ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ " Επί ξύλου κρεμάμενος "

Σσσσ…. ησυχία το Θείο δράμα ολοκληρώνεται, μα τίποτα δεν τελείωσε ούτε τότε - ούτε σήμερα. 

Αύριο σβήνοντας τα σφάλματά μου, στο φορτίο του ανακουφισμένου μου πόνου αν έχω αμαρτήσει και εμφυσήσει τους θαυματουργικούς ουρανούς σου, στα όρια τα θεϊκά, σε ό,τι έχω κάνει στη νιότη μου, συγχώρεσε με στους θησαυρούς που ξεθάβεις. 

Αν δέσω σαν σημάδι το χέρι σου και έχω σαν έμβλημα το πρόσωπο σου θα εφαρμόσω τον ανυπέρβλητο λόγο σου, που ποτέ δε διεκδικούσε με σταυρικό θάνατο, δάφνες διαχρονικότητας. 

Αν προικιστώ με πνευματικότητα από τον δοτικό νου του ουρανού και της γης, η ανάσα και η βαθιά ύλη, λεπτή και απεριόριστη θα μου δώσει ειρήνη, θα με συντροφεύσει καθώς θα πορευθώ και θα με καλωσορίσει καθώς θα εισέλθω στην τρυφερότητα της καρδιάς και της θεότητας Σου. 

Εκεί που άνοιξε η ψυχή θαύματα ανθίζεις

Εκεί που μύρισε δροσιά καρπίζεις έργο αμύθητο 

Εκεί που πλημμυρίζεις γαλάζια μύρα τον ουρανό, βαπτίζεις με θεία χάρη όλους τους λαούς

Κι εκεί που σπέρνεις θησαυρούς ή αναστημένους από αίμα σταυρούς, φωτίζεις την αγάπη και τη δικαιοσύνη στο όνομα του Πατέρα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος 

Ο Δημιουργός όλων όσων ορατών και αοράτων υπάρχουν, μεταμορφωμένος, δίχως ποτέ να σταματάει, παραδίδεται αλάνθαστα στον κύκλο των χαρμόσυνων πραγμάτων, δίνοντας τον γαλήνιο εαυτό του, στα κύματα της μεγάλης αλλαγής, όταν είναι καιρός να φύγει σαν απλός Άνθρωπος και Μέγας Διδάσκαλος. 

Ο Υιός του Θεού με την σοφία χαραγμένη στα μάτια, φεύγει δίχως φασαρίες περιττές πάνω από τον πύρινο λόγο, για να έρθει πάλι με δόξα και τιμές για να κρίνει το ανθρώπινο γένος. 

Με τη βασιλεία του να μην έχει τέλος στα γονικά του στερεώματος. 

Xρήστος Αθανασίου