ΑΡΙΑΔΝΗ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ "ΓΗ ΤΩΝ ΑΝΙΕΡΩΝ"

Οι Κόρες μάς βρίσκουν στου δειλινού τ' απόκαμα
Ή στης Σελήνης τους ασημένιους δρόμους
Τότε τα πέτρινα μαλλιά τους φεγγοβολούν πόνο
Κι από τ αραχνοΰφαντα χείλη οι ήχοι σωπαίνουν
Όσο ο Φαέθων οδηγεί το άρμα του κάθε μέρα
Πυρπολώντας τη γη των ανίερων ξανά και ξανά.
Μα οι ποιητές το δείλι και τη νύχτα ικετεύουν τον Δία
Υμνούν τους εραστές του μόχθου με λόγια λιτά
Όσο στις Πομπηίες οι γλεντοκόποι υβριστές κραυγάζουν.
Μ' ανόσιες σπονδές και ψεύτρες ρίμες.
Τις γνώμες δεν αλλάζουν οι ακάματοι εργάτες
Οσες πολιτείες κι αν κάψουν οι Βεζούβιοι κι οι Φαέθοντες.
Για αυτό και οι χοροί τους αγκαλιάζουν τα δάση
Διάφανα χείλη φιλώντας μιας κόκκινης νιότης.

Αριάδνη Πορφυρίου "Ριζώματα" (υπό έκδοση)