Svetlana Rumak- art
Μη με ψάχνεις στα ορατά,
αόρατη έγινα.
Με φυγαδεύω μαζί
με τα σύννεφα,
δε θέλω από τα βλέμματα
να πληγιάζομαι,
χρόνια τώρα
με στέγνωσε η γήινη αφαίμαξη,
θέλω πια να εξαχνώνομαι
από το ξέφωτο
του ποιητή ουρανού.
Χτίζω ένα σπίτι
από νέφη στο χρώμα
του Αιγαίου
και θα στοιβάξω
μαζί με τα όνειρα
μικρούς ήρωες
για να συγκατοικώ,
θ αποταμιεύουμε λέξεις
για να γράφουμε στιχάκια
στον ήλιο
και θα τρώμε χαμόγελα
και λευκότητα,
το ασπράδι των παραμυθιών.
Πέταξα όλες τις
προσδοκίες,
παραιτήθηκα από την
γονική κληρονομιά,
χάρισα κάθε μου ρούχο
στον ακόρεστο άνθρωπο,
μοίρασα ως την ύστατη
τις θύμησες μου,
και κίνησα,
ένας χιτώνας
εγώ κι η σκιά μου
για την πρωτόγονη μου αλήθεια,
φτιαγμένη να γίνω
από του κόσμου το παράταιρο :
ένα απαρνημένο Εγώ,
τόσο παράδοξα οικείο
και τόσο ξένο
όπως αυτό :
το αυθεντικό ανάγνωσμα
της γνωστής άγνωστής μας Ψυχής.
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου