ΣΤΕΛΛΑ ΒΡΑΚΑ " ΑΤΙΤΛΟ "

Μουδιάζω
μια παράξενη απραξία.
Παλεύει η ψυχή να βρει μια διέξοδο
που να της ταιριάζει.
Μίμηση μιας πρωτοφανέρωτης
θάλασσας.
Μίμηση της βουτιάς του γλάρου.
Μίμηση φωτός στο ψαλτήρι
του όρθρου
η ομορφιά σου που αγιάζει.

Πιστεύω πως το άπιαστο σου
το κρατάω μέσα στα γράμματα.
Δυο άνεμοι κι ένα σμάρι θαλασσοπούλια.

Ένα όνειρο
μια νιοστάλαχτη γαλήνη
όταν η αίσθηση της γνώσης
μου προσφέρει την σιωπή της.
Κι όταν η φωτιά τυλίξει το όνειρο
κρατάω το ωμέγα μην το διαπεράσει
και πού να σε χωρέσω τότε;

Θα πας με το δοκίμιο της μορφής
στην θάλασσα και θα την συνταιριάξεις
στον σκοπό σου.

Πες μου τότε πώς θα ακουμπάω
την αλήθεια σου;

Όταν μπορέσεις ψηλάφισε
την ψυχή μου να με γνωρίσεις.

~στέλλα βρακά~