Όλοι αυτοί που με θυμούνται
Σε ξένες πατρίδες μετανάστευσαν
Σκυφτοί και μεθυσμένοι μ΄ αξεπέραστη λήθη
Μου γνέφουν με θλιμμένες χειρονομίες
Σα διαβατάρικα πουλιά που αφήνουνε
Μικρούς σταυρούς στο πέταγμα τους.
Τις συννεφιασμένες μέρες κλείνω τα μάτια
Κάνω πως δεν τους βλέπω
Ξεχνώ τη γύμνια τους
Ντυμένος μες στα φορέματα του κόσμου
Και τους προσπερνώ
Και τα βράδια, αχ τα ματωμένα μου βράδια
Σα σκουριασμένο σκαρί πάνω στο ποτισμένο μαξιλάρι
Ψιθυρίζω τα μικρά και τα μεγάλα τους ονόματα.
Δημήτρης Φαφούτης
«ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου