Μύριζε οδύνη ο καιρός.Αέρας απόγνωσης,φυσούσε έξω..Γρατζούναγε την πόρτα μου.. Σίμωσα ν' αφουγκραστώ,να νοιώσω το θανατικό που λυσσομανούσε. Μ' είχε χρόνια τώρα κατοικήσει,τούτη η παραξενιά.. Αρνιόμουν..ό,τι τα μάτια θωρούσαν. Σύρθηκα με τις αισθήσεις μου τεντωμένες. Κραυγές μιας γλώσσας άλαλης,ξόρκιζαν την εποχή των παγετώνων,που κύκλωνε απειλητικά να λιώσει τα προικιά της Φύσης,τ' άγραφα δώρα της ψυχής. Με βήματα τσακισμένα του καημού,κουράγιο βρίσκω,ν' αποκριθώ,στ' άφωνο βουητό. Σ' εκείνο,το υπόκωφο κάλεσμα της Ζωής,που διαβαίνει,απαρηγόρητη,σε μια απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης,στον χαμό. Χήρευε..απ' Ανθρώπους,απ' Ουρανό.! Βοήθεια ζήταγε στον θρήνο της,που μου 'καιγε τα σωθικά. Την πονούσα..μνήμες μακρινές μου 'ξυνε το κλάμα της.!
* Μια σπίθα αναπήδησε και μου 'φτασε την ψυχή στα χείλη. Μεμιάς τραβώ το μάνταλο,για να την ανταμώσω. * Σαν Προμηθέας Πυροφόρος,ορμώ στην άγρια μπόρα.το κακό να μαρμαρώσω. Με φλόγα πύρινη Ψυχής,τους Πάγους να λιώσω,Χρώματα να μοιράσω,καινούρια όνειρα να βάψουμε,σε μουσικούς αιθέρες βιολιού να ξυπνήσει ο Νους,με λωτολούλουδα να ραίνουμε τις Αυγές. * Με κούρασε η Ασχήμια τούτη,οι Μυστικές ...Πουλησιές! * Απ' την Αρχή,ας κατοικήσουμε Όλοι Μαζί την Αγάπη. Στον Πάγο,να σπάσουμε το κόκκινο ρόδι.!
Μαντλίν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου