ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ " ΧΙΜΑΙΡΕΣ "

Ώ ηλιοτρόπια της αγάπης μου!
Νωχελικές στάχτες της θύμησης μου!
Καλοκαιρινά όνειρα λουσμένα με φως αστερόσκονης.
Πόσα καλοκαίρια δεν αγάπησες κάτω από το φως των αστεριών;
Εσύ που πάτησες πάνω σε πέτρες σκληρές, κακοτράχηλες,
αλλά μετά λούστηκες με την αγάπη;
Της θάλασσας τα κύματα όλα στα πήραν μακρυά.
Σε υφάλους χτύπησαν τα χέρια σου.
Πληγιάστηκε το κορμί στις θύμησες του χρόνου.
Χίμαιρες προσπάθησες να λαβώσεις...
Νόμιζες πως δωρεά σου δόθηκε από το χέρι της Αθηνάς ....
ν' αδράξεις τον Πήγασο.
Να αναδειχθείς σε έναν Βελλεροφόντη.
Ξέχασες πως η έπαρση πληρώνεται.
Στον Όλυμπο όποιος φτάσει απροετοίμαστος
θα λαβωθεί..
Πρέπει να χει αγνή ψυχή και σκυφτή την κεφαλή.
Η αχαριστία πληρώνεται.
Όμως εσύ θάλασσα μου , άλλα κύματα μου έφερες
λουσμένα με το κατάλευκο χρώμα της αγάπης.
Λένε η θάλασσα έρωτας είναι .
Μπαίνεις μέσα της μα δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Αυτή και η μαγεία της.
Το απρόσμενο της.
Αυτή και η συμφορά της , ο πνιγμός της.
Αυτή και η λύτρωση της. Το βάπτισμα στο αιώνιο, στο άδυτο.
Ήρεμη να σαι μαζί μου, γαλήνια...
Δεν χόρτασες πια;

Χρύσα Νικολάκη
15.4.2018