Πλημμύρισε την καρδιά μου
η πρώτη φθινοπωρινή σταγόνα
και φάνηκε βαθύς,πλούσιος ο ουρανός
μια κούπα αχνιστός καφές
θολώνει το τζάμι
κοιτάζω τα χάρτινα καραβάκια των παιδιών
στο αυλάκι του δρόμου
κι ονειρεύομαι πως σε βρήκα ξανά
μέσα στα σύννεφα,
σε θυμάμαι που έφευγες
την ώρα που έσβηναν τα φύλλα
παίρνοντας τα μάτια σου από τα δικά μου
τόσο όμορφος,τόσο ήρεμος
πηγαίνοντας να ψάξεις για μάγισσες
στην μακρινή ανατολή
με μια πολύχρωμη χάρτινη βαρκούλα
και δυο κουπιά από καλάμι
σαν μην γνώρισες ποτέ τις πέτρες.
Κι όμως είναι μονάχα
ένα φθινοπωρινό απόγευμα
τόσο οδυνηρό χωρίς εσένα..
~ Άννα Γεωργαλή ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου