Κι αυτή η ζωή τις μέρες είναι άδεια
Τόσο άδεια που αν ρίξεις μια μικρή πέτρα μέσα της…
Κλάματα, χαρές, λυγμοί αναπηδούν.
Οι άνθρωποι, βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να αρνιούνται τη ζωή τους
Κάνουν παιδιά και ζούνε για τα παιδιά τους
Ή ανοίγουν μια δουλειά και ζούνε για τη δουλειά τους
Ή αποχτούν ένα όνειρο και ζούνε για το όνειρό τους
Ή ζουν αναζητώντας απλά μια ευκαιρία για κάτι.
Αυτό το σπίτι χωρίς εσένα είναι άδειο
Κι αυτή η ζωή χωρίς εσένα είναι επίσης άδεια
Κι η καρδιά που υπάρχει πίσω απ΄ αυτά άδεια είναι
Κι άδεια περνά ο καιρός την όμορφη ετούτη άνοιξη
Κι είναι θαύμα, που μέσα σε τόσο άδειο βρίσκω νόημα
Οι άνθρωποι λένε, το κάνω για σένα
Και μετά βρίσκουν έναν τρόπο να μαγειρεύουν για σένα
Κι ύστερα έναν τρόπο να σκέφτονται για σένα
Κι αργότερα έναν τρόπο να ζουν για σένα
Τόσο το κάνουν, που αν σκέφτεσαι και ζεις
Ίσως και να τους πειράζει
Αυτό το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα
Το κρατάει ακόμα όρθιο ένα όνειρο
Είναι θεμελιωμένο πάνω σε ένα όνειρο
Που έχει τη μορφή σου
Έστω κι αν αγάπη μου, δεν ξέρω πως μοιάζεις
Είναι θαύμα αγάπη μου, μέσα σε τόσο άδειο
Να κολυμπούν χιλιάδες λόγοι να ζω
Χιλιάδες μη αποσωμένα πράγματα
Κι όσο δεν έρχεσαι επιμένω σε σένα
Τόσο επιμένω, που ίσως στο τέλος σαν έρθεις
Βρεις να σε περιμένει ένα άγαλμα
Αγάπη μου, η χαραυγή ευθύνεται
Κι εγώ την περνώ μόνος
Κι είναι τεράστια τόση αυγή για ένα άτομο
Δεν μπορείς να φανταστείς το βάρος μιας ανατολής
Αυτό το σπίτι είναι άδειο
Σε αισθάνομαι ξυπόλυτη να περπατάς μέσα του
Τα μαλλιά σου να κυλούν στο πάτωμα
Μέσα στην άδεια μου καρδιά μπορείς να χορεύεις
Έχει τόσο χώρο κι είναι όλος δικός σου
Έκαψα όλα τα έπιπλα του σπιτιού για χάρη σου
Ένα κρεβάτι και δύο καρέκλες όλα μου τα υπάρχοντα
Σε παρακαλώ, μην μου απαγορέψεις ποτέ να σε ονειρεύομαι
Ο κόσμος συνηθίζει να λέει ζω για σένα
Κι εγώ για σένα ζω
Με κρατάς στη ζωή
Είσαι η πυξίδα που κάθε τόσο με βρίσκω
Μέσα στην απεραντοσύνη
Αυτό το σπίτι είναι άδειο
Και φυτρώνουν παντού αναρριχώμενα λουλούδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου