είναι γιατί φοβούνται τον θάνατο
απ΄τους ανθρώπους,
επιβιώνουν μόνο όταν νυχτώνει
αν καταφέρουν να επιστρέψουν
από τα βόλια τους.
Στο ημίφως χαμένης πανσελήνου
όσο ψηλά κι αν ανέβουν
επιστρέφουν και πάλι στην απόγνωση.
Μια χούφτα απ΄αστέρια είναι
που αχνογυαλίζουν στο σκοτάδι
κι αρχίζουν να χορεύουν πεντοζάλη
πάνω στα λιόδεντρα.
Τότε τα παίρνουν οι αγέρηδες
στα άυλα χέρια τους όπως χθες
και προχτές,
κι απ΄τον καιρό που η μοίρα τα πέταξε
σαν είδαν τον ήλιο πάλι ν΄ανατέλλει
τούτο το όνειρο άναψε φωτιές
από τα βάθη της σιωπής, από την ερημιά
του ύπνου τους...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου