ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " ΑΤΙΤΛΟ "

Πριν μιλήσει κανείς, ας πάρει τα φτερά της τύχης,
από το φως.
Σαν ίσκιος έρχεται ηχώ μια προσευχής.

O δικός μου ουρανός έχει για θέα χρώματα
από ήλιο, από δειλινά, από γαλάζια σύννεφα,
κι ένα φεγγάρι με κρυσταλλένιο βλέμμα
να μου χαμογελά ρέοντας
μες στις γαλήνιες θάλασσες.

Όλα αυτά τα ονειρεύτηκα σε μια νύχτα
καθώς ανάδευε την στάχτη στα μάτια μου
η μνήμη,
πήρα τις πέτρες από τα ύφαλα,
του φως από τις ασημένιες τρίλιες
τις δροσοβόλες φλόγες,
σαν είδα την πιο θλιμμένη γωνιά του ουρανού
να με κοιτά περίλυπα .

Φωνή από την έρημο τότε ακούστηκε,
θα ΄ρθούν κάτι πουλιά ξεφωνίζοντας
κάτι νυχτοπούλια μαθές,
από της προσφυγιάς τα χώματα
που ολονυχτίς θα ρεμβάζουν
στα φτερώματα απόγνωση,
κι όλη η αστροφεγγιά θα τσακιστεί
για ένα τίποτα,
για έναν ήλιο θαμπό που έρχεται και φεύγει
καίγοντας την κυρτή σιωπή μας.

Γρηγορία Πελεκούδα