Στην ερημιά του δειλινού
πράγματα που δεν αγγίξαμε
ήταν οι σκιές των ανέμων,
στη σκιά του χρόνου της φθοράς
δεν είδαμε την κατεύθυνση
γύρω από ένα τυχαίο όνειρο,
μια ματιά βουρκωμένη βουτά στο κενό
κι ένας χτύπος της καρδιάς
στο δώθε κείθε να χτυπά
του τικ τακ ο αχός του χρόνου,
στα αχανή να διαφεύγουν οι λέξεις
που δεν ταξίδεψαν
μαύρο μαύρο κλικ κλικ μαύρο
να στέλνει ευθεία μπροστά
λιγότερο φως αθώο.
Πες του να περιμένει
αφού δεν πρόκειται για την δική του
φωτιά, κι αν καίγεται αθώα η φύση
είναι απλά η φύση που φλέγεται
κι εγώ από μακριά τις σκόρπιες λέξεις
κοιτάω, στον άνεμο που πετά χαμηλά
στην πλάτη του Κρόνου την πλαγιά ανεβαίνω
κι από κει βλέπω πόσο εφήμερη είναι
η ονειρική αίσθηση, η αίσθηση
των πραγμάτων.
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου