Να ανοίξεις το παράθυρο και ν’ αντικρίσεις ουρανό.
Να νοιάζεσαι για τα παιδιά, αν γύρισαν απ’ το σχολείο.
Να καρτεράς τον άντρα σου το βράδυ κουρασμένο.
Να τους σκεπάσεις όλους τρυφερά και ν’ αποκοιμηθείς
με μοναχή την έγνοια για το αύριο.
Αν άραγε ο καιρός θα είναι καλός,
να ξεκινήσει πάλι μια άλλη μέρα.
Της ρουτίνας.
Μα είσαι εδώ.
Με την περίσκεψη για ένα αύριο που δεν έχει
ούτε σχολείο, ούτε δουλειά,
ούτε δικούς σου να τους νοιάζεσαι.
Μόνο θάλασσα έχει.
Αυτήν όμως ούτε που να τη σκέφτεσαι.
Μυρίζει αίμα, βρώμικο χρήμα και ενοχή.
Που σώθηκες μονάχα εσύ.
Διώνη Δημητριάδου (ανέκδοτο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου