Οι τοίχοι γέρνουν
από την αφόρητη νοσταλγία των κλεμμένων κάδρων
Μορφές σε αναζήτηση
Φιγούρες σε αιώρηση
Τραγούδια σε αέναη αντήχηση
Βηματίζω αθόρυβα
να μη σε πονέσω
Μνήμη των παιδικών μου χρόνων
Μια πορτοκαλάδα στο τραπέζι του καλοκαιριού
Η μητέρα σκυμμένη στο μετρητό της κέντημα
Οι φράουλες με τα κεράσια να ματώνουν το νεροχύτη
Ο πατέρας σφυρίζοντας στον κήπο με τις αμυγδαλιές
Το χαμόγελό μου καρφωμένο στα μάτια σου
Ζωγράφισα την γκριμάτσα της ευτυχίας στο μέτωπο της αμνησίας
Ξεκρέμασα από τους στίχους τη στιφάδα της λεμονίζουσας
θλίψης
Πόσο μου αρέσει να προσγειώνομαι ανώμαλα
Κι αυτό μου τόμαθε η ζωή
όπως ακριβώς να ποδηλατώ χωρίς βοηθητικά ροδάκια
Μνήμη των παιδικών μου χρόνων
βαμμένη με την ασημόσκονη από μπακιρένιες δεκάρες
νοτισμένη από τα ανεπίδοτα φιλιά της πρώτης αγάπης
στραγγισμένη στο λικέρ από άγριο βατόμουρο
βάλε με να αποκοιμηθώ στην αγκαλιά του Θεού
που ξαποσταίνει κάθε βράδυ στο κατώφλι σου....
(Φ.Β. 18274 ''ΣΤΙΧΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ'' 2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου