Ταξίδια μακρινά,
σφυγμοί απόμακροι
λιώνουν τα παλιά μας μυστικά.
Στεγνώνουν τα λόγια
ένας ίλιγγος ρουφάει
τις ικεσίες των ματιών.
Σπασμένες φωνές,
μορφές χωρίς βλέμμα
αφουγκράζονται φουρτούνες .
Αναβλύζουν του κορμιού τα σφάλματα,
η σιωπή αδιατάρακτη
καλύπτει τις αισθήσεις.
Μέσα μου κρύβω
τα σβησμένα άστρα,
λουλούδια ξεραμένα
πεσμένα κατά γης.
Στα σκοτεινά δωμάτια
κοινωνώ λίγα λεπτά ζωής
ασθμαίνοντας
από την ένταση της έκστασης.
Carpe.
Η φωτογραφία είναι από https://www.pexels.com/
...
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή