ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ " ΑΤΙΤΛΟ "

Δε είναι προσευχή ετούτη Κύριε
ίσως ανάγκη είναι να σου μιλήσω
Κύριε, αν κάποτε σου ζήταγα να φυλάγεις τους δικούς μου
τώρα απλά θα σου πω φύλαγε τους ανθρώπους
γιατί έπαψα να ξεχωρίζω τους δικούς μου
αφού κι εγώ δε θέλω κτήμα κανενός να είμαι
Κι αν ζυγιάζω τα πράγματα με τα δικά μου σταθμά
μπορεί λάθος να κάνω, μα σε ρωτάω Κύριε
τα παπούτσια που φορώ
στα πόδια μου δε θα πρέπει να ταιριάζουν;
Πες μου, αυτό που βλέπω, που για άλλους δεν είναι ορατό
εκείνο το μικρό φως, εκείνη η λάμψη
είναι κάτι που γεννιέται ή κάτι που χάνεται
ή κάποιο σημάδι σου ίσως;
Κι εγώ Κύριε, έχω χαθεί μέσα σε μικροαστικές ιδέες
και του συρμού ευφυολογήματα
Κουράστηκα πια τους άλλους να κρίνω κι αυτοί εμένα
δεν είναι δική μας δουλειά αυτή
κάτι τέτοιο μόνο σε σένα αρμόζει
άλλωστε Κύριε, όλοι αμαρτωλοί δεν είμαστε;
Η μηλιά της Εδέμ εντός μας ακόμη φύεται
και ο όφις σέρνεται μέσα στο εσώρουχο μας
μασουλώντας προκλητικά φύλλα συκής
της γύμνιας και της ντροπής
Δεν ξέρω οι άλλοι τι σου ζητούν
Δεν ξέρω αν μας ακούς ακόμη
Γράφω δυο τρεις αράδες και λέω πως θα τις διαβάσεις
ή μάλλον σαν παντοδύναμος την σκέψη μου την ξέρεις ήδη
μέχρι τώρα δε βρεθήκαμε και ίσως ποτέ να μη βρεθούμε
κι ας γνωρίζουμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου
γιατί εσύ, είσαι πολύ και εγώ δεν το αντέχω
Είσαι όλοι οι άνθρωποι μαζί και όλη η φύση
και είμαστε πολλοί οι άνθρωποι Κύριε, για ν’ ανταμώσουμε όλοι
και πολύ λίγοι, αφού δε βρίσκουμε συντροφιά στη μοναξιά μας
Κύριε, ένα μόνο, φύλαγε μας!
.
/>*/<