The Annunciation, The Flower of God - Edward Coley Burne-Jones
βλέπω το δάκρυ να κυλά απ' τ' άχραντά σου μάτια.
Νοιώθω δεν κλαις γιατί πονάς,για το μονογενή σου,
μα το δικό μου το παιδί που κείτεται στο χώμα,
σε κάνει τόσο να πονάς,να γέρνεις το κεφάλι.
Κυρά μου θέλω να στο πω και να με συγχωρέσεις.
Μανάδες είμαστε,μα εσύ,πιο τυχερή εστάθης.
Εσύ θρηνείς για το χαμό λίγες στιγμές το χρόνο,
μα από τα πάθη τα σκληρά,Ανάσταση ανθίζει.
Ας ήταν να ξανάρχονταν ο γιος μου,η ζωή μου,
έστω μονάχα μια φορά μέσα στο γκρίζο χρόνο.
Κι εγώ που τον εγέννησα θα μπήγω τα καρφιά του,
θα του φορώ με δύναμη το ακάνθινο στεφάνι.
Τη λόγχη που 'ναι μυτερή θα χώνω στα πλευρά του.
Μ' αφιόνι και με αλοή τα χείλη θα του βρέχω.
Σκύλα μητέρα κι αν με πεις,άκαρδη κι άγρια μάνα,
δεν τα λογιάζω όλα αυτά,θα έβλεπα το γιο μου.
Μου λες,δεν σκέφτομαι ποτέ,τον πόνο που θα νοιώθει,
όταν σκληρό μαστίγιο,το σώμα θα χαράζει.
Έχω για φίλτρο μαγικό,το μητρικό βοτάνι,
που θα γιατρέψει κάθε ουλή,κάθε πληγή θα γιάνει.
Εκύλησε το δάκρυ μου,κι αντάμωσε της Παναγιάς το δάκρυ.
Σχώρα με αμόλυντη Κυρά,αν σ' έπνιξαν τα λόγια.
Μεσίτρια γίνε να του πας της Πασχαλιάς τα δώρα,
και πες του πως τον καρτερώ στης πόρτας κάθε χτύπο,
προπάντων της Ανάστασης,σαν τραγουδά η καμπάνα.
Της τύχης ΜΑΝΑ νοιώσε την,τη λαβωμένη ΜΑΝΑ.
Μίμης Κούρτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου