δεν έχω χρόνο
μόνο στιγμές...
κι ένα παλτό από δάκρυα να με τυλίγει.
Χάθηκα στα μονοπάτια που δεν πέρασα ποτέ,
αποτεφρώθηκα στις φωτιές που δεν άγγιξα,
τσακίστηκα στους κίτρινους τοίχους,
γκρεμίστηκα από γαλάζια παράθυρα.
Ψαχουλεύω τη σοφίτα της γιαγιάς
και τι κρίμα,
δεν ανακαλύπτω κειμήλια....
Θα βγω στους δρόμους
με τα σταχτιά μαλλιά και τις άσπρες κορδέλλες
να τραγουδήσω ξεχασμένα παλιά νανουρίσματα
στους θαμώνες του φεγγαριού
δεν ζητάω τίποτα...τα ζητάω όλα...
κι αν έσκυψα στις λίμνες με λαχτάρα για νερό
πληρώνω τη λησμονιά για τους καταρράχτες
Κουλουριάζομαι σ ένα πανέρι από σιωπή
Και σκεπάζομαι με πεθαμένες ηλιαχτίδες.
Μην τραβήξεις το σεντόνι..θα τρομάξεις..
Αφησέ με εδώ.
Να ακροβατώ και να ονειρεύομαι τον Άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου