Ο ήχος του νερού να μπλέκεται
με τα πορφυρά χρώματα του ήλιου
καθώς χαμηλώνει ο ουρανός.
Φαίνεται το μονοπάτι
αυτό που οδηγεί στη θάλασσα των δακρύων.
Πεταμένα στης θάλασσας το μένος
τα πάθη που δεν άνθισαν
και τα φθαρμένα όνειρα.
Δρόμος γεμάτος φτερά τσακισμένα
απ΄των ανέμων τα χυδαία πλήγματα.
Στον κενό ορίζοντα σ'αυτόν
που παραφυλάει τις ζωές
γυρεύω το καινούργιο.
Φάνηκε πάλι το μονοπάτι
όπου πάνω του ξεχύνονται τα χνάρια μας.
Ένα μονοπάτι που το στιγμάτισαν
η ανάγκη του εφήμερου
και οι πνοές ζωής
που μάχονται τα κύματα των δακρύων.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου