ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ " Η ψηλάφηση της αλήθειας "

Στα ίχνη της δυσπιστίας μου, ανάβοντας μπροστά στο Φως το αληθινό λαμπάδες αναμμένες από τα πάθη των ανθρώπων, εγώ ο άπιστος πιστός με αξιέπαινη περιέργεια, ψηλαφίζω τα αιματόβρεχτα δάχτυλα και πόδια σου και αγγίζω την αιμορραγούσα πλευρά Σου. 

Βλέποντας τα εγωιστικά τείχη που με γονατίζουν με ολιγόπιστο βλέμμα στης ψυχής μου το βυθό, έρχομαι δίχως προορισμό να σε κοιτάξω για να σε αναγνωρίσω στην όμορφη δροσιά της σιωπής. Τα ερωτηματικά όμως που είχα στο νου μου και τα εξέφρασα με τη γλώσσα μου είναι ένας κατάμαυρος διάδρομος με μια πόρτα θεόκλειστη στο βάθος. 

Εκθαμβωμένος από τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς, κοιτώ στο καρφωμένο πρόσωπό σου τα φτυσίματα, κοιτώ στα τρυπημένα μάγουλά σου τα ραπίσματα που καρφώθηκαν στο μαυρισμένο ξύλο του Σταυρού μέχρι την επόμενη εμφάνισή σου Χριστέ για να αγγίξω, να βεβαιωθώ και να πιστέψω. 

Δίψασε η ψυχή μου Κύριε από τα χέρια Σου. Πάρε με στο ταξίδι αυτό για να οικοδομήσω την ειρήνη και τη δύναμη της ελεημοσύνης, δείξε μου τον δρόμο στον αληθινό Σου Οίκο, άνοιξε τα μάτια μου στην ασφάλεια της αγκαλιάς Σου, που στάθηκε σπλαχνική για χάρη του Πανάγιου Πνεύματος το πρόσταγμα. 

Με όλη την ειλικρίνεια που με χαρακτηρίζει από την καρδιά της αγάπης, η πίστη μου ποτέ δεν θα ταλαντευθεί, αν μείνω πιστός στην κοινωνία των πιστών. Γι’ αυτό η πίστη μου στην πραγματικότητα της αναστάσεως είναι πειστική. Η επαφή μαζί Σου θα με σώσει, θα με αλλάξει, θα με κάνει καινούργιο άνθρωπο, θα με κάνει ν' αναφωνήσω : 

« Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ. Εσύ είσαι ο Κύριος μου και Θεός μου. » 

Σε ονομάζω Φως και Σε βλέπω. Σε ονομάζω Πίστη και Σε Ακολουθώ. Ζωή και Σε Επιθυμώ. Σοφία και Σε συμβουλεύομαι. Αλήθεια και Σε πιστεύω. Παντοδύναμο και Σε Εμπιστεύομαι. Πατέρα γίνομαι Παιδί σου. 

Εγώ ο προστάτης σου, που για χάρη σου έγινα μαθητής και γιος στο δέντρο της παρακοής, χαμηλώνω τα μάτια της ντροπής στον κόσμο αυτό, πλένοντας με νερό το άχραντο σώμα σου, που όλους μας ξέπλυνε χαρίζοντας μας την κάθαρση καρδιάς. 

Στο κατάλευκο ρούχο που σε σκεπάζει από τον αδυσώπητο ήλιο της σκιάς μου, ανοίγω με τα μάτια του τυφλού την νωπή πληγή σου, αγγίζω με το δάχτυλο το σημάδι από τη λόγχη και αδειάζω τα ουράνια μύρα και τα κρίνα της αγνότητας πάνω στην ευλαβική σάρκα της επουράνιας εικόνας Σου. 

Χρήστος Αθανασίου