ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ "Του δειλινού η λύπη"

Όταν ,η νύχτα, μέσ΄ από το δείλι
έρχεται ,τη μέρα, για να σβήσει,
το δειλινό, περιμένει ,μία της λέξη,
μπορεί σημάδι, ίσως ένα πεφταστέρι.

Η μέρα όταν φύγει, ο ήλιος χαθεί,
νύχτα θαμπή, μόλις εμφανιστεί,
της λέει, ψιθυριστά στο αυτί
με κάποιου ανέμου, τη φωνή.

Το έφερε ,η ημέρα στην άκρη,
μακριά να το πάρει το σκοτάδι.
Ζήλεψε, τα χρώματα του, πολύ
θέλησε, στον ορίζοντα ν΄ αφεθεί.

Φοβήθηκε το πλάνεμα του
τη καρδιά πως θα της κλέψει
και ύστερα πως θα την αφήσει
μ΄ ένα γκρίζο σύννεφο μονάχη.

Ας είναι στη χάση της ημέρας
με φως αμυδρό απατηλό,
με πινελιές χρώματα χαρίζει
τον Θεϊκό έρωτα ζωγραφίζει
στον θλιμμένο ουρανό.

Έχει χροιά της λύπης ,τη νοσταλγική
μιλάει ,στων ανθρώπων την ψυχή.
Στη νύχτα, δώρο αφήνει να το έχει
με τα χρώματα του, όνειρα να πλέξει,
με το φεγγάρι της για να πλανέψει.

Με αστέρια έρωτες να κεντήσει
τη φαντασία της για να κεντρίσει,
γι ΄ αυτό να μην το αποπαίρνει
στον κόσμο του, θέλει να τη φέρει.

και από τότε το δειλινό στέκει
μόνο, περιμένοντας μία λέξη
καρτερικά, έχει βρει μία θέση
σε μιας αντίθεσης τη μέση

και ονειρεύεται ,πως θα ήταν
αν δεν το απόδιωχνε, η ημέρα
αν δεν το έσβηνε ,η νύχτα
ανάμεσα σε όνειρο και αλήθεια….

Μ.Γ. …
Μιχάλης Γεωργούλης

Φώτο (Δειλινό στον Πειραιά) Φραγκούλης Παναγιώτης