ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΗ " Ατιτλο "

Το γαλάζιο αποχωρώντας
γκρίζους ορίζοντες ζωγράφισε
Έφυγες ...
Ο χρόνος μετρούσε ταξίδια
Ταξίδια που
σε γυρίζουν
σε ρίχνουν
σε ανεβάζουν.
Στο χάος
στο σύμπαν
Σε πανσέληνους ουρανούς
σε βυθούς αβύσσου
Κι εκείνα τ’αχάρακτα ταξίδια
που ονειρεύτηκες;
ψηλαφίζεις χρόνους
σε ακολουθούν
τους ακολουθείς
Ανοίγεις το βήμα
Στη βουή του κόσμου
χάνεις το μέτρημα
Τρέχει πάντα ανάλγητος
Όνειρα που θυσιάστηκαν στο βωμό του «δεν»
κι άλλα που θρυμματίστηκαν από άγγιγμα σκληρό
κι εκείνα που μάτωσαν σαν δάκρυ ελπίδας αξόδευτο
Βαγόνια
άδεια
μισά
γεμάτα
Σιωπές σοφές
σιωπές ανόητες
και η αγάπη ;
Κατακρεουργημένη
Θα περιμένεις στου «μπορώ» το τρένο να επιβιβαστείς
Θα περιμένω του «θέλω» το ταξίδι να ξοδέψω
Σε στάσιμο χρόνο θα σε βρω
στο ανεκπλήρωτο
Εκεί ...
πληρότητας χάρισμα ...
...a.n.