ήταν τα βόλια που έπεφταν
διάσπαρτα από το σύμπαν.
Δεν είμαι αθάνατος!
Κανείς δεν είναι...
Έχω το δικαίωμα να πιω,
να ερωτευτώ,
να θυμώνω, να ζητάω συγνώμη,
να συγχωρώ,
και σ΄ένα παραλήρημα της ύπαρξης
να πολεμώ, ή να παραιτηθώ,
να ελπίζω να νικώ... να είμαι άνθρωπος.
Μέσα στην πλάνη μου
παραμυθιάστηκα από το θέατρο σκιών
που παίζεται πίσω από σένα πίσω
από μένα, μα εγώ ένιωθα αθάνατος,
από τα βόλια,
μια μαριονέτα είμαι που με δείχνουν
με το δάχτυλο, τόσο ονειροπαρμένος
είμαι, καταδικασμένος αθάνατος,
μια μαριονέτα χωρίς αντίσταση
θολή φιγούρα του χθες,
αμφίβολη του σήμερα, στο αύριο ξεχασμένη
και αφημένη στις στροφές των μακρινών
γαλαξιών.
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου