ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ "ΜΑΓΙΚΑ ΡΑΒΔΙΑ"

Μεγαλώνοντας αρκείσαι στα ουσιαστικά και διεκδικείς τα λίγα που σε κάνουν πλούσιο και όχι στα πολλά που παλιότερα νόμιζες ότι είναι υπεραξία και δύναμη. Και αρχίζεις να κάνεις ξεκαθαρίσματα, όπως κάνεις με τα ντουλάπια και τα πατάρια κάθε Φθινόπωρο, όταν ετοιμάζεσαι για τη βαρυχειμωνιά. Και κρατάς για το κρύο μόνο όσα θα σε ζεστάνουν. Έτσι κρατάς και τους ανθρώπους, αλλά για την ακρίβεια η ίδια η ζωή απομακρύνει όσους παγώνουν την ψυχή μας, γιατί η ψυχή για να ζεσταθεί θέλει καλοσύνη, σεβασμό, αγάπη και δυο ζευγάρια χέρια σφιχτοδεμένα.

Μεγαλώνοντας δε σε συγκινούν τα μεγάλα λόγια, δύσκολα πια οι λέξεις σου κόβουν την ανάσα και δεν μπαίνουν σε κάθε αγγείο σου, πόσο μάλλον στα αγγεία της καρδιάς.

Και μαθαίνεις μεγαλώνοντας. Μαθαίνεις να λογαριάζεις και να μετράς, γιατί θέλοντας ή όχι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα του λογαριασμού: Τι είχες, τι έχασες, τι έδωσες και πόσο κόστισε η κάθε σου γενναία πράξη, τα δευτερόλεπτα που έκανες τον μάγκα και σου στοίχησαν τελικά μια καταστροφή. Μαθαίνεις ότι οι πραγματικά ηρωικές πράξεις είναι αυτές που δίνουν ασφάλεια,χαρά και κάνουν τα μάτια να δακρύζουν μόνο από ευτυχία.

Σημασία έχει να είσαι καλός άνθρωπος, όπως μας έμαθαν οι γιαγιάδες μας στην αυλή στο χωριό, μέσα από αυτοσχέδια παραμύθια.

- Και μετά γιαγιά, τι έγινε παρακάτω;

- Αν κάνεις πάντα το καλό, χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες, τότε θα μάθεις.

Μια τρυφερή λέξη, ένα παιχνίδισμα των βλεφάρων, ένα χαμόγελο και...”Εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι!”. Και η ζωή συνεχίζεται, γιατί αυτός ο κόσμος θα έχει συνέχεια και χωρίς εμάς, κι ας ράγισε η καρδιά μας, τίποτα δε θα σταματήσει, για να σταματήσει τον δικό μας πόνο.

Κάποτε το παραμύθι μας θα τελειώσει, μαζί με το πέρασμά μας από τον κόσμο αυτόν. Θα μας ξεχάσουν, θα ξεχαστεί και η μορφή μας, η φωνή μας, οι πράξεις μας. Ποτέ όμως δε θα ξεχάσει κανείς πώς κάναμε να νιώσουν κάποιοι άνθρωποι. 

Πώς γράφεται η λέξη “εμπιστοσύνη;”. Μα με “η” στο τέλος! Έχει και πιο κάτω, μη βιάζεσαι, όταν το πιθανότερο είναι να νιώσεις ανατριχίλα από αηδία και όχι από χτυποκάρδια ενθουσιασμού. Το μυστικό είναι να καταλάβεις ότι μπορείς και ότι αντέχεις πολλά, αλλά δεν ανέχεσαι τα πάντα και για πάντα.

“Συγνώμη που φοβάμαι, που έχω αδυναμίες, που δεν είμαι τέλεια, που γίνομαι μικρόψυχη, πιεστική, αυτή είμαι, εμένα σου έστειλε η μοίρα σου” είπα στη κόρη μου το πρωί και ήταν πιο αποτελεσματικό από οτιδήποτε έχω κάνει για μένα. Οι παλμοί μου όμως παραδόξως έπεσαν και η φλέβα στον λαιμό μου σταμάτησε να χτυπάει δυνατά.

Δε θέλω να έχω τα πολλά και να μου λείπουν τα λίγα. Εξάλλου το “πολύ” είναι τόσο υποκειμενικό και τόσο άκυρο, που κάνει τις αισθήσεις μας να ατροφούν με τις αυταπάτες. Η ζωή γίνεται όλο και καλύτερη, αν μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τα ζόρια σου, όταν στέκεσαι στα πόδια σου με το κεφάλι ψηλά και μετά την απομάγευση.

Ξέρετε τώρα τι θυμήθηκα; Όταν τα κραγιόν ξέβαφαν από τα χείλια των κοριτσιών με άλλον τρόπο και όχι με τη μάσκα. Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά, μην το τσιγκουνεύεσαι! Δε βαριέσαι,λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά, όλοι θα είμαστε ανάμνηση. Τουλάχιστον να είμαστε μια συγκλονιστική ανάμνηση! 

Κοντά στις γιορτές θα φτιάξω μαγικά ραβδιά, περιμένω παραγγελίες! Θα σώσουμε τον κόσμο, θα σώσουμε τον εαυτό μας και τη συνείδησή μας.

Δύσκολο πράγμα να έχεις συνείδηση, πιο δύσκολο ακόμη να είσαι υπερήρωας!

Ας κάνει απόψε κάποιος για μας μια προσευχή, την έχουμε τόση ανάγκη. Δεν ξέρω άλλη πιο δυνατή πράξη αγάπης!

Από πού διάολο μπάζει τόσο ρομαντισμό απόψε, μου λέτε; Ζ.Χ.