ΜΕΝΗ ΚΑΡΑΜΠΟΥΖΗ "Το άρωμα του Έρωτα "

-Μια φορά κι έναν καιρό,ήταν ένας αρωματοποιός που πάσχιζε πειραματιζόμενος νυχθημερόν, ν ανακαλύψει το μοναδικό πολυτιμότερο άρωμα,που έλειπε απ την συλλογή του,το άρωμα του Έρωτα, το είχε ονομάσει. -Μια μέρα καθώς ήταν απελπισμένος ,γέμισε όλες τις ποικιλίες των αρωμάτων του σε μικρά μπουκαλάκια ,τα τοποθέτησε με τάξη σ' ένα μικρό καλάθι ,έψαξε και βρήκε την πιο ξακουστή μάγισσα της περιοχής.

Στα πόδια της άπλωσε χαρίζοντας της τον κόπο της ζωής του ,τ' αρώματα του ,και την ικέτευσε , να εντοπίσει το άρωμα του Έρωτα,που μόνο αυτό ,θα του εξασφάλιζε την δόξα που ο ίδιος αναζητούσε. -Η μάγισσα δίχως να χάσει τον καιρό της την ίδια κιόλας νύχτα που γέμιζε το φεγγάρι ,με τα μαγικά της φίλτρα εντόπισε αυτόν που έφερε το άρωμα του Ερωτα ,με τα ξόρκια της απέσπασε την βελούδινη υφή απ' το δέρμα του ,δυο σταγόνες αίμα απ την καρδιά του , κι όλες τις λέξεις απ τον ερωτικότερο στίχο του ποιητή . 

Κατενθουσιασμένη τα έσπειρε στον κήπο της , και την επόμενη μέρα στα έκθαμβα μάτια του αρωματοποιού άνθιζαν τριαντάφυλλα που ανάβλυζαν το άρωμα του Ερωτα.
-Ένα ολάνθιστο πρωινό ,κοντοστάθηκε έξω απ τον κήπο της της μάγισσας μια καλή νεράιδα.
Σαγηνεμένη απ ' το χρώμα των τριαντάφυλλων ,έκλεισε τα βλέφαρά της ..Άπλωσε το λευκό της χέρι, και με τα μακριά της δάχτυλα που έμοιαζαν με κρινοδάχτυλα άγγιξε τα πέταλα τους με την βελούδινη υφή. 
Μονομιάς Σκίρτησε η καρδιά της και σκλαβώθηκε απ την πρωτόφαντη μυρωμένη ευωδιά των τριαντάφυλλων ,που συνέγειρε και δονούσε όλη την ύπαρξη της .
-Ευτυχισμένος ο αρωματοποιός απολάμβανε την μεγάλη του δόξα ξεπουλώντας μπουκάλια με το άρωμα του Ερωτα ,πέρναγε ο καιρός κι άλλαζαν οι εποχές ,ώσπου η καλή νεράιδα ένοιωσε μια ακατανίκητη ερωτική έλξη διαβάζοντας τους στίχους ενός ποιητή,που οι λέξεις του ανέδιδαν την μυρωμένη ευωδιά των τριαντάφυλλων με την βελούδινη υφή . 
-Αγάπησε κι ερωτεύτηκε τον ποιητή ,μεθούσε με τις λέξεις του ,χόρευαν τα βράδια οι δυο τους στο φεγγάρι και με το Ασήμι του έγραφαν τραγούδια ερωτικά,κρεμόντουσαν απ' τ' αστέρια και διέσχιζαν τον άπειρο θόλο τ' ουρανού. 
Μα ..μια θεοσκότεινη νύχτα... μέσα σε μια τρομαχτική καταιγίδα ,λύθηκαν τα ενωμένα τους χέρια και χάθηκαν για πάντα,και τότε η καλή νεράιδα αιωρούμενη στο κενό ,παρασυρμένη απ τους ανέμους ,θυμήθηκε το ματωμένο της δάχτυλο ,που τρύπησε απ' το αγκάθι του τριαντάφυλλου όταν σαγηνεμένη άγγιζε τα πέταλα του με την βελούδινη υφή ,στο κήπο της ξακουστής μάγισσας μια ολάνθιστη μέρα.