ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ " ΆΝΟΙΞΗ "

Σε πλησίασε ο νους...
σε άγγιξε.
Αποφράδες ημέρες περάσατε σφυρηλατώντας την αίσθηση του αγγίγματος.
Τα χέρια μουδιάζουν.
Παγωμένα τα συναισθήματα.
Και οι στιγμές μας λιώνουνε... σαν το χιόνι.
Μα η Άνοιξη θέλει το πράσινο της ελπίδας.
Σε Κρυστάλλινα Παλάτια ποτέ μου δεν χώρεσα.
Σπίτι μου ηταν πάντα ο κήπος με τις τριανταφυλλιές.
Μάνα μου ηταν η Άρτεμις.
Και πατέρας μου ο Ήλιος.
Ο ουρανός πάνω μου δεν εχει σύννεφα.
Και τα σπουργίτια πάντα κάτι με φιλεύουν. Είναι που ξέρουν πως κάποτε ζητιάνεψα την αγάπη σου .
Είναι που με νοιώθουν αδελφή τους.
Ο άνεμος πάντα θα με πηγαίνει στα πιό ψηλά βουνά.
Απο σπουργίτι θα γίνομαι αϊτός.
Γιατί μόνο εκεί μπορώ να χτίσω φωλιά.
Εκεί στην εκκλησιά της Παντάνασσας , κάτω απ' το κάστρο του Μυστρά βρίσκω καταφύγιο.
Μόνο εδώ ο αέρας είναι τοσο δυνατός.
Μόνο εδώ ο αρχάγγελος Γαβριήλ ζωντανεύει
τα όνειρα μου.
Οι τοιχογραφίες, νωπές, σκαλίζουν τη μνήμη. Και ο Ευαγγελισμός μιαν Άνοιξη προσμένει.
Με κρινανθούς πορεύομαι μες στην ψυχή...όσο τη θάλασσα αγναντεύω.
Για δες, μόλις άνθισε κι η πρώτη Πασχαλιά .
Πλημμύρισε η φύση μωβιές και κίτρινες αποχρώσεις...
Τοπάζιο και αμέθυστος τα χρώματα σου Ελλάδα μου.
Αυτός ο τόπος αναγεννιέται από μόνος του. Όσο και να τον καταπατούν πάντα θα ανθίζει.
Το ίδιο κι η καρδιά μου.

Χρύσα Νικολάκη
23.4.2018