τα αισθητήρια θερμοκύτταρα
απορροφώντας τη γευστική ουσία
στα κοραλλιογενή σπλάχνα
εστιάζοντας γόνιμα, να σαλέψουν
ώσπου η πέτρα να βγάλει, τα υγρά της στοιχεία
στις ηδονές των θάμνων.
Μην πας μακριά, ακούμπισε στ' αχαμνά
της δοξασίας την αλμύρα και τον ιδρώτα των πόθων
στου υπερσυντέλικου παρόντος
που ο αόριστος εξασθενεί ξεμαντάλωτος.
Να κρατήσεις το δέντρο όρθιο
μέσα στα βαθυκόκκινα τοιχώματα των Νηρηίδων
να κυλιστούν στο καταπράσινο χαλί
στο ανθοφορεμένο λιβάδι ...
Εκεί που παράφορα χορεύει ο πόθος
αγκαλιά με την έλξη
που κυλά δάκρυ καυτό, στην ερωτική πηγή
ποτίζοντας τις παρειές, της αιωνιότητας
κι ανθίζουν του τριαντάφυλλου οι ορμές
π' ανοίγουν οι κάλυκες, σε γαλαζοπράσινα
μεγέθη, πέραν πάσης αμφιβολίας
όπου ο κόλπος έλκει "στιγμές έκστασης"
στη ρέουσα μαγεία,
φυτρώνοντας τ' αθάνατο βοτάνι !
Τι όμορφα που κελαηδούν στο 'μαζί', τα πουλιά!
. . . . . * * Nikos D. Stoforos * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου