Στον ανθρώπινο πόνο όλοι είμαστε
ίσοι, πλασμένοι να αντέχουμε το
πρώτο φως του ήλιου μας.
Αδαπάνητα φιλιά ανεμίζουν
σε κατάρτια πρόσκαιρης
και ευκαιριακής ηδονής...
Το αθώο βλέμμα που
τρυπώνει στα παραθύρια
της ενσώματης σιωπής
μεταμορφώνεται σε χάδι
ανέμου βάλσαμο στις πληγές
της ψυχής που η σαγήνη των
ματιών του πόνου γίνεται
ερωτικό ποτάμι που παρασέρνει
στην ροή του σκιές κορμιών
άβουλων ενθυμήσεων
και λάθος ενοχών...
Στο δέντρο του έρωτα
χάραξαν με κοπίδι τα
αρχικά τους σώματα
αφυδατωμένα από το
πάθος για αναγέννηση...
Το δέντρο κόπηκε από
το ψαλίδι του χρόνου σαν
μια άσχημη παιδική μουτζούρα
ή σαν φιγούρα θεάτρου σκιών
υπό τη σκέπη του πάθους..
Ανέγγιχτα κορμιά
εμφιαλωμένες ρυτίδες
και τρυφερότητα κάτω
από την σκανδάλη
της απιστίας πιστολιού.
Στον έρωτα δεν χωρούν
συμμαχίες μόνο εκπλήξεις
και ανανεώσεις όρκων
και θρυλικές ευκαιρίες....
Απλώνει τις φτερούγες
του της αγάπης περιστέρα
αγκαλιάζει όλου του πόνου
και του άγχους τη μιζέρια
έτσι απλά ταχυδρομώντας
ένα φιλί σε ένα κορμί
στης αμφιβολίας το
καρφί ,σουβλίζοντας
το τέρας της ανέραστης
και άταφης των ψυχών
κακοδαιμονίας...
Ταξίδεψε κορμί
σε θάλασσες του νου
γοήτευσε την θλίψη
του γκρίζου...της
τυποποιημένης
πολιτείας, λαβωμένου
ουρανού!...-
ΠΈΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΎΔΑΣ - καθηγητής - εκπαιδευτικός, πτυχιούχος ελληνικού πολιτισμού πανεπιστημίου Πατρών - ΕΑΠ, μέλος της διεθνούς εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών, μέλος της ένωσης αιτωλοακαρνάνων λογοτεχνών, αντιπρόεδρος του λαογραφικού μουσείου Αγρινίου,πρώην δημοτικός σύμβουλος, σπουδαστής σε μεταπτυχιακές σπουδές νηπιαγωγού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου