του τσάρου Αλέξανδρου Α΄. Παρουσιάζονται τύποι αλλόκοτοι, μονομανείς, με παράδοξες παρορμήσεις, που κινούνται σ' έναν χώρο παράλογο. Προβάλλει, σαν μέσα από παραμορφωτικό καθρέφτη, την ανθρώπινη πραγματικότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

           Στην παρουσίαση των ανθρώπινων χαρακτήρων ο Γκόγκολ προβαίνει σε μία γκροτέσκα διακωμώδηση των ηθών και των ανθρώπινων συμπεριφορών της μικροαστικής ζωής της εποχής του.

        Σημαντική παράμετρος της παράστασης ήταν και η αλληλοεξόντωση μεταξύ της προξενήτρας, που απέδωσε με μεγάλη θεατρική πιστότητα η Στέλλα Βακουφτσή, και του φίλου του Ποτκαλιόσιν, του Κατσκαριώφ (Γιώργος Πατούκας). Νικητής στα σημεία, βέβαια, αναδείχτηκε ο Κατσκαριώφ, αλλά όχι και απόλυτα αφού στο τέλος δεν ευδοκίμησαν οι προσπάθειές του και η προξενήτρα περιχαρής δικαιώνεται!!!

          Βέβαια σε θεατρικό επίπεδο την απόλυτη νίκη την εισπράττουν οι ίντριγκες και οι  μηχανορραφίες και των δύο που προκαλούν και το γέλιο υπηρετώντας έτσι και την οικονομία του έργου που με περισσή τέχνη φιλοτέχνησε η σκηνοθέτης Νίτσα Παπουτσή.

       Εκείνο, όμως, που ενθουσίασε το κοινό αλλά και το προβλημάτισε ταυτόχρονα για το ψυχικό κενό κάποιων ανθρώπων και ιδιαίτερα των ανδρών σε μία κορυφαία επιλογή της ζωής τους ήταν τα λόγια και οι τρόποι του χοντροκομμένου-άγαρμπου Σφουγκάτου, του λεπτεπίλεπτου εραστή των Γαλλικών, του Ανούτσκιν και φυσικά του κοσμοπολίτη και πρώην αξιωματικού, του Ζεβάκιν.

          Στο τέλος, μέσα από χίλιες προτροπές και μηχανορραφίες του  Κατσκαρώιφ, ο τυχερός της καρδιάς της νύφης ήταν ο άβουλος και αναποφάσιστος Ποτκαλιόσιν (θωμάς Χαχάμης).

         Ωστόσο, ούτε και αυτός έμελλε να παντρευτεί αφού λιποτάκτησε μπροστά στη διαφαινόμενη βεβαιότητα-πραγματικότητα του Γάμου. Ο Ποτκαλιόσιν καταλαμβάνεται από έναν ψυχοφθόρο και θανάσιμο φόβο μπρος στην προοπτική του Γάμου και για να απαλλαγεί από αυτά τα ψυχοβόρα συναισθήματα πηδάει από το παράθυρο και εξαφανίζεται προς μεγάλη απογοήτευση της νύφης που τον είχε επιλέξει ως μέλλοντα σύζυγο.

          Ο Θωμάς Χαχάμης ως Ποτκαλιόσιν ήταν πειστικός και απολαυστικός και ο θεατής δεν ήξερε αν θα έπρεπε να γελάει ή να κλαίει με το άγχος του μπροστά στο Γάμο. Έτρεμε, δηλαδή, στην ιδέα του Γάμου και της συγκατοίκησης με μία γυναίκα. Ποιος είπε πως στην ιδέα του γάμου φοβούνται περισσότερο οι γυναίκες; Αυτό ακριβώς διακωμωδεί και αναδεικνύει ο Γκόγκολ. Το Φόβο και τους Φόβους των ανδρών, του κατ΄ ευφημισμόν ισχυρού φύλου.

         Είναι αυτό που λένε οι ποδοσφαιρόφιλοι: «Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτυ». Τελικά Φόβο έχει κι αυτός που θα χτυπήσει (Ποτκαλιόσιν) το πέναλτι και όχι μόνον ο τερματοφύλακας.

          To αναπάντεχο τέλος του έργου αποτελεί και την κορύφωσή του και η νύφη νιώθει την απογοήτευση, ενώ η προξενήτρα επιχαίρει και παίρνει εκδίκηση από τον φίλο του Ποτκαλιόσιν, τον Κατσκαριώφ. Ο συγγραφέας   υπενθυμίζει στο κοινό πως:

      “Όποιος φεύγει από την πόρτα μπορεί να ξαναγυρίσει. Όποιος, όμως, φεύγει από το παράθυρο δεν ξαναγυρίζει”.

            Τελειώνοντας το έργο οι θεατές θυμούνται πως όλες οι εποχές έχουν κοινά σημεία σε κάποια θέματα αφού οι πρωταγωνιστές είναι πάντα οι άνθρωποι με τα πάθη και τις αδυναμίες τους, τις φοβίες και τις αναστολές τους. Εξάλλου στο γάμο όλα είναι δύσκολα, σύμφωνα και με τη ρήση «Όλα του Γάμου δύσκολα”.

           Σε επίπεδο ηθοποιίας η Χριστίνα Ζιώζια (Θεία Αρήνα), η Γαρουφαλιά Πέτσα (Στεπάνα) και η Σταυρούλα Χριστοδούλου) (Ντουνιάσα) ανταποκρίθηκαν με επάρκεια στο ρόλο τους.

           Οι τρεις γαμπροί (Ζεβάκιν, Ανούτσκιν, Σφουγκάτος) ο καθένας με τον τύπο του ήταν πειστικότατοι και ανέδειξαν τα νέα ήθη-αξίες και τις κοινωνικές συμπεριφορές που άρχισαν να διαμορφώνονται στη Ρωσία μετά τις μεταρρυθμίσεις του τσάρου Αλεξάνδρου Α’.

           Η πολύφερνος νύφη, η Αγάφια (Λαμπρινή Οικονόμου) άρεσε πολύ αφού ανέδειξε επαρκώς τα άγχη της και τις δυσκολίες μιας κοπέλας στην επιλογή του μελλοντικού συζύγου. Η άσπρη ενδυμασία ήταν μία επιτυχής ενδυματολογική επιλογή.

           Ο φίλος του Ποτκαλιάσιν, ο Κατσκαριώφ (Γιώργος Πατούκας), παλιός γνώριμος του θεατρικού σχήματος κινούμενος σε πολλά επίπεδα, ως φίλος και ως προξενητής-αντίπαλος της προξενήτρας, υπήρξε άκρως ικανοποιητικός στο ρόλο του και στην αποστολή του (να πείσει το φίλο του να παντρευτεί και όχι μόνον).

           Η προξενήτρα (Κυρά Φέκλα / Στέλλα Βακουφτσή), πληθωρική και δυναμική ( ευνοημένη και από το ρόλο) κέρδισε τις εντυπώσεις των θεατών και μάς θύμισε αντίστοιχους ρόλους σε ελληνικές ταινίες. Στη σύγκρουσή της με τον Κατσκαριώφ, μπορεί να φάνηκε ότι έχασε στα σημεία, αλλά στο τέλος ανέδειξε τον αναντικατάστατο ρόλο της προξενήτρας στο γάμο δύο ανθρώπων στις παλιές εποχές.

            Ωστόσο εκείνος που καθήλωσε και μάγεψε το κοινό με την υποκριτική του δεινότητα ήταν ο ανεπανάληπτος, Θωμάς Χαχάμης, στο ρόλου του άβουλου υποψήφιου γαμπρού, του Ποτκαλιόσιν. Ήταν η πιο ενδιαφέρουσα μορφή του έργου γιατί στο ρόλο του Ποτκαλιόσιν έπρεπε να αναδειχτεί η εσωτερική πάλη ενός άβουλου ανθρώπου που έπρεπε να πάρει τη μεγάλη απόφαση για γάμο.

           Ο Θωμάς Χαχάμης (Ποτκαλιόσιν) ευτύχησε να αποδώσει με πιστότητα και πειστικότητα αυτήν την εσωτερική διαπάλη που άλλοτε γινόταν συμπαθής με τις φοβίες του κι άλλοτε προκαλούσε τον θυμό-εκνευρισμό του φίλου του για την αναποφασιστικότητά του. Στο τέλος με το πήδημα από το παράθυρο μάλλον προκάλεσε τον γέλωτα των θεατών αφού ανέδειξε περίτρανα την ανδρική δειλία λίγο πριν τον Γάμο.

           Η σκηνοθέτης και η καρδιά του θεατρικού σχήματος, πολυπράγμων και ευαίσθητη, Ελένη Παπουτσή, υπήρξε για μία ακόμη φορά ευφυής στην κατανομή των ρόλων και στην διδαχή όλων εκείνων που χρειάζεται ένας Ηθοποιός για να είναι αληθινός και πειστικός στο ρόλο του.

          Ευχαριστούμε το Θεατρικό σχήμα «Η Χύτρα» και ευχόμαστε νέες επιτυχίες, κι ας καίει κάπου-κάπου το νερό !!! 

       “Όταν αφιερώσεις τον χρόνο σου σε κάτι που πραγματικά αγαπάς, είναι χαρά μεγάλη. Όταν βοηθάς και άλλους μ’ αυτό που ασχολείσαι, είναι ευλογία” (Ελένη Παπουτσή, Σκηνοθέτης)

 

Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/