Πίνακας: Σέργιος Κοκκορης
Είναι ώρα που αναπολείς,
που σκέφτεσαι χωρίς όρια και εντολείς.
Είναι η ώρα που βουτάς βαθιά στα νερά της λησμονιάς,
που νόμιζεις ότι πνίγεσαι αλλά κολυμπάς.
Είναι η ώρα που χάνεις την έννοια του χρόνου,
που βάζεις τα νύχια πιο βαθιά στην σάρκα του πόνου.
Που δίνεις γροθιά σε όσα σε πονάνε,
που βγάζεις κραυγή του πόνου σε όσα σε τυραννάνε.
Είναι η ώρα που κοιτάς την ψυχή σου,
που βάζεις το μαχαίρι βαθιά μέσα στο κορμί σου.
Που αναλογιέσαι με το παρελθόν,
δίνοντας αγώνα στο σκληρό παρόν.
Κάθεσαι μόνο και αναλογιέσαι,
με τα θεριά του νου σου κονταροχτυπιέσαι.
Πίνεις να στήνεις όλη την φλόγα,
να παίξεις της μνήμης τα δύσκολα εμπόδια.
Καφέ δυνατό ίσως και ποτό,
να ζητήσεις κάθε τι που παιδεύει το μυαλό.
Το ένα στα νεύρα να σε απογειώνει,
το άλλο να σου σβήνει ότι στην μνήμη σου θυμώνει.
Γουλιά, γουλιά να πας και πιο βαθιά ή να τα παίξεις όλα σε μια του νερού σταλιά.
Και ο πόνος να αρχίσει να φουντώνει,
θάλασσα αγριεμένη με τον άνεμο που φουσκώνει.
Μια χαρακιά στην ψυχή,
βαθιά και κοφτή μαζί.
Πόνος οξύς και συνεχής,
να θέλεις να τον παίξεις αλλά να γίνεσαι επιρρεπής.
Και ο χρόνος δύσκολος φρουρός,
να σε κοιτάει και να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Σταλιά, σταλιά, σταλαγματιά, το αίμα στην φλέβα να μην κυλάει καλά.
Και ο πόνος να δυναμώνει και όσο περισσότερο πίνεις τόσο να σε ξεσηκώνει.
Να σε χτυπάει σαν καταιγίδα,
να σε τινάζει σαν ηλεκτροφόρα καλώδια, μια κουκκίδα.
Να γίνεσαι άγριο άλογο χωρίς εμπόδια,
να θέλεις να τρέξεις ελεύθερο χωρίς φόβους και όρια.
Η ψυχή να ξεσαλώνει, να φωνάζει δυνατά, να απογειώνει.
Το αίμα να τρέχει αφηνιασμένο στην φλέβα,
να γίνεται ποτάμι χωρίς φραγμούς και καμιά έννοια.
Ατίθασο, ελεύθερο άλογο γεμάτο ελπίδα,
να εναντιώνεσαι στην κατρακύλα.
Χαίτη που ανεμίζει στον αγέρα,
πόδι που πατά στο χώμα με μια φοβέρα.
Ήχος δυνατός να ξεσηκώνει,
να φτάνει μέχρι τον ουρανό, να αποκαθηλώνει.
Άνεμος δυνατός να τον προσπερνάς,
αστραπή και κεραυνός να τον βροντάς.
Πάνω στον λόφο της ύπαρξής σου να κάθεσαι αγέρωχος, να τεντώνεις το κορμί σου.
Να προσπερνάς τα κάθε εμπόδια,
τα λάθη να γίνονται της ζωής εφόδια.
Και εσύ εκεί ένας επαναστάτης,
χωρίς σύνορα, ένας αντάρτης.
Να έχεις φίλο τον αγέρα,
τον ουρανό καλό πατέρα.
Τη γη να χτυπάς το πόδι επάνω ,
την φωτιά φλόγα στης καρδιάς το λάβρο.
Είσαι ατσάλι, είσαι πυγμή, είσαι αγέρας, είσαι ζωή.
Είσαι κόκκινο της φλόγας ποτάμι,
που ρέει δυνατά μέχρι της γης το τελευταίο σημάδι.
Είσαι κοπάδι αλόγων δυνατών,
από γενιά ηρώων και θεϊκών ψυχών.
Χτύπα το πόδι, φώναξε στον αγέρα,
η λάβα θα έρθει, αίμα θα τρέξει με φοβέρα.
Θειάφι και φλόγα, κραυγή δυνατή,
θα σκίσει συθέμελα η γη.
Άτια θα ξεχυθούν στον ουρανό,
ψυχές ελεύθερες στης γης τον συφερτό.
Είσαι γη και ουρανός, χτύπα το πόδι στο χώμα,
είσαι ένας κεραυνός αληθινός.
Πίνακας: Σέργιος Κοκκορης
Γλυκές γραμμούλες γύρω από τα μάτια σου...
Γλυκές γραμμούλες γύρω από τα μάτια σου.
Πόσο θα 'θελα να ' ναι από χαρά.
Χαρά στην ζωή σου και την καρδιά σου.
Λατρευτές γραμμούλες και στο μέτωπό σου.
Να μπορούσα να φιλήσω μια-μια!
Έντονο το βλέμμα σου και δυνατό,
να αγγίζει το είναι μου, την ψυχή μου.
Να μπορούσα να μπω στο βάθος της ματιάς σου,
να μετρήσω τις στιγμές που γέλασες
και εκείνες που έκλαψες μονάχος.
Να μπορούσα αέρινα να ήμουν δίπλα σου,
να σε χαϊδεύω αόρατα σαν απαλό αεράκι
στα μαλλιά , στο πρόσωπό σου, στα δυνατά σου χέρια.
Να κρυβόμουν μέσα σου και να σου μιλούσα,
έτσι ώστε να με άκουγες μόνο εσύ.
Να σε εμψύχωνα,
να σε θαύμαζα και να σου μιλούσα
όπως μόνο εγώ θα γνώριζα τι θα ήθελες.
Γιατί θα ήξερα αφού θα άκουγα τους χτύπους της καρδιάς σου,
το νευρικό κλείσιμο των ματιών σου
όταν κάτι σε πείραζε και σε στεναχωρούσε!!
Την πίεση των δοντιών σου όταν κάτι σε νευρίαζε.
Θα ήμουν δροσερό αεράκι όταν αποζητούσες λευτεριά
και ζεστό χάδι για θαλπωρή.
Θα ήμουν εκεί και ας μην φαινόμουνα!
Μικρούλα και απέριττη έως μηδαμινή
αλλά για εσένα κάποιες στιγμές πολύ σημαντική
και υπαρκτή.
ΕΚΕΙ.
Να χαϊδεύει κάθε ρυτιδούλα σου και κάθε σημαδάκι
όπως κάνουμε σε ένα μικρό παιδάκι που χτυπά.
Εκεί για να γειάνει κάθε αόρατο σημαδάκι της ψυχής
και της καρδιάς σου, αόρατη νεράιδα να σου απαλύνει
κάθε σκληρό λογισμό αλλά και να σε εμψυχώνει
σε κάθε αγώνα, ορατό ή κρυφό.
24-3-2016
Πίνακας: Σέργιος Κοκκορης
Πόθος πλεονεκτικός
Πόθος πλεονεκτικός, ασύδοτος, μοχθηρός.
Σάρκα χωρίς ψυχή, χωρίς έρωτα, χωρίς ζωή.
Κατανάλωση των αισθήσεων,
βορά της χωρίς αγάπης επαφής.
Καρδιά χαμένη στο σκοτάδι της πληγής.
Αδηφάγα στόματα, αυτά του πόθου του κορμιού.
Σώματα προσφορά ενός χωρίς τρυφερότητα Θεού.
Πόνος στο τέλος, παράλογη ζωή.
Ένα κενό στης ψυχής την καταναλωτική μορφή.
Και η Αγάπη; Πού είναι αυτή;!
Ψέματα κοφτερά, μαχαιριά,
να στριφογυρίζουν πιο πολύ μέσα στην ψυχή,
δυνατά.
Και αυτή να αιμορραγεί, ξεψυχεί,
όρνια έτοιμα να την φάνε στην στιγμή.
Η αγάπη να αιμορραγεί,
χτυπημένη,
μαζεμένη σε ένα κουβάρι,
προσφορά σε έναν αχόρταγο θεό, κραυγή.
Πού είσαι φως; Πού είσαι αγνότητα, ηλιαχτίδα το πρωί;
11-1-2017
Πίνακας: Σέργιος Κοκκορης
Σε ένα παγκάκι, μια ζωή...
Σε ένα παγκάκι, μια ζωή,
ένα σώμα να ατενίζει το γιατί.
Κορμί μονάχο να κάθεται βουβό,
να τα λέει μόνο του,
να συνομιλεί με τον θεό.
Τα σύννεφα να του κάνουν συντροφιά,
να γίνονται ένα με την πονεμένη του καρδιά.
Την αποζητά η ψυχή την μοναξιά,
θέλει να μιλήσει με της καρδιάς της τα θεριά.
Να έχει το χέρι του αφημένο,
να αποζητά το ταίρι του πάνω στους δρόμους της ζωής,
το χαμένο.
Άραγε τι θα γίνει,
τι το μέλλον του επιφυλάσσει στην ζωή;
Κάθεται και αναρωτιέται,
με τον ουρανό και την συννεφιά για συντροφιά,
μια γλυκόπικρη της φύσης σιγολαλιά.
Σκέψεις, γλυκά ταξιδιάρικα πουλιά.
Μυστικά σιγοψιθυρίσματα,
της καρδιάς συντροφικά σκιρτήματα!!
7-1-2017
Πίνακας: Σέργιος Κοκκορης
Φτερά δυνατά αλλά χτυπημένα
Φτερά δυνατά αλλά χτυπημένα.
Φιγούρα αγγέλου, χέρια, ψυχή προδομένα.
Παίρνει δύναμη από τη ζωή ,
θέλει να ανασυνταχτεί,
με του αγέρα το γλυκό φιλί,
να ξαναπετάξει, να ονειρευτεί.
Ζητάει αλήθεια,
ζητάει ψυχής το άσβεστο πυρ,
ζητάει καρδιά,
που χτυπάει αληθινά, καθαρά.
Ώμοι κυρτοί,ανέμου ριπή,
να του δώσει ελπίδα, δύναμη αληθινή.
Κεφάλι σκυφτό,
από τις σκέψεις και τα λόγια,
μπερδεμένο, απατηλό.
Φύσηξε αγέρα,
δώσε δύναμη στης ψυχής την φωτιά,
δύο φτερά θα ανοίξουν σε ταξίδια μακρινά.
4-2-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου