Το εγκαταλειμμένο χωριό της Ζέρμας, βρίσκεται γαντζωμένο στις νότιες υπώρειες της Κάτω Αρένας. Ένας οικισμός με δύσκολη προσέγγιση, καθώς το έδαφος υποχωρεί συνεχώς και οι κατολισθήσεις είναι καθημερινότητα. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν τη δεκαετία του 70, για να φτιάξουν ξανά τα σπίτια και τις ζωές τους από την αρχή σε κοντινό ασφαλέστερο σημείο. Κοιτάζουν απέναντι, τη γενέθλια γη και αισθάνονται πως ένα κομμάτι τους έμεινε για πάντα πίσω...
Η Ζέρμα υπήρξε μικρό κέντρο αγιογραφίας, λιγότερο γνωστή από τους Χιονάδες, αλλά με τους ζωγράφους και τους τεχνίτες της πέτρας να αφήνουν τη δική τους υπογραφή στο Άγιο Όρος, στο Αγρίνιο, στην Αμφιλοχία, στη Θεσπρωτία, στη Θεσσαλία και αλλού.
Στη Μονή Κάμενας, κοντά στο Δέλβινο της Αλβανίας, ο ζωγράφος Μιχαήλ από τη Ζέρμα υπέγραψε σωζόμενη έως σήμερα αγιογράφηση σε ναό του 1662 «δηα χυρός του αμαρτολού Μιχάλις ζωγράφος εκ κόμις Ζέρμας».
Από εδώ καταγόταν ο Γιαννούλης Ζέρμας (1854), που προσέφερε εθνικές υπηρεσίες ως οπλαρχηγός και συνεργάστηκε με το Νικόλα Αδάμο και τους καπετάνιους, Λεωνίδα αρχικά (1877), και στην εξέγερση της Δυτικής Μακεδονίας το 1878.
Ανεβαίνουμε περνώντας από το μοναδικό επικίνδυνο μονοπάτι, με το χώμα εχθρικό να φεύγει κάτω από τα πόδια μας. Ο βαθμός δυσκολίας δεν μας πτοεί γιατί η μυστηριώδης αύρα της Ζέρμας μας μαγνητίζει, μας στέλνει ψιθύρους από το παρελθόν.
Φτάνουμε σ΄έναν κόσμο δίχως ανθρώπους. Η φύση αδυσώπητη κατέλαβε, γκρέμισε και κυρίευσε τα έργα τους. Έσβησε αργά - αργά κόπους, χαρές, λύπες, όλη τη ζωή μιας κοινωνίας.
Ανάμεσα στα ερείπια, στέκουν ακόμη η κεντρική βρύση του 1750 και η εκκλησιά, συντηρημένη από το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα εκείνων που δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Τα κτίρια ερειπωμένα, καρδιάς και πέτρας σπαραγμοί. Τα πατρικά σπίτια έπαψαν να λαχταρούν επιστροφές και βγάζουν πια μόνο παραπονεμένα τριξίματα. Τα κατοικεί τώρα η άγρια ζωή, η μνήμες και η σιωπή. Και κάπου κάπου διακρίνονται σκόρπιες λέξεις για τη χαμένη θαλπωρή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου