Ιδού ο νυμφίος που επιστρέφει
στην μικρή ταραγμένη του θάλασσα
αδύναμη κι εύθραυστη προσδοκία
στις ήσυχες μέρες όπως αυτές της προδοσίας
κυματίζει το νερό στο πέρασμα του
και τα ακοίμητα ένστικτα νανουρίζονται
στων ψαλμών την ανάταση
μα η ζωή δεν χαρίζεται
στο χωλό προσδόκιμο
του εγωιστή και δυνάστη ζητιάνου
που κατεβαίνει στο χωριό για το Πάσχα
δίχως προκράτηση στέγης
μόνο διόδια κι έναν νηστικό καφέ
ας πούμε όπως το επιβάλλει
μια δειλή εναλλακτική ελπίδα
ε, ας υπάρχει κι αυτή ως έσχατη βεβαιότητα
στης επαρχίας την ανθοφορία
που προσβλέπει
να σκεπαστεί κάποτε τιμητικά
με μια φωτογραφία παιδική στα χέρια
στις αγκαλιές της άνοιξης
ακολουθώντας τον επιτάφιο του Άη Λια
που ξεστρατίζει συχνά στις ρεματιές του βουνού
από τα σκοτάδια πάθη της νύχτας
να τον βρει και να τον κουβαλήσει πίσω
πάνω σε γερούς ώμους
που θα άξιζαν σε ανδρειωμένο
με τους αγγέλους ματωμένους παρέα
στα αγριόβατα και τα ρείκια
βαδίζοντας καρτερικά
στων αρωμάτων της γης
το πρώτο χάραμα
όλα αυτά που τον γαλούχησαν από μωρό
ευωδιάζουν απαλά τώρα
μικρή ζωή αποτυπωμένη στο μονοπάτι
της δροσερής πέτρας την πάχνη
να μην χαθεί ποτέ συλλογιέσαι
καθώς τον βλέπεις από μακριά
να ξεθωριάζει στον γερμένο ορίζοντα
τόσο δα αθώα και μεταφυσικά
ποιος να ξέρει.
Ηλίας Μάρκος
φωτογραφία: Η.Μ.
Μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφή