Ψάχνω στην άβυσσο
τις ηλιαχτίδες του μέλλοντος.
Η πυξίδα της λογικής
αναζητά το λιμάνι της αλήθειας.
Άνεμος απρόσεχτος
σκόνισε τις ψυχικές διαδρομές της ζωής,
τις έστρωσε με όνειρα πικρά
όνειρα που δεν ανθίσανε ποτέ τους.
Στο στέρνο μας αφήνεται, κυλά
το νερό απ'τη χούφτα της γης.
Σταλάζει χαμόγελα ακριβά,
μα και λησμονημένα
μέσα στην καθημερινή παρωδία
μιας αναμέτρησης
αμαρτωλής και άνισης.
Ένας χρόνος που αγνόησε
το τρεμούλιασμα της φωνής
και τα υγρά μας χνώτα.
Ώρες ατελείωτες , γυμνές
καταπίνουν τα όνειρα εφιάλτες.
Ψάχνω στην άβυσσο
τα νιόβγαλτα φυλλώματα
μιας δύναμης αδιόρατης
που το βαθύ σκοτάδι
θα κάνουν.... να σωπάσει .
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου