Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Julie Tsorou ( Παναγιώτα Τσορού ) - ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ

 Πίνακας του Vincent Van Gogh

Σκληρός ήταν ο μόχθος
κι αβέβαιο το αύριο της σποράς
καθώς μια βροχή ένα ξεροβόρι
καθόριζε γέλιο και λύπη,
μα πάντα μ ' αγάπη αγκάλιαζαν το στάχυ
το δούλευαν, το χάιδευαν σαν χρυσάφι.
Στον ήλιο ανταμώναν τα βλέμματα
ένα νεύμα φευγαλέο
με τα μέτωπα ιδρωμένα
το σώμα άκαμπτο από κάματο.
Εκεί γινόταν το θαύμα της σποράς μιας άλλης γης
καθώς ένιωθαν το χώμα στα πέλματα
και τις ανάσες.
Έτσι κύλαγαν οι καθημερινές λιακάδες
ζυμώνοντας και πλάθοντας αδιάκοπα
τα χρυσά ψωμιά της ζωής και της αγάπης.
Παναγιώτα Τσορού
Ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή 
****************************







ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗΣ - ΑΧ ! ... ΖΩΗ

Ω ! που θέλησα ζωή να σε κερδίσω ,
χαρίζοντας σου γιασεμιά και μήλα της αγάπης ,
κι έναν Αύγουστο χρυσό , του κήπου μου ανθισμένο...

Και που δεν λησμόνησα ποτέ,
το ρούχο εκείνο να φορέσω ,
το θαλασσί , που σ΄ άρεσε σαν φόραγα παιδί ...
προσκύνημα στην χάρη σου , στο γέλιο το γλυκό σου ,
κρυφά σαν ανταμώναμε , στην άμμο του γιαλού ...

Αχ ! πως τώρα που μεγάλωσα ,
με ξέχασες μονάχο ,
στα καλντερίμια τα παλιά ,
που έξοδο δεν έχουν ;

πως μ΄ άφησες να καίγομαι ,
σαν το κερί που λιώνει ,
σε ΄ρημοκκλήσι ταπεινό ,
που δεν με στεφανώνει ;

Αχ ! και πάλι φέρε μου ζωή ,
το όνειρο εκείνο , που μ΄ άφηνες
στο στήθος μου , σαν φουσκοθαλασσιά ,
κι έριχνα το βαρκάκι μου ,
το άσπρο σαν το κρίνο ,
να με πηγαίνει μακριά , παίζοντας μαντολίνο !

Αχ ! φέρε μου το βρε ζωή ,
κι εγώ από κυπαρίσσι , δυο φυλαχτά σου πελεκώ ,
να σου κρατάνε ανοιχτή ,
κι Ανατολή και Δύση !...

Νίκος Δημογκότσης








Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ " Τέλος "

 The Sea Hath It's Pearls  - William Henry Margetson


Ξαναβρέθηκε στο ακροθαλάσσι. Σ' εκείνο ακριβώς το σημείο, απ' όπου, με θεϊκή ευδαιμονία, είχε ξεκινήσει το μακρινό, παράτολμο ταξίδι της στους απέραντους ωκεανούς μιας λατρείας πρωτόγνωρης, στους απύθμενους βυθούς ενός πάθους παράφορου. Ξαναβρέθηκε στο ακροθαλάσσι. Μόνη, ολομόναχη, λαβωμένη, αιμόφυρτη. Και κανείς, ποτέ, δεν έμαθε το γιατί. Μόνον κάποια πάλλευκα μαργαριτάρια, που τα είχε βρει στους βυθούς και τα κρατούσε μέσα στις χούφτες της σε όλο αυτό το εφιαλτικό ταξίδι του γυρισμού. Μόνον αυτά τα πάλλευκα μαργαριτάρια, με τα οποία σχημάτισε – εκεί, στο ακροθαλάσσι – τη λέξη "Τέλος"

Γ. Α. - Π. Από τη Συλλογή "Έρως Ενάλιος"








ΜΙΝΑ ΜΠΟΥΛΕΚΟΥ " Till death do us apart "


This poem is inspired by the love of Romeo to Juliet
" Till death do us apart "

Oh! my love,
you will always be here
with me eternally.
Time will never end for us
your eyes are glowing
like bright stars in heaven
in our magic world !
Oh! Light of my soul
Oh! Dream of my youth
You have promised me
Till death do us apart!
Oh! my love,
Listen to my heart
is beating strongly
feel my warm breath
your kiss melted in my lips
sealed me up for ever…
Oh! Light of my eyes
You are the lady of my tower
You are the sunshine in my haze
You are my entire world!
There is no past ,
any hidden shadows around
there is no present without you
there is no future without us
Time had stopped again.
My heart is hovering
to your beauty.
Smile me and
let the light come
out of your soul.
Fallen tears
nested in our wounds
filled our blessing love .
Oh! My love,
I called for you
come and hold me
tight in your arms.
I get lost in your touch
my beauty…
A flame of passion
is born between us
like red roses blooming
in our secret garden.
Oh! My Divine Angel
Feel my emptiness
Feel my sadness
I can not find
any other words
to sing for you.
I am a lost soul in chaos
without you my love..
My voice is trembling
searching all around
standing in the universe
all alone like a blind.
I left behind my body to earth
erasing every bitter memory..
You are my destiny
Till death do us apart!
Oh! my love,
Open your wings with me..
and guide me to heaven
in our golden cloud
our mystic paradise….
Oh! my love,
we will be together
and afterwards…
beyond our human life
beyond death
only you and me…
© By Mina Boulekou







Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

Carpe - "Πιστοί"...Άπιστοι πραγματικά...



"Πιστοί¨με σταυρούς μεγάλους....άπιστοι πραγματικά,

καθημερινά βουτηγμένοι στα θολά νερά των χαρτιών τους

που μεθοδεύουν ίντριγκες...!

Άπιστοι που ακόμα κι αν έβαλαν το δάχτυλο στην πληγή

δε μετανόησαν και ζήτησαν άλλες πληγές πιο τρανές

για να αποδεχτούν την απιστία τους...

πιστεύοντας μόνο σ'αυτά που με περίσσεια τέχνη

κατασκεύασαν στο άρρωστο μυαλό τους.

Άπιστοι ακόμα και στο αίμα

που για νερό το πέρασαν

γιατί έτσι τους βόλευε στην πίστη τους

που έχει καταστρέψει ζωές κι ακόμα παραπάνω!

Άπιστοι που στο τέλος δεν πίστεψαν

ακόμα ούτε και στο θάνατο

γιατί έτσι τους βόλευε το ραδιούργο και προμελετημένο είναι τους...

γιατί μόνο έτσι θα ευημερούσαν ως "Πιστοί"...

στον Άπιστο και δόλια φτιαγμένο κόσμο τους!

Carpe







ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΗ " Ατιτλο "

Φωτογραφία - Αννα Νταλή

Ξέρεις;
Χθες βράδυ
Ναι. Νομίζω χθες βράδυ ήταν
Ήρθε ένα σκοτάδι και με πήρε
Βάδιζα δίπλα σε μια θάλασσα, ήσυχη!
- Ξυπόλυτη
Να νιώσω ζωντανή
Τίποτα δεν πλήγωνε την σιωπή
Καλπάζει ένα κύμα ορφανό
"Τι θέλεις εδώ;"
μου φώναξε αγριεμένο
Και βρέθηκα κάπως άτσαλα
στις ρίζες ενός γερασμένου πεύκου
τα κλαδιά του ανήσυχα έπιασαν θυμωμένα την κουβέντα
με αυτές ,
τις ρίζες του
με τύλιξε
οι βελόνες του στα μάτια
καρφιά
αναπνοές γύρευα
ο αγέρας πάλευε
στ'ανοιχτά
Άδειασα πίκρα να γευτώ αλμύρα
Τι το ψάχνεις! σκέφτηκα
τα σκοτάδια της ψυχή σου νύχτα γέμισαν ...
Αργεί η αυγή ...
* - πάντα αργεί ...
...a.n.




ΕΥΜΟΡΦΙΑ ΚΑΛΥΒΑ - ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ


Αγκαλιά θα ξεμοναχιάσουμε .... τη γη.
Ήθελα να σβήσουμε ... τον κόσμο,
έστω για λίγο,
μια λαμπερή μοναξιά να ξεγελάσουμε!
Ξεκινάμε βράδυ;
Από ένα ερημικό ακρωτήρι...
Άγγιξα λέξεις απωθημένες ... πάνω στις εσοχές του βράχου ...
ακουμπισμένες τρυφερά στη διάβρωση του χρόνου ...
Πρώτη φορά βρήκα το χρόνο και την άρμη ... αδύναμα..στοιχεία ...
Ποιος τις απώθησε???
Η αιωνιότητα φυσικά!!!
Έτσι γεννά ευτυχίες...
Φώτισαν τη νύχτα με δύναμη μεταλλική,
όλος ο βυθός γύρω μας φωσφόριζε χαρά ...
κι ένα γέλιο ξεκαρδιστικό ακούστηκε από τη σιωπή του ...
Συνέχισε...μια φωνή φώναζε!!!
Τα κοράλλια χόρευαν πάνω στα ευλύγιστα βλαστάρια τους
και το νερό ασήμισε !!!
Ήταν ατελείωτα ψαράκια που γλεντούσαν τη γέννηση ...
γεννηθήκαμε εκεί, την ίδια ώρα, ξανά ...
Λες κι άρχισε ο κόσμος απ΄την αρχή!!!
Εκεί πάνω στο γλέντι σου είπα μια ευχή,
.
''αχ... να πεθάνουμε μαζί εκεί ....
πάνω σε αυτόν το βράχο'',
.
περισσότερο από αυτόν δεν μας έχει αγκαλιάσει τίποτε άλλο!
Φταίει που το κόκκινο σατέν φόρεμα
θα χάλαγε την γυαλάδα του ....
κι έτσι την χάρισε για πάντα στην θάλασσα...
Στα κόκκινα φεγγάρια ...η θάλασσα θα λαμπυρίζει κόκκινη
για να σου θυμίζει το κόκκινο σατέν που δεν την άγγιξε ...
ΕΥΜΟΡΦΙΑ







ΤΑΟΡΜΙΝΑ , ΣΙΚΕΛΙΑ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΚΑΤΣΑΡΕΛΗ


 Η Ταορμίνα (αρχ. ελληνικά: Ταυρομένιον) είναι κωμόπολη της βορειοανατολικής Σικελίας στην Ιταλία. Ιδρύθηκε από τους αποίκους της Νάξου Σικελίας ως Ταυρομένιο και αποτέλεσε σημαντική πόλη των αποικιών της Μεγάλης Ελλάδας στην κάτω Ιταλία, και μετέπειτα σημαντικό εμπορικό κόμβο κατά την ρωμαϊκή/βυζαντινή περίοδο. Κατόπιν αποτέλεσε διαδοχική κτήση διάφορων κατακτητών από Άραβες και Νορμανδούς κατά τον Μεσαίωνα, έως τα διάφορα ιταλικά κρατίδια και ισπανικές και γαλλικές ηγεμονίες κατά την ύστερη Αναγέννηση και Διαφωτισμό. Μετά την ενοποίηση της Ιταλίας και κατασκευή σιδηροδρόμου τον 19ο αιώνα, η πόλη αναπτύχθηκε ξανά και αποτέλεσε δημοφιλή τουριστικό προορισμό αποκτώντας κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, εξακολουθώντας να έχει υψηλό αριθμό επισκεπτών έως σήμερα.Από τις αρχές του 20ού αιώνα και έπειτα, η πόλη έγινε πνευματικό κέντρο και τόπος συνάντησης για πολλούς Ευρωπαίους καλλιτέχνες, συγγραφείς, και διανοουμένους















































































ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ  : ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΑΤΣΑΡΕΛΗ















ΜΑΝΤΛΙΝ Α.'' ΧΩΡΟΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ''



Οι άνθρωποι συνηθίζουμε,να καταλαμβάνουμε ''χώρους''στις ζωές των άλλων, μέσα από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις..

εμπλουτίζοντας τες κάθε φορά με χρώματα από την προσωπική παλέτα των συναισθημάτων μας..
Άνθρωποι έρχονται,άνθρωποι φεύγουν κι άλλοι πηγαινοέρχονται..
Άλλοι γεμίζουν τις ζωές μας με πλήξη,άλλοι πάλι με πόνο..
Άλλοι γεμίζουν την ψυχή μας..άλλοι πάλι την αδειάζουν...
Άλλοι γεμίζουν την καθημερινότητα μας χαρά κι ενθουσιασμό..κι άλλοι μας απορροφούν όλη μας την ενέργεια..
Άλλοι γεμίζουν τα κρεβάτια τους απλά και μόνο..από συνήθεια κι άδειοι από συναίσθημα,κι έπειτα πολύ απλά ...φεύγουν.
Άλλοι μας βγάζουν την καλύτερη προοπτική του εαυτού μας κι άλλοι πάλι την χειρότερη!
Σε κάθε περίπτωση γινόμαστε χρωματοφόροι συναισθημάτων..άλλοτε όμορφων κι ευγενικών...κι άλλοτε κακόγουστων αλληλεπιδράσεων που μας μεταλλάσσουν σε τέρατα..
Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στους ''χωρους''της ζωής του καθενός μας.!
Γεγονός όμως είναι..πως η Αλήθεια είναι κόρη του Χρόνου και τίποτα δεν ανοίγει τα μάτια μας όπως..ο ίδιος ο Χρόνος.
Όλα περνούν...αν δεν είναι υγιή κι ουσιαστικά,γι αυτό και οι εμπειρίες ..είναι πολύτιμες!
Το μόνο που θα ήταν ωφέλιμο...είναι ν αναπτύξουμε την παρατηρητικότητά μας..
*
Υπάρχουν όμως κι Εκείνοι..που γεμίζουν το κεφάλι μας..και καταλαμβάνουν,τον πιο ιδιαίτερο ''χωρο''...Εκείνον της Καρδιάς.
ΑΥΤΟΙ ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΟΤΕ...
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΩΡΟΥ......
*Το καταλαβαίνετε αμέσως..η Καρδιά πλημμυρίζει από έναν αγνό,μοναδικό παλμό..!!.............Είναι το οξυγόνο της ζωής..!
ΜΑΝΤΛΙΝ *







Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

ΒΑΣΩ ΚΟΣΜΙΔΟΥ - ΙΟΡΔΑΝΟΥ "Χέρια..."

 Photograph - Two Old Hands by Skip Nall

Χέρια στο πέρασμα του χρόνου.
Χέρια του χειμώνα
που ζήμωσαν με αγάπη
για να χορτάσουν αγαπημένοι

Χέρια...

Χέρια της άνοιξης,
που με λίγη κακία μα με χαμόγελο
άπλωσαν να κόψουν ένα λουλούδι
εκείνα, που τα ίδια χέρια είχαν ποτίσει,
για να το προσφέρουν σε άλλα...λουλούδια.

Χέρια...

Χέρια του καλοκαιριού,
που χαιδέψατε ξανθούς ήλιους,
μαζεύοντας τη σπορά στα χωράφια της ζωής.
Και σε ξανθιές αμμουδιές
Σε κάθε κοχύλι ένα ανείπωτο θέλω σας
κλείσατε...κρυφό μυστικό...

Χέρια...

Χέρια του φθινοπώρου,
που μάζευαν κίτρινα φύλλα
και τα 'ριχναν στις ρίζες των δέντρων
για να δώσουν πάλι ζωή
σε ότι τ' απέρριψε και τα...έριξε.

Χέρια...
Χέρια που τώρα κρέμασαν
τα γάντια της φροντίδας και της ζωής...
...χέρια που περιμένουν το χάδι της στοργής.
.
.
"Χέρια..."
Από τη συλλογή  "Δραπετεύουσες Σκέψεις,"

.
.
Υστ/φο: Αφιερωμένο στις πιο όμορφες διαδρομές της ζωής...τις ρυτίδες...
και στα χέρια της φροντίδας και της Αγάπης...
Στα χέρια που μας έκλεισαν στο μεγαλείο της αληθινής αγκαλιάς...

.






.

ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ " Ακριβέ μου κρίνε... "

Αντάρτης πήγες στη χώρα των αγνώστων
θλιμμένε φίλε με περισσή αγάπη,
βαθιά μέσα στα τέρμινα των νόστων
σαν καταιγίδα σαν ξαφνικό δρολάπι,
~
απόκαμες και είπες να πλαγιάσεις
μικρέ μου κρίνε κι αύρα της θαλάσσης,
αϊτέ της λησμονιάς κι άστρο λυπημένο
ποθόπλαστο λουλούδι αγαπημένο.
~
Κι η θλίψη μοναχή στ' απόσκια γυρνάει
τη σιγαλιά των λυγμών νάμα κερνάει,
απ' τη θωριά τη νεκρή το πιο καθάριο
στ' αδερφών σου τη ματιά στερνό κουράγιο.
~
Ακριβέ μου κοιμήσου μες στη χλωμάδα,
θα 'ρθει κάποτε κι η δικιά μας αράδα...


Στη μνήμη του αγαπημένου Φίλου μου Χρήστου....

Θ.Κ.Σεκλιζιώτης
απ' το βιβλίο  "ακροβασίες"
Αγγλικού τύπου σονέτο






ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΠΕΛΙΤΣΟΣ "Ο Σταύρος Τραγάρας και τα Χουρκούδιατ’ "

Στο λημνιακό τοπικό ιδίωμα ο Σταύρος Τραγάρας σατιρίζει την κοινωνική και πολιτική καθημερινότητα.

Ένα απολαυστικό βιβλίο 

Ο Σταύρος Τραγάρας και τα Χουρκούδιατ’ 
Ο Ατσκιώτ’ς Αριστοφάν’ς



Πριν από λίγες ημέρες είχα την τύχη να παρακολουθήσω την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Ένας κατεξοχήν αριστοφανικός ερμηνευτής, ο Τζίμης Πανούσης, σκόρπισε το γέλιο υποδυόμενος τον Τρυγαίο, έναν απελπισμένο Αθηναίο αμπελουργό που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο και στην προσπάθειά του να σταματήσει το κακό, τρέφει με το μοναδικό προϊόν που του περισσεύει, που είναι τα περιττώματά του, τα «σκατά» του, ένα σκαθάρι ώστε αυτό να μεγαλώσει, να το καβαλικέψει και να πάει στον Όλυμπο να παραπονεθεί, να παρακαλέσει τους θεούς να ελευθερώσουν την Ειρήνη. Εκεί βρίσκει μόνο τον Ερμή, τον θεό και του εμπορίου, που λίγο νοιάζεται αφού τα κέρδη των εμπόρων έχουν πολλαπλασιαστεί από τον Πόλεμο. Τότε ο Τρυγαίος στρέφεται στον απλό κόσμο και με τη βοήθειά του ελευθερώνουν την Ειρήνη. Στη συνέχεια ο Αριστοφάνης με το κείμενό του γελοιοποιεί τους πολεμοκάπηλους στρατηγούς της Αθήνας και της Σπάρτης και τους εμπόρους των όπλων.

Ο Σταύρος Τραγάρας
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι Αριστοφάνηδες υπάρχουν και στις μέρες μας. Μα λίγοι τους ακούν, ακόμα λιγότεροι τους διαβάζουν και ελάχιστοι προβληματίζονται. Ένας από αυτούς τους άσημους Αριστοφάνηδες -και το γράφω μετά λόγου γνώσεως- είναι ο γιατρός, ποιητής, ζωγράφος και πεζογράφος Σταύρος Τραγάρας από την Ατσική της Λήμνου. Χρόνια τώρα με τα χρονογραφήματά του θίγει τα κακώς κείμενα και σατιρίζει τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας. Χρησιμοποιώντας το λημνιακό τοπικό ιδίωμα, άλλοτε με πεζό λόγο και άλλοτε με στίχους, χαρίζει χαμόγελο και παράλληλα προβληματίζει τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Τα κείμενα αυτά, που είναι γραμμένα από το 2000 ως το 2017 και ξεπερνούν τα 180, τα συγκέντρωσε σε έναν τόμο με τίτλο «Τα Χουρκούδια», δηλαδή τα νεογνά, τα μωράκια. Τον τίτλο αυτό είχε δώσει σε ένα από τα σατιρικά στιχουργήματά του (σσ. 255-257), στο οποίο παρομοιάζει με χουρκούδια τους πολιτικούς αρχηγούς, όταν διαβουλεύονταν το Νοέμβριο του 2011 για να βρεθεί διάδοχη κατάσταση μετά την εξώθηση σε παραίτηση του Γ. Παπανδρέου:
Κι ούλο παίζνε τα χουρκούδια
Σάκαλα κι κρυφτουτσίκ
Κι ποιος να χαλάσ’ τ’ μπαρίγια
Κι να τς ριξ γιρό καμτσίκ’.
Τα πρώτα έντεκα κείμενα, από το 2000 ως το 2003, τα έγραψε στην εφημερίδα «Η Φωνή της Ατσικής». Συνέχισε, σχεδόν σε δεκαπενθήμερη βάση, στην εφ. «Λήμνος», από το 2007 ως το 2014. Τα υπόλοιπα (περίπου 40), είναι αναρτημένα στο διαδίκτυο. Όλα συνοδεύονται είτε από σκίτσα δικά του ή άλλων είτε από φωτογραφίες.

Ο Σταύρος Τραγάρας δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο. Ξαναδιαβάζοντας τα κείμενα θυμάσαι τα σοβαρά, ασόβαρα αλλά και τραγικά που συνέβησαν στον τόπο μας κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι τίτλοι είναι αποκαλυπτικοί.
«Η Λημνιά συντχιά δεύτερ γλώσσα τ’ γκουβέρνου» (2001): για την άποψη της Άννας Διαμαντοπούλου να καθιερωθούν τα αγγλικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα.

«Α μπομπαρδίσουμ’ τ’ Κοντοπούλ» (2002): για τον απειλούμενο βομβαρδισμό του Ιράκ.
«Ο κώλος μας σφνιζ’» (10/7/07): για την απαξιωτική φράση του Υπ. Ναυτιλίας Μαν. Κεγφαλογιάννη προς τους Λήμνιους αντιπροσώπους που ζητούσαν καλύτερη συγκοινωνία.
«Παπαρολογίες και παπάρια» (10/6/08): με αφορμή μια συζήτηση στη Βούλη.
«Τέρμα ο τζίγαρος» (22/9/10): για την απαγόρευση του καπνίσματος.
«Η βίζιτα τ’ πορδυπουργού στ’ Λήμνο» (22/10/10): με αφορμή την επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στο Μούδρο της Λήμνου. Ο Τραγάρας καθιερώνει στο εξής την επωνυμία «πορδυπουργός» για τον εκάστοτε πρωθυπουργό, παίζοντας με το λημνιακό ιδίωμα και την τοπική λέξη «πορδής: φοβιτσιάρης».
«Ο Στρος κάν’ κι τα πλερών’ η χώρα» (25/5/11): με αφορμή το σεξουαλικό σκάνδαλο του Στρος Καν στη Ν. Υόρκη, όπου παίζει με το επώνυμο και τη λημνιά λέξη «κάν’: κάνει σεξ».
«Γαδάρ’και μλάρια» (6/7/11): για τους προπηλακισμούς πολιτικών από πολίτες.
«Η μνα» (26/10/11): με αφορμή φράση της Αλέκας Παπαρήγα ότι ας φύγουμε από την Ευρ. Ένωση κι ας έχουμε νόμισμα την αρχαία «μνα», ο Τραγάρας συσχετίζει τη λέξη με τη λημνιά «μνι: αδοίο» και φτιάχνει ένα ξεκαρδιστικό κείμενο.
«Λε μαλάκες» (30/11/11): με αφορμή σχετικό χαρακτηρισμό του Πάγκαλου για τους αγανακτισμένους.
«Άχτουνγκ, άχτουνγκ» (18/4/12): για τα σχεδιαζόμενα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών.
«Το πασόκ μας το βαθγιό» (20/5/12): για το ξεκαθάρισμα του Ευ. Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ.
«Το χρονοντούλαπο τς ιστορίας κι ο ντουλάπς τ’ Κούβαρου» (18/7/12): σχολιασμός του καταποντισμού των παλιών κομμάτων, ιδίως του ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές.
«Οι καταθέσεις στην Ελβετία κι ο γάδαρος τ’ Καλαρχάκ’» (15/8/12): για την αναζήτηση αδήλωτων εισοδημάτων σε ελβετικές τράπεζες.
«Η ανάπτυξ κι οι μπισκοτιές τ’ Βαγή» (10/10/12): για την ανάπτυξη που όλο έρχεται και δεν φαίνεται πουθενά.
«Βνιες, βοδόξλα κι εναλλάκτικα καύσιμα» (23/1/13): με αφορμή το ακριβό πετρέλαιο.
«Ο πολλαπλασιαστής και τα κλάσματα» (13/3/13): για το λάθος του ΔΝΤ, όπου παίζει με τις λέξεις κλάσμα και κλάσ'μο.
«Συρζανέλα, η μιγάς αμαζόνα», «Συρζοκαμενούδια» (22/3/13): για την συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στην πρόταση μομφής κατά του τότε υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Ίσως ο Τραγάρας ήταν ο πρώτος που επισήμανε δημόσια τη διαφαινόμενη σύμπραξη των δύο κομμάτων.
«Φον κλεφταυγουλάδες» (9/10/13): για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτες.
«Η ανατροπή του συστήματος και το ανατρεπόμενο τ’ Κωνσταντή»(2/3/15): με αφορμή τους μεγαλόσχημους που δήλωναν αντισυστημικοί, μετά την εκλογή Τσίπρα.
«Το νυχτέρι της τρελής» (14/8/15): για τις ιδιοτροπίες της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
«Τσουτσλοθρήνος» (2/4/16): για την κακόγουστη θεατρική παράσταση στο Ηρώδειο του Βέλγου Γιαν Φαμπρ.

Οι «πολιτικοί αναλυτές» του Τραγάρα, ο Γιώργαρος Πουρπουργιανός και ο Μενελής Λεμπέσαρος, με το πηγαίο λαϊκό χιούμορ τους, ανατρέπουν κατεστημένες αντιλήψεις και καταγράφουν το λαϊκό αποτροπιασμό για όσα παράλογα για τον κοινό νου συμβαίνουν στην πολιτική καθημερινότητα, την ίδια ώρα που όλοι [πολιτικοί, ΜΜΕ, ξερόλες ειδήμονες δημοσιογράφοι, και λοιποί παρατρεχάμενοι] είχαν βαλθεί να προσβάλουν την κοινή λογική και τη νοημοσύνη του λαού.
Ο Τραγάρας είναι απολαυστικός, ξεκαρδιστικός, δηκτικός, βωμολόχος, κάποιες φορές υπέρ το δέον. Ο ίδιος έχει επίγνωση πως κάποιοι θα ενοχληθούν από το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί. Σημειώνει στο τελευταίο του κείμενο που έχει τίτλο «Η αντρουπτσάρα» (1/3/17, σσ. 621-622):

«Δεν σας αρέσουν τα βωμολοχικά; Αισθάνεστε αμηχανία ή συστολή όταν τα ακούτε; Μήπως τα βρίσκετε χυδαία; Ποιος όρισε και ξεχώρισε τις ‘κακές’ από τις ‘καλές’ λέξεις; Σε ποιον δεοντολογικό κώδικα… είναι καταγεγραμμένη αυτή η διαίρεση; Αγαπητοί αναγνώστες μη ταρασσέσθω υμών η καρδία. Ο μόνος διαχωριστικός κώδικας είναι αυτός της απύθμενης υποκρισίας και της δηλητηριώδους άγνοιας, που φορτώνει ενοχές. Όλες οι λέξεις είναι ωραίες, ακόμα και οι… άσχημες».

Ο στόχος του Τραγάρα δεν είναι να απευθυνθεί στα ζωώδη ένστικτα του καθενός. Στόχος του είναι να στηλιτεύσει τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό των κάθε λογής ανευθυνο-υπεύθυνων που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στο βάραθρο. Και το πετυχαίνει με μεγάλη επιτυχία. Και φυσικά ενοχλεί. Ενοχλεί καθώς θίγει την αισθητική που, είτε συνειδητά είτε όχι, έχουμε υιοθετήσει θεωρώντας όλοι μας πως οι καλοί τρόποι, το σαβουάρ βιβρ, συνοδεύονται από καλές προθέσεις. Όμως, όπως αποδείχτηκε περίτρανα τα τελευταία χρόνια, οι μεγαλύτερες απατεωνιές έγιναν από «ευυπόληπτους» πολίτες, με «θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά».
Ξαναδιαβάζοντας τα κείμενα του Σταύρου Τραγάρα, διότι τα περισσότερα τα είχα διαβάσει όταν πρωτο-δημοσιεύτηκαν, θυμήθηκα την περίπτωση του Νικόλα από τη Νέα Ιωνία, με τον οποίο υπηρετούσαμε μαζί φαντάροι. Αν και ήμασταν στην ίδια σειρά, ο Νικόλας απέφευγε συστηματικά να κάνει παρέα με μένα και δυο-τρεις άλλους από τη διμοιρία μας. Απορούσα, ώσπου μια μέρα τον άκουσα να λέει: «Μακριά από τους γυαλάκηδες». Τότε κατάλαβα. Όλοι οι «ανεπιθύμητοι» είχαμε κάτι κοινό, φορούσαμε γυαλιά. Στον κώδικα αξιών του Νικόλα που είχε βγάλει μόνο το δημοτικό, οι «γυαλάκηδες» αντιπροσώπευαν τους μορφωμένους που είναι καλοί στα λόγια αλλά στην πράξη είτε δεν τα εφαρμόζουν είτε ακόμα χειρότερα σε ξεγελούν και σε τουμπάρουν.
«Μακριά από τους γυαλάκηδες», λοιπόν. Μακριά από τα καλογραμμένα, υποκριτικά κείμενα, τα διφορούμενα, «ήξεις αφήξεις» λόγια. Διαβάστε τα βωμόλοχα κείμενα του Τραγάρα χωρίς ενστάσεις, χωρίς αισθητικές ή άλλες προκαταλήψεις, σταθείτε στην ουσία και όχι στο λεξιλόγιο.
Θα τελειώσω γράφοντας δυο λόγια για τη λαογραφική και γλωσσική αξία που έχει το βιβλίο του Τραγάρα. Η επιλογή του να γράψει στη «λημνιά συντχιά», στο λημνιακό γλωσσικό ιδίωμα, συνιστά μια μεγάλη προσφορά στην γλωσσική μελέτη του. Στα 180 κείμενα αποθησαυρίζεται ένα τεράστιος πλούτος τοπικών λέξεων. Διότι ο Τράγαρας εκτός από το ό,τι καταγράφει τοπικές λέξεις με την παραδοσιακή προφορά τους και την ερμηνεία τους, επί πλέον τις χρησιμοποιεί με ενεργητικό τρόπο στα κείμενα, σε ποικίλους λεκτικούς τύπους, σε σύνθετα, παράγωγα, μέσα σε φράσεις, παροιμίες, στίχους, με διαφορετικό νόημα κατά περίπτωση. Είναι πολύ μεγάλη αυτή η προσφορά και θα εκτιμηθεί εν καιρώ, όταν το βιβλίο μελετηθεί από ειδικούς επιστήμονες.

Θοδωρής Μπελίτσος
Ν. Σμύρνη, 28/7/2017






ΒΟΥΛΑ ΜΕΜΟΥ " Πομπές ανέχειας…" Β΄Βραβείο, στον ΣΤ΄ παγκόσμιο διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.



Σε ταξίδι ελπίδας,
απάγκιαζε κάθε όνειρο του το ξημέρωμα,
με πέταλα βασιλικού,
σε δοξάρι βιολιού,
-στόλισμα πρόσκαιρων τροφών-
και ουρανοσπηλιές αγγέλων.

Έσμιγε απονήρευτες στράτες,
-αστεριών αρμάδες-
σε χρόνους τόσο χαλεπούς,
μιζεροσκονισμένους.
Απομεινάρια παιδικής αθωότητας,
που σταυρώνονται…
σαν σφίγγει την γύμνια τους,
πυρακτωμένη, η μέγγενη της φτώχειας.
Η πανσέληνος, κούρνιασε σε φυλλωσιές δακρύων,
γιατί λούστηκαν την ανέχεια,
από τα γεννοφάσκια τους.
Υπόλογοι και μάρτυρες, αναμάρτητων κυοφορήσεων.

Η ελπίδα απόστρατος λόγιος, λεηλατημένος σκοπός,
σε κολασμένες υπολήψεις,
σέρνεται, σε σκουριασμένους κάδους σκουπιδιών.
Ναυαγοί των λεωφόρων…
κάτι τρύπια παπούτσια,
λάφυρα, από την μεγάλη χωματερή, των σπουδαίων,
που ξεσπίτωσαν, κάθε ίχνος αξιοπρεπείας.

Τώρα αηδόνια, μοιρολογούν αδέξια
Οι αντοχές τρύπωσαν σε καταπακτές απόγνωσης…
Και εκεί… στην γωνία του μεγάλου δρόμου…
Ο επαίτης…
έκλεισε μόλις τα πέντε του…
http://memou-voula.blogspot.gr/





Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ ( 21 Μαρτίου 1685 - 28 Ιουλίου 1750 )

Προσωπογραφία του Γ. Σ. Μπαχ, έργο του Ελίας Γκότλομπ Χάουσμαν

O Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (Άιζεναχ, 21 Μαρτίου 1685 - Λειψία, 28 Ιουλίου 1750) ήταν Γερμανός συνθέτης και οργανίστας της περιόδου Μπαρόκ. Υπήρξε αναμφισβήτητα ο σπουδαιότερος συνθέτης αυτής της περιόδου καθώς και ένας από τους σπουδαιότερους της ιστορίας της δυτικής μουσικής.

Τα περισσότερα από 1.000 έργα του που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας ενσωματώνουν σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά του στυλ Μπαρόκ, το οποίο και απογειώνουν στη μέγιστη τελειότητά του. Παρόλο που δεν εισάγει κάποια νέα μουσική μορφή, εμπλουτίζει το γερμανικό μουσικό στυλ της εποχής με μια δυνατή και εντυπωσιακή αντιστικτική τεχνική, ένα φαινομενικά αβίαστο έλεγχο της αρμονικής και μοτιβικής οργάνωσης, και την προσαρμογή ρυθμών και ύφους από άλλες χώρες, ιδιαίτερα από την Ιταλία και τη Γαλλία.
Τα έργα του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα από την οργανική μουσική (έργα για Τσέμπαλο, Εκκλησιαστικό όργανο, Kοντσέρτα) ως τη φωνητική μουσική (Ορατόρια, Λειτουργίες, Πάθη, Καντάτες, κ.ά.). Ως χαρακτηριστικά έργα του Μπαχ μπορούν να αναφερθούν τα "Κατά Ματθαίον Πάθη", τα "Βραδεμβούργια Κοντσέρτα", οι δύο τόμοι του "Καλώς συγκερασμένου πληκτροφόρου" και η "Τέχνη της Φούγκας". Ομάδα εμπειρογνωμόνων κατάφερε να αναδημιουργήσει ψηφιακά το πρόσωπο του Γερμανού συνθέτη. Με βάση αυτό, ο Μπαχ ήταν ένας παχουλούτσικος κύριος με αραιά μαλλιά.
Την πρώτη του μουσική εκπαίδευση έλαβε από τον πατέρα του στο Άιζεναχ και στη συνέχεια από το μεγαλύτερο αδελφό του, Johann Christoph, με τον οποίο έζησε στο Όρντρουφ μετά το θάνατο των γονιών του. Το 1699 ο Μπαχ συνέχισε τις σπουδές του στο Λίνεμπουργκ συμμετέχοντας στη χορωδία της σχολής. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγραψε το μνημειώδες έργο "Η τέχνη της Φούγκας", μια εξαιρετική σύνθεση που έμεινε ατελής εξαιτίας σοβαρής αρρώστιας των ματιών του. Ύστερα από δύο χειρουργικές επεμβάσεις που απέτυχαν, αλλά προκάλεσαν σοβαρές βλάβες σε ολόκληρο τον οργανισμό του, ο Μπαχ πέθανε από αποπληξία.
Επέζησαν για πολλά χρόνια η δεύτερη σύζυγός του, καθώς και 6 γιοι και 4 κόρες από τα 20 παιδιά που είχε φέρει στον κόσμο με τους δύο γάμους του (τη Maria Barbara και τη σοπράνο Anna Magdalena). Το 1703, μόλις 18 χρόνων, προσελήφθη ως βιολονίστας στην Αυλή του δούκα της Βαϊμάρης και μερικούς μήνες αργότερα ανέλαβε τη θέση του οργανίστα στην εκκλησία του Αγίου Βονιφάτιου στο Άρνσταντ και τελειοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις του στο εκκλησιαστικό όργανο. Το 1707, ύστερα από διαγωνισμό, πήρε τη θέση του οργανίστα στην Εκκλησία του Αγίου Βλασίου στο Μιλχάουζεν, μουσικό κέντρο και έδρα διάσημων μουσικών. Μετά από ένα χρόνο εγκαταστάθηκε στη Βαϊμάρη, αναγνωρισμένος για τις καταπληκτικές του εκτελέσεις στο εκκλησιαστικό όργανο.
Το 1718 εγκαθίσταται στην Αυλή του Κέτεν, όπου η αδιαφορία που υπήρχε για τη φωνητική μουσική ανάγκασε τον Μπαχ να ασχοληθεί με τη σύνθεση ενόργανης μουσικής και την τελειοποίηση ορισμένων οργάνων στο μηχανισμό, το κούρδισμα και την τεχνική εκτέλεσης. Το πρώτο μέρος των συνθέσεων, που αποτέλεσαν το "Καλά συγκερασμένο πληκτροφόρο" (24 πρελούδια και 24 φούγκες), γράφτηκε στο Κέτεν, μαζί με τις αγγλικές και τις γαλλικές σουίτες. Η έλλειψη εκκλησιαστικού οργάνου στην Αυλή του Κέτεν κέντρισε τη φαντασία του Μπαχ και στην περίοδο αυτή ανήκουν οι περίφημες Σονάτες και Παρτίτες για σόλο βιολί, οι Σουίτες για βιολοντσέλο και τα 6 Βρανδεμβούργια Κοντσέρτα.
Ο Μπαχ εγκατέλειψε το Κέτεν το 1723, προκειμένου γα διαγωνιστεί στη Λειψία για την κατάληψη της θέσης του κάντορα στην εκεί Εκκλησία του Αγίου Θωμά. Τελικά, κατέλαβε τη θέση αυτή, που επί δύο περίπου αιώνες την κατείχαν διαπρεπείς μουσικοί και η οποία μπορούσε να θεωρηθεί, ακόμα και από κοινωνική άποψη, το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας ενός μουσικού. Στη Λειψία, εκτός από σύντομες διακοπές, ο Μπαχ έμεινε έως το θάνατο του. Αυτή είναι η πιο κοπιαστική και πιο έντονη περίοδος του συνθέτη, υποχρεωμένου, από τη θέση του, να ασχολείται με πολλά πράγματα (σχολή μουσικής, κοντσέρτα, σύνθεση νέων μουσικών έργων).
Καλεσμένος το 1747 στο Πότσνταμ από τον Φρειδερίκο Β', αυτοσχεδίασε με εξαιρετική επιτυχία πάνω σ' ένα θέμα που του έδωσε ο ίδιος ο Φρειδερίκος, στον οποίο ο Μπαχ αφιέρωσε κατόπιν το έργο του "Μουσική προσφορά".
Η μνήμη του Μπαχ τιμάται από τις λουθηρανικές εκκλησίες στις 28 Ιουλίου.

Χειρόγραφη παρτιτούρα του Μπαχ (BWV 639) από το Μικρό βιβλίο για το εκκλησιαστικό όργανο (Orgel-Büchlein)


Υπήρξε αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος συνθέτης αυτής της περιόδου, καθώς και ένας από τους σπουδαιότερους στην ιστορία της έντεχνης Δυτικής μουσικής. Τα περισσότερα από 1000 έργα του που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας, ενσωματώνουν όλα τα χαρακτηριστικά του στυλ Μπαρόκ, το οποίο και απογειώνουν στην τελειότητα. Παρόλο που δεν εισάγει κάποια νέα μουσική φόρμα, εμπλουτίζει το γερμανικό μουσικό στυλ της εποχής με μια δυνατή και εντυπωσιακή αντιστικτική τεχνική, ένα φαινομενικά αβίαστο έλεγχο της αρμονικής και μοτιβικής οργάνωσης, και την προσαρμογή ρυθμών και ύφους από άλλες χώρες, ιδιαίτερα από την Ιταλία και τη Γαλλία. Η μουσική του χαρακτηρίζεται από τεχνική αρτιότητα, αρτιστικό υπόβαθρο και, κυρίως, υψηλή πνευματικότητα.
Τα έργα του καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα τόσο της οργανικής (έργα για τσέμπαλο, εκκλησιαστικό όργανο, κοντσέρτα), όσο και της φωνητικής μουσικής (ορατόρια, λειτουργίες, πάθη, καντάτες, κ.α.). Ως χαρακτηριστικά έργα του Μπαχ μπορούν να αναφερθούν: η Τοκάτα και Φούγκα σε Ρε Ελάσσονα, η Λειτουργία σε σι ελάσσονα, τα Κατά Ματθαίον Πάθη, τα Βρανδεμβούργια Κοντσέρτα, το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο και η Τέχνη της Φούγκας.
Ο Μπαχ ήταν διάσημος στην εποχή του ως εξαιρετικός βιρτουόζος του εκκλησιαστικού οργάνου, αντίθετα η φήμη που απέκτησε ως συνθέτης περιορίστηκε κυρίως σε έναν σχετικά κλειστό κύκλο ειδημόνων της μουσικής, καθώς οι συνθέσεις του θεωρούνταν, από πολλούς σύγχρονούς του, ξεπερασμένες, ειδικότερα σε σχέση με την αισθητική του νέου ρεύματος της μουσικής γκαλάν (galant) εκείνης της εποχής, που απομακρυνόταν από την αυστηρή αντίστιξη. Δεν είναι ακριβές, ωστόσο, πως η αξία του δεν αναγνωρίστηκε αρκετά ενόσω ζούσε, αντίθετα, αρκετές είναι οι αναφορές σύγχρονων συνθετών της εποχής που δείχνουν την εκτίμηση που υπήρχε όχι μόνο στις εκτελεστικές, αλλά και στις συνθετικές του ικανότητες. Στην έκδοση του 1754 της Μουσικής Βιβλιοθήκης (Musikalische Bibliothek) του Μίτσλερ, ένας κατάλογος με τους διασημότερους Γερμανούς μουσικούς συμπεριλάμβανε τον Μπαχ στην έβδομη θέση, πίσω από τους Χάσε, Χαίντελ, Τέλεμαν, τους αδελφούς Καρλ Χάινριχ και Γιόχαν Γκότλιμπ Γκράουν, καθώς και τον Στέλτσελ. Περίπου πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του, την κεντρική θέση του Μπαχ μεταξύ άλλων Γερμανών συνθετών της εποχής αποτύπωσε και ο Γερμανός συνθέτης και θεωρητικός Αουγκούστους Φρέντερικ Κρίστοφ Κόλμαν, σε ένα διάγραμμα που δημοσιεύτηκε το 1799 στο περιοδικό Allgemeine Musikalische Zeitung με εκδότη τον Φόρκελ. Το διάγραμμα, που έχει τη μορφή ενός ήλιου, περιλαμβάνει τον Μπαχ στο κέντρο, με τους Χαίντελ, Γκράουν και Χάυντν να τον πλαισιώνουν, ενώ οι υπόλοιπες ακτίνες του ήλιου αντιπροσωπεύουν άλλους συνθέτες. Το διάγραμμα συνοδεύεται από μία ανεκδοτολογικού χαρακτήρα αναφορά, σύμφωνα με την οποία, όταν Χάυντν αντίκρυσε το σχέδιο του Κόλμαν συμφώνησε με την τοποθέτηση του Μπαχ, του συνθέτη από τον οποίο «απορέει όλη η μουσική σοφία», στο κέντρο της σύνθεσης
Η πρώτη αναφορά στον Μπαχ σε έντυπο της εποχής είναι αυτή του Μάτεζον στη θεωρητική πραγματεία Das beschützte Orchestre (1717), όπου εκφράζει την εκτίμησή του στο έργο του «φημισμένου οργανίστα», τόσο στις εκκλησιαστικές όσο και στις κοσμικές του συνθέσεις. Ο Μάτεζον κατέταξε τον Μπαχ, μαζί με τον Χαίντελ, στην κορυφή των εκτελεστών του εκκλησιαστικού οργάνου. Μια κριτική του Γιόχαν Άντολφ Σάιμπε που δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 1737 στο Der critische Musikus, είναι ίσως η σημαντικότερη αξιολόγηση του έργου του που εκδόθηκε ενόσω βρισκόταν εν ζωή. Ο Σάιμπε ήταν μαθητής του Μπαχ στη Λειψία και επιφανής μουσικός τη δεκαετία του 1720 που είχε κάνει αίτηση για τη θέση του οργανίστα στην εκκλησία του Αγ. Θωμά. Ο Μπαχ ήταν τότε μεταξύ των κριτών που ενέκριναν τελικά την υποψηφιότητα του Γκέρνερ και είναι συνεπώς πιθανό η κριτική του Σάιμπε να αντικατοπτρίζει την πικρία του για την απόρριψή του. Μεταξύ άλλων, ο Σάιμπε επέκρινε τον συνθέτη Μπαχ για έλλειψη αβρότητας, για το συγκεχυμένο ύφος του και την υπερβολή στην τέχνη του. Αναφέρεται ειδικότερα στην πολυπλοκότητα των έργων του που εν τέλει αφαιρεί από τα κομμάτια του την ομορφιά της αρμονίας συσκοτίζοντας τη μελωδία. Στην κριτική του Σάιμπε απάντησε, σε συνεννόηση με τον Μπαχ, ο καθηγητής ρητορικής του Πανεπιστημίου της Λειψίας, Γιόχαν Άμπραχαμ Μπίρνμπαουμ, με επιστολή που δημοσιεύτηκε και στην έκδοση Musikalische Bibliothek του Μίτσλερ. Το ζήτημα έλαβε τελικά διαστάσεις πολεμικής. Ακολούθησε απάντηση του Σάιμπε, νέα υπεράσπιση του Μπαχ, αυτή τη φορά από τον Μίτσλερ καθώς και ένα σατιρικό κείμενο του Σάιμπε (υπογεγραμμένο με το ψευδώνυμο Κορνέλιους). Σε κάθε περίπτωση, η κριτική σχετικά με την έλλειψη μελωδικότητας των έργων του Μπαχ απηχούσε μια κοινή άποψη της εποχής, τουλάχιστον στους μουσικούς κύκλους του Αμβούργου, που επιβεβαιώνεται και από μια άλλη παρόμοια αναφορά του Γερμανού συνθέτη και στενού φίλου του Χαίντελ, Γιόχαν Μάτεζον. Αναμφίβολα, ο Σάιμπε, όπως ενδεχομένως και άλλοι σύγχρονοί του, διέκριναν στο έργο του Μπαχ μια έλλειψη φυσικότητας σε σύγκριση με εκείνο του Χαίντελ. Επιπλέον, η δεδομένη πολυπλοκότητα και τεχνική δυσκολία των έργων του ήταν αναμφίβολα ένας από τους λόγους που η μουσική του δεν είχε τόσο μεγάλη απήχηση εκείνη την εποχή, αλλά και αγνοήθηκε, σε κάποιο βαθμό, μετά το θάνατό του.
Περίπου από τα τέλη του 18ου αιώνα, το έργο του Μπαχ περιέπεσε σε σχετική αφάνεια. Το έργο του θεωρήθηκε αναχρονιστικό, ιδιαίτερα στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, οπότε επικράτησε μια «ελαφρότερη» θεώρηση των μουσικών πραγμάτων με το Ροκοκόκαι τις απαρχές της Κλασσικής περιόδου. Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών έργων του με εκκλησιαστικό ύφος (καντάτες) δεν ακουγόταν, λόγω των μεταβολών στις θρησκευτικές αντιλήψεις. Κυρίως παρέμειναν οι μνήμες για την εκτελεστική του δεινότητα πάνω στο εκκλησιαστικό όργανο. Εξαίρεση αποτέλεσαν η Λειτουργία σε Σι Ελάσσονα και τα έργα του για πληκτροφόρα που, σε μορφή αντιγράφων, προωθήθηκαν στους μουσικούς κύκλους της εποχής ως «πρότυπα του είδους» για διδασκαλία. Ενδεικτικό είναι πως μία από τις πρώτες βιογραφικές αναφορές στον Μπαχ, από τον συνθέτη Γιόχαν Άνταμ Χίλλερ (1728-1804), δίνει μόνο μια επιφανειακή εικόνα για το σύνολο του έργου του, ενώ και ο Γιόχαν Φρίντριχ Ρέιχαρντ (1752-1814) σημείωνε το 1782 πως αν και ο Μπαχ ήταν τεχνικά αρτιότερος του Χαίντελ, δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει καθώς δεν διέθετε το βαθύ εκφραστικό συναίσθημά του. Ο Μότσαρτ κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Αγ. Θωμά της Λειψίας, άκουσε τυχαία μία εκτέλεση του μοτέτου BWV 225 και φέρεται να είπε: «Ορίστε, να ένα έργο από το οποίο μπορεί κανείς να διδαχθεί!». Κατόπιν, κάθησε και μελέτησε επισταμένως τις παρτιτούρες του έργου και, δεν έφυγε παρά μόνον όταν τις αντέγραψε εξ ολοκλήρου. Όσο για τον Μπετόβεν, είναι γνωστό ότι θαύμαζε τον Μπαχ και χρησιμοποιούσε συχνά το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο για εξάσκηση. Αποκαλούσε χαρακτηριστικά τον Μπαχ «Πατέρα της Αρμονίας» (Urvater der Harmonie).
Το 1802 εκδόθηκε η εκτενής βιογραφία του από τον Φόρκελ και το ενδιαφέρον για το έργο του άρχισε και πάλι να εκδηλώνεται. Με τον Μπαχ ασχολήθηκε και ο Γκαίτε, ο οποίος σε μία επιστολή του, το 1827, συσχέτισε τον τρόπο ζωής και σκέψης του με το έργο του συνθέτη. Δεν ήταν όμως, παρά μόνον στα 1829 όταν ο φημισμένος Γερμανός συνθέτης Φέλιξ Μέντελσον παρουσίασε στο Βερολίνο τα Κατά Ματθαίον Πάθη, για πρώτη φορά μετά τα χρόνια της Λειψίας. Η εντύπωση που προκάλεσε η ξεχασμένη αυτή μουσική ήταν μεγάλη και, ουσιαστικά, από τότε άρχισε μιά αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος της μουσικής κοινότητας για τον μεγάλο Κάντορα. Στην εκτέλεση του έργου, ανάμεσα στους παρευρισκομένους ήταν και ο διάσημος Γερμανός φιλόσοφος Χέγκελ (Hegel). Το 1850, με την ενθάρρυνση του Ρόμπερτ Σούμαν, ιδρύθηκε η Εταιρία Μπαχ (Bach Gesellschaft) που ανέλαβε την έκδοση και προώθηση των έργων του. Μέχρι το 1899 είχαν δημοσιευτεί όλα τα τότε γνωστά έργα του και την Εταιρία Μπαχ διαδέχθηκε η Νέα Εταιρία Μπαχ (Neue Bach Gesellschaft), που δρα μέχρι και σήμερα, οργανώνοντας φεστιβάλ και δημοσιεύοντας εκλαϊκευμένες εκδόσεις. Πρέπει ακόμα να αναφερθεί και η έκδοση της βιογραφίας του Μπαχ από τον Φίλιπ Σπίτα (Philipp Spitta), (2 τόμοι, Λειψία 1873-80), όπου καλύπτεται όχι μόνον η ζωή και οι συνθέσεις του, αλλά και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Τον 20ο αιώνα, ανακαλύφθηκαν πολλά έργα του Μπαχ που θεωρούνταν χαμένα. Με την πάροδο των χρόνων, άρχισε πλέον να γίνεται γνωστή στους κύκλους της παγκόσμιας μουσικής κοινότητας, η μεγάλη τους καλλιτεχνική και εκπαιδευτική αξία. Τότε, άρχισε να αναπτύσσεται και μία προσπάθεια να εκτελούνται τα έργα με αυθεντικά όργανα εποχής και, κατά τρόπο ώστε, το τελικό αποτέλεσμα να ανταποκρίνεται σε αυτό που ο συνθέτης είχε υποθετικά εξ αρχής στο μυαλό του

Αναμνηστική πλάκα στο σημείο που βρισκόταν η οικία του Μπαχ στη Βαϊμάρη


Επιρροή

Η επίδραση που άσκησε ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ μέσω του έργου του, είναι καταλυτική. Όλοι σχεδόν οι μεγάλοι μουσουργοί που έζησαν μετά από αυτόν -ιδιαίτερα εκείνοι του 20ου αιώνα-, επηρεάστηκαν είτε άμεσα (αναρίθμητες μεταγραφές ή διασκευές των έργων του), είτε έμμεσα (νέα έργα βασισμένα πάνω στο ύφος του), μη εξαιρουμένης της μεγάλης εκπαιδευτικής αξίας που τους έχει αποδοθεί. Από τον Μέντελσον μέχρι τον Μάλερ, από τον Βάγκνερ μέχρι τον Βίλλα Λόμπος, από τον Στραβίνσκι μέχρι τον Σοστακόβιτς, από τον Βέμπερν μέχρι τον Σνίτκε, από τον Μπουζόνι μέχρι τον Κάγκελ. Μετά το θάνατό του, έχουν γραφεί πάνω από 300 έργα με πηγή κάποιο ή κάποια έργα του Μπαχ.

Ενδεικτικά αναφέρονται: Πρελούδιο αρ. 1 (από το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο) του Γκουνό, Παραλλαγές πάνω σε μία Σαραμπάντατου Ράινεκε, Τρία Κοράλ του Ρεσπίγκι, 24 Πρελούδια και Φούγκες του Σοστακόβιτς, Από τα Επουράνια του Στραβίνσκι, Αντιστικτική Φαντασία του Μπουζόνι, Bachianas Brasileiras του Βίλλα Λόμπος, Ricercare (από τη Μουσική Προσφορά) του Βέμπερν, διάφορα Concerti Grossi του Σνίτκε, Sankt Bach Passion του Κάγκελ.

Αλλά και πολλοί σύγχρονοι συνθέτες και καλλιτέχνες που υπηρετούν την μουσική από διαφορετικούς θώκους, αφιέρωσαν μικρό ή μεγάλο μέρος του έργου τους στον Μπαχ. Από τους σημαντικότερους είναι οι Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone), Λάλο Σίφριν (Lalo Schiffrin), Ζακ Λουσιέ (Jacques Loussier), Ζορζ Ντελρύ (Georges Delrue), Μάιλς Ντέιβις (Miles Davis), Νίνα Σιμόν (Nina Simone), Ίαν Άντερσον (Ian Anderson), Μπόμπι Μακ Φέριν (Bobby Mac Ferrin), The Swingle Swingers.

Η προσφορά του στη μουσική, τοποθετείται σήμερα κατ'αντιστοιχία με την προσφορά του Νεύτονα στη φυσική και του Σαίξπηρ στη λογοτεχνία.

Μουσική του Μπαχ ενσωματώθηκε σε δύο δορυφορικά σκάφη της αποστολής Voyager. Εκεί, γραμμένα σε δίσκο οπτικής ακτίνας, βρίσκονται αποσπάσματα από συνθέσεις του (μεταξύ των οποίων και το Πρελούδιο και Φούγκα αρ. 1 από το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο), ως ένα μικρό δείγμα των επιτευγμάτων του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ο αστεροειδής 1814 φέρει το όνομά του.

Ο ανδριάντας του Μπαχ στη Λειψία

Είπαν για τον Μπαχ

«Όχι Ρυάκι, αλλά Ωκεανός έπρεπε να σημαίνει το όνομά του!»
-Λούντβιχ βαν Μπετόβεν ( κάνοντας λογοπαίγνιο για τη λέξη bach που, στα γερμανικά σημαίνει ρυάκι)
«Η Μουσική χρωστάει στον Μπαχ όσα η Θρησκεία στο Δημιουργό της!»
-Ρόμπερτ Σούμαν
«Ο Μπαχ είναι ένας αστρονόμος που με τη βοήθεια των (ενν. μαθηματικών) πράξεων, βρίσκει τα μεγαλοπρεπέστερα άστρα!»
-Φρεντερίκ Σοπέν
«Μελετάτε Μπαχ. Εκεί θα βρείτε τα πάντα!»
-Γιοχάνες Μπραμς
«Ο Μπαχ είναι ο Κολοσσός της Ρόδου, κάτω από τον οποίο όλοι οι μουσικοί πέρασαν και οι επόμενοι θα συνεχίσουν να περνάνε. Ο Μότσαρτ είναι όμορφος, ο Ροσσίνι μεγαλόπρεπος, όμως ο Μπαχ είναι περιεκτικός: έχει πει όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν. Εάν χανόταν όλη η Μουσική που έχει γραφεί έως σήμερα, έπρεπε να ξαναγραφεί με βάση τον Μπαχ!»
-Σαρλ Γκουνώ
«Ο Θεός είναι Θεός και ο Μπαχ είναι Μπαχ!»
-Εκτόρ Μπερλιόζ
«Η πιο υπέροχη χριστιανική μουσική που έχει γραφεί παγκοσμίως...εάν η ζωή μού έπαιρνε την πίστη και την ελπίδα, αυτό το απλό χορωδιακό θα μού τις έφερνε πάλι πίσω...!»
-Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντυ
«Το μεγαλύτερο θαύμα στη Μουσική!»
-Ρίχαρντ Βάγκνερ
«Ω, ευτυχισμένα τέκνα του Βορρά, που μεγαλώσατε στους κόλπους του Μπαχ, πόσο σας ζηλεύω!»
-Τζουζέπε Βέρντι
«Το απόσταγμα -η εσάνς- όλης της Μουσικής!»
-Κλωντ Ντεμπυσσύ
«Ο Μπαχ είναι ένας καλόκαρδος θεός, στον οποίο όλοι οι μουσικοί οφείλουν να προσεύχονται για να ξεφύγουν από τη μετριότητα!»
-Κλωντ Ντεμπυσσύ
«Στον Μπαχ, τα ζωτικά κύτταρα της Μουσικής είναι ενωμένα όπως το Σύμπαν στον Θεό!»
-Γκούσταβ Μάλερ
«Ο Μπαχ είναι τερματικό σημείο. Τα πάντα, απλά, οδηγούν προς αυτόν!»
-Άλμπερτ Σβάιτσερ
«Ο Μπαχ είναι η αρχή και το τέλος όλης της Μουσικής!»
-Μαξ Ρέγκερ
«Συγκρινόμενος με τον Μπαχ είμαι, κατ'ουσίαν, άνεργος!»
-Ένιο Μορικόνε
«...τι είναι αυτό, λοιπόν, που τον κανει εξαρχής, απέναντι σε 1000 διαφορετικά μουσικά υλικά, σοφό με 1000 διαφορετικούς τρόπους? Επειδή μέχρι σήμερα, κανείς άνθρωπος δεν μου απάντησε, περιμένω ίσως, τα βαθιά μου γηρατειά, την επιστήμη και το DNA, τους οποίους επικαλούμαι ικετευτικά, να δώσουν μια κάποια χείρα βοηθείας σ’αυτό το υπέροχο μυστήριο, που ακούει στο όνομα Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ!»
-Μάρκος Μωυσίδης, σύγχρονος Έλληνας συνθέτης (από την εκπομπή «Ο συνθέτης της εβδομάδας», του Τρίτου προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας)

Johann Sebastian Bach - Violin Concertos


Air - Johann Sebastian Bach





St Matthew Passion - Matthäus-Passion BWV 244 | (Complete) (Full Concert) (J. S. Bach)



Johann Sebastian Bach: Concertos For Oboe & Oboe D'Amore