ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ " Ανενόχλητοι "

ξεθώριασαν τα χρώματα
στο χαλάκι της πόρτας
σ' αυτό το σπίτι
μπήκαν πολλοί και βγήκαν
ανενόχλητοι
όχι πως πήραν κάτι μαζί τους
δυο κηροπήγια σβηστά
τα χέρια σου να σωπαίνουν
το ποτήρι μισογεμάτο
ή μισοάδειο
-κανείς δεν έδωσε σημασία σ' αυτή τη λεπτομέρεια-
όλα για χρόνια στη θέση τους
κι εκείνοι έρχονταν κι έφευγαν
ανενόχλητοι
όχι, δεν πήραν κάτι μαζί τους
τρόμαζαν ίσως
απ' τις άδειες κορνίζες στον τοίχο
τη θάλασσα που έφτανε μέχρι τη ρίζα της αυλής
τον άγρυπνο βήχα της γριάς
που στεκόταν μπροστά
στην πράσινη καγκελόπορτα
περιμένοντας κάποιον να της μιλήσει

νιοβη