ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ "Ατιτλο"

Να πεθαίνει ένα ποτάμι είναι τόσο απρόσμενο!
σαν το ψυχομαχητό της πεταλούδας
που χτες κιόλας χάιδευε ύπερους και στήμονες
μα σήμερα ακούμπησε στη σκιά μουδιασμένη
με τη μεγάλη απόφαση ήδη παρμένη.
Σαν έκανα να χαϊδέψω το χνούδι της με συγκίνηση
ανοιγόκλεισε τα φτερά της ξέπνοα, νεκροζώντανη
κι ασημόσκονη έβαψε τα δάχτυλα μου.

Να πεθαίνει ένα ποτάμι είναι απρόσμενο και λυπηρό
κι εγώ που έζησα από κοντά πολλούς θανάτους,
του παραστάθηκα πονετικά βεβαιώνοντας το
πως έχει δεύτερη ζωή κι ας λέει άλλα το τραγούδι!

Μόνο η αγάπη σαν πεθάνει δεν έχει δεύτερη φορά!
Περπατώντας στην παραλία με τα χίλια πρόσωπα
σκοντάφτεις πάνω σε ένα της κομμάτι,
ας πούμε στο κεραμικό με τα αρχικά ονόματα
ή ξύνοντας την άμμο σαν τους τυχερούς αρχαιολόγους
πέφτεις απρόσμενα στους θαμμένους όρκους και τις υποσχέσεις
και τα μικρά, μα ιδιαίτερα, δώρα των εραστών...
ένα βραχιόλι με κλωστές πολύχρωμες πλεγμένο
ή ένα κομπολόι με χάντρες χιλιοχαϊδεμένες από ήλεκτρο.

Φλούδες αγάπης σκορπισμένες εδώ κι εκεί
σαν τα ξινισμένα αποφάγια της ταβέρνας ...
Κι ας ήταν κάποτε σαν σπάνια όστρακα!
(Μαρια Μ.)

Φωτογραφίες : Μαρία Μπούχλη 

*****Το ποτάμι στην Πάλτση,τέτοιον καιρό κατεβάζει ελάχιστο νερό,που αντλείται για πότισμα σε κηπάκους, στο τέλος βυθίζεται στη άμμο ξέπνοο... βαλτώνει... και στεγάζει πολλά βατράχια!