ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΠΑΠΑΔΗ " Αριθμός 23 "

Blood Of The Moon 2  by Megan Duncanson

Οι ήχοι της τρομπέτας του Louis Armstrong χόρευαν ξέφρενα στο La vie en rose όμοια με το κορμί της μάνας του, τη στιγμή που ο ήχος της σιδερένιας λάμας του μαχαιριού, ξέσκισε τα σωθικά της. Δραπέτευσε το κάλλος στήνοντας τρελό χορό με τα χρόνια της καταπίεσης και εναντιώθηκαν επιτέλους στο ανομολόγητο πάθος της. Κοίταζε το πορφυρό αίμα που ξεπηδούσε αντάρτικα πιτσιλώντας με χαιρεκακία το χώρο. Οι κραυγές, τα δάκρυα και τα παρακαλετά της έσμιξαν με τα ουρλιαχτά του σκύλου στη σκιάδα του δρόμου, εκεί στο νούμερο 23. 

Από το άνθισμα της εφηβείας του μασκαρεύτηκε με βιαιότητα σε εραστή που κοινωνούσε ανίερη ηδονή στα μητρικά σεντόνια. Τα μικρά αγγίγματα, τα τρυφερά αγκαλιάσματα γίνηκαν σιγά σιγά άγρια κύματα πόθου, παρασύροντάς τον σε απάτητες, απόκρημνες πλαγιές, πολιορκητή σε κάστρα, που δεν θέλησε να εκπορθήσει. Δέθηκε πισθάγκωνα στο άρμα της και περιφερόταν ντροπαλά στο γυμνό κορμί της, που γινόταν ένα μαζί του κάθε βράδυ, τόσα χρόνια. Τα υγρά φιλήδονα χείλη της ρούφαγαν τη σάρκα που παλλόταν ανήμπορη να αντιδράσει στη μιαρότητα, που εκείνη ξεδιάντροπα τον έσερνε. Έκλεινε τα μάτια, να μη δει το φτιασιδωμένο πρόσωπο, τα ρουθούνια, να μην οσμίζεται το ποτό, τα αυτιά, να μην ακούει τα ουρλιαχτά του πόθου. Μάζευε τα κουρέλια του κι έτρεχε να ανταμώσει το θάρρος, μα εκείνο του έκλεινε την πόρτα περιφρονώντας τον. 

Μα σήμερα αλυσόδεσε το παρελθόν, το φίμωσε. Κατάφερε να γκρεμίσει τα τείχη της ανημποριάς και να διεκδικήσει την ελευθερία του. Έτρεξε γρήγορα, προτού ο χρόνος τον ξεγελάσει, να απολαύσει για μία και μοναδική φορά τους χυμούς της μυγδαλιάς, που έφερε την άνοιξη στην καρδιά του, πριν ξεκινήσει κι αυτός για το μακρινό ταξίδι στη γη των ψυχών. Της φλογερής άνοιξης, που χαμογέλαγε στο όνομα Αγάπη. Διψούσε να περάσουν μαζί τα τελευταία λεπτά της ζωής του, δωρίζοντας στην άσπιλη ομορφάδα την ιερότητα του έρωτα, για να τον θυμάται, όπως πραγματικά ήταν και όχι όπως αποφάσισε η μάνα του να είναι. 

Μαριάνθη Παπάδη