η μέρα παντρεύτηκε τον ίσκιο
μάλωσε και άφησε στη λύπη τον ήλιο.
Τη πλάνεψε το ροδαλό το σύννεφο
που φόρεσε του δειλινού το χρώμα.
Απόψε ο χρόνος σταμάτησε να κυλά
η θάλασσα σάστισε ρίγησε δεν μιλά.
Γλάρος στο πέλαγο της δεν ανοίχτηκε
με το κύμα της δεν έπαιξε ούτε μίλησε.
Απόψε η νύχτα είναι σιωπηλή και κρύα
όνειρο έφερε να διηγηθεί μια ιστορία
με σκόρπιες στιγμές που σε θυμίζουν
τη παρουσία της απουσίας να ξορκίσουν.
Απόψε βροχή να γινόμουνα να σου μιλήσω
αγέρι άρωμα να μαζέψω να στο χαρίσω
φεγγαρόφωτο στα όνειρα σου για να ζήσω
ήλιος με τις αχτίνες μου, γλυκά να σε φιλήσω.
Απόψε το δάκρυ που έσταξε από αγάπη
μαγικό μαργαριτάρι αφημένο στο μετάξι
να σου μιλήσει και να σε αποπλανήσει
τον έρωτα στη καρδιά σου να κεντήσει.
Στα χείλη σου γλυκόπιοτο να κυλίσει
με ερωτόλογα σαγήνης να σε μεθύσει.
Απόψε τίποτα δεν είναι το ίδιο
η μέρα λες και χάθηκε στον ίσκιο …
Μ.Γ. …
Μιχάλης Γεωργούλης
Μπήκα..απρόσκλητα από το παράθυρο και βρήκα ένα θαυμάσιο μπλοκόσπιτο! Εσείς οι ποιητές είστε φιλημένοι από το Θεό αφού μπορείτε να μετατρέπετε σε στίχους την ψυχή και την καρδιά σας, το πνεύμα και την ύλη.
ΑπάντησηΔιαγραφή